Quantcast
Channel: Κόκκινος Τύπος
Viewing all 2506 articles
Browse latest View live

Ελεήστε το φτωχό....

$
0
0

Κακομοίρης ο Μάνεσης!

Στην πείνα Βγενόπουλος-Κόκκαλης!

Στη ζητιανιά ο Αλαφούζος!

Στο τεύχος 13 του UNFOLLOW, που κυκλοφορεί, εξετάζουμε μια κομβική πλευρά του συστήματος ανισότητας που μαστίζει την Ελλάδα. Περιγράφουμε τεκμηριωμένα πώς άλλο ένα φορολογικό νομοσχέδιο, ενώ εμφανίζεται και πάλι με το πρόσχημα της «μεταρρύθμισης», στην πραγματικότητα έρχεται να λεηλατήσει τα λαϊκά εισοδήματα, δίχως καμία απολύτως πρόθεση να φορολογήσει τον πραγματικό πλούτο. Και για να το αποδείξουμε επικαλούμαστε εμβληματικές περιπτώσεις ελλήνων επιχειρηματιών -τον Σωκράτη Κόκκαλη, τον Γιάννη Αλαφούζο, τον Νίκο Μάνεση και τον Ανδρέα Βγενόπουλο-, δημοσιεύουμε τα εκκαθαριστικά τους σημειώματα και εξηγούμε πώς λειτουργεί το σύστημα της φοροασυλίας.
Καθώς ανοίγεται μπροστά μας το 2013, ο πολιτικός λόγος στην Ελλάδα εξακολουθεί να κάνει κύκλους, κυνηγώντας την ουρά του από όξυνση σε άμβλυνση και τούμπαλιν, δίχως ακόμη να ανακαλύπτει τη βούληση, το κουράγιο ή τα εργαλεία να αντιμετωπίσει το δομικό πρόβλημα: όσο κάποιοι καλλιεργούν ενοχικές συνειδήσεις, υπερθεματίζοντας περί «πατριωτισμού» και «ομοψυχίας», ενώ άλλοι καταδιώκουν αποδιοπομπαίους τράγους, παρουσιάζοντάς τους ως «σάπια μήλα» ενός κατ’ ουσίαν υγιούς καλαθιού, το πρόβλημα της δομικής αδικίας με την οποία είναι οργανωμένο, σκόπιμα και υπολογιστικά, το πολιτικοοικονομικό σύστημα της χώρας, μένει ανέγγιχτο.

Αλαφούζος Ιωάννης,
συνολικό δηλωθέν ατομικό εισόδημα €26.160,40
Όπως έχει ειπωθεί, δημοσιογραφία είναι να γράφεις κάτι που κάποιος άλλος δεν θέλει να γραφτεί. Όλα τα υπόλοιπα είναι δημόσιες σχέσεις. Στο UNFOLLOW λοιπόν αποφασίσαμε από το πρώτο μας κιόλας τεύχος ότι αν πρόκειται να καταπιαστούμε ως δημοσιογράφοι με το πολιτικό πρόβλημα που διαπιστώνουμε, δεν αξίζει ούτε να γράφουμε εξυπνούλικα χρονογραφήματα περί της απουσίας «φορολογικής συνείδησης» των εστιατόρων ούτε να μπήγουμε κι εμείς το μικρό μας τσεκουράκι στην πεσούσα δρυ της εβδομάδας. Απεναντίας, αυτό που αξίζει είναι να μιλήσουμε για τον τεράστιο ελέφαντα στο κέντρο του δωματίου, που όλοι καμώνονται πως είναι αόρατος.
Ο ελέφαντας είναι το σύστημα εκείνο που επιτρέπει σε μια ολιγομελή ομάδα ανθρώπων να προστατεύονται στο διηνεκές από οποιαδήποτε προσπάθεια «μεταρρύθμισης», από οποιαδήποτε απόπειρα εγκατάστασης ουσιαστικής ισονομίας στη χώρα. Κι αυτό με την πλήρη συνενοχή μιας εκτελεστικής εξουσίας που επιστρατεύει όλη της τη δύναμη, ώστε και οι άλλες εξουσίες –η νομοθετική, η δικαστική, σύσσωμη η κρατική γραφειοκρατία αλλά και ο Τύπος– να κατασκευάζουν ξανά και ξανά ελαφρώς παραλλαγμένες εκδοχές αυτού του συστήματος ανισότητας και αδικίας.

Στο τεύχος 13 του UNFOLLOW, που κυκλοφορεί, εξετάζουμε μια κομβική πλευρά του συστήματος αυτού: στο ρεπορτάζ του ειδικού συνεργάτη Κώστα Γυφτοδήμου, περιγράφουμε τεκμηριωμένα πώς άλλο ένα φορολογικό νομοσχέδιο, ενώ εμφανίζεται και πάλι με το πρόσχημα της «μεταρρύθμισης», στην πραγματικότητα έρχεται να λεηλατήσει τα λαϊκά εισοδήματα, δίχως καμία απολύτως πρόθεση να φορολογήσει τον πραγματικό πλούτο. Αντιθέτως, διατηρεί αλώβητα ή και ενισχύει τα φορολογικά προνόμια του μεγάλου κεφαλαίου, των πολυεθνικών, των εφοπλιστών και των τραπεζιτών.
Αλλά δεν μένουμε εκεί. Επειδή γνωρίζουμε πως με όση ακρίβεια κι αν περιγράψουμε κάτι, την πραγματική δύναμη την έχει το συγκεκριμένο παράδειγμα, επικαλούμαστε εμβληματικές περιπτώσεις ελλήνων επιχειρηματιών, που όχι μόνο ανήκουν στην ολιγομελή αυτή προστατευμένη ομάδα αλλά είναι τόσο επιφανείς ώστε στα πρόσωπά τους να συμβολοποιείται η κοινωνική αδικία: Στο ρεπορτάζ του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου, ξετυλίγουμε τον χάρτη του φορολογικού παραδείσου που λέγεται Ελλάδα και δημοσιεύουμε τέσσερα εκκαθαριστικά σημειώματα, μέρος μιας σειράς στοιχείων που περιήλθαν σε γνώση μας. Από αυτά τα εκκαθαριστικά σημειώματα προκύπτει πως για το έτος 2012:

Ανδρέας Βγενόπουλος,
συνολικό δηλωθέν ατομικό εισόδημα €18.217,41

Ο βιομήχανος Νικόλαος Μάνεσης έχει συνολικό δηλωθέν ατομικό εισόδημα 30.714, 52 ευρώ.

Ο επιχειρηματίας Σωκράτης Κόκκαλης έχεισυνολικό δηλωθέν ατομικό εισόδημα 26.870, 11 ευρώ.
Ο εφοπλιστής και μιντιάρχης Ιωάννης Αλαφούζος έχειμεσυνολικό δηλωθέν ατομικό εισόδημα 26.160, 40 ευρώ.
Ο τραπεζίτης Ανδρέας Βγενόπουλος έχει συνολικό δηλωθέν ατομικό εισόδημα 18.217, 41 ευρώ.
Πώς γίνεται αυτό; Μα τους το επιτρέπει ο νόμος. Και ο παλιός και ο καινούργιος και κάθε «μεταρρύθμιση» που παρουσιάζεται ως «λύση» στη συστημική αδικία που μαστίζει την Ελλάδα. Όπως επισημαίνεται στο ρεπορτάζ, «λεφτά υπάρχουν» αλλά καμία κυβέρνηση δεν τολμά να τα απαιτήσει από τους… αναξιοπαθούντες κεφαλαιοκράτες, αλλάζοντας τον νόμο ώστε να φορολογηθούν τα πραγματικά υψηλά εισοδήματα που προκύπτουν ως μερίδιο κέρδους από τις εταιρείες τους.

Αυτό είναι ένα καλά κρυμμένο φορολογικό μυστικό: Τα κέρδη των εταιριών δεν διανέμονται όλα στους μετόχους. Αντιθέτως, μοιράζονται και φορολογούνται στην υψηλότερη κλίμακα μόνο τόσα όσα χρειάζονται για να καλυφθούν «τρύπες». Έτσι, τα υπόλοιπα κέρδη υποτίθεται ότι παραμένουν στις εταιρείες, έχοντας γλιτώσει την φορολόγηση μέχρι και την υψηλότερη κλίμακα - σε αντίθεση με τα έσοδα μισθωτών και συνταξιούχων που φορολογούνται όλα (αλλά και τα κέρδη εταιρειών σε άλλες χώρες). Ο φόρος με τον νόμο που ίσχυε μέχρι και το 2012 για κάποιον που δηλώνει πάνω από 100.000 ατομικό εισόδημα ήταν 45%. Οι ιδιοκτήτες των ΑΕ και των ΕΠΕ, για παράδειγμα, παίρνουν όσο μερίδιο χρειάζονται από τα κέρδη των όποιων εταιρειών τους με επιπλέον φορολογία 25% για να καλύψουν το τεκμήριο διαβίωσης, και τα υπόλοιπα κέρδη τους μένουν στο ταμείο της εταιρείας φορολογημένα με 20%.

Νομίμως το κάνουν. Όπως νομίμως αφήνουν τα κέρδη τους στο ταμείο της εταιρείας τους φορολογημένα με το «ταπεινό» 20%. Και αν προκύψει και μία χρονιά εμφανίσουν ζημιές, τις καλύπτουν με τα κέρδη προηγουμένων ετών, τα οποία δεν έχουν φορολογηθεί γιατί «ξέχασαν» να μοιράσουν τα μερίδια. Επαναλαμβάνουμε, νομίμως γίνονται αυτά στο ελληνικό Ελντοράντο. Βέβαια στην Γερμανία που τόσο θέλουμε να μιμηθούμε, τα μερίδια φορολογούνται μεν με μικρότερο συντελεστή, αλλά μοιράζονται το ίδιο έτος, ενώ τα κέρδη των εταιρειών φορολογούνται 30-33% και μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις επιτρέπεται ένα μέρος των κερδών να μείνει στο ταμείο της εταιρείας.

Τη στιγμή λοιπόν που απαιτείται από τον λαό να επιδείξει «πατριωτισμό», αποκτώντας... «φορολογική συνείδηση», το UNFOLLOW προτείνει να θυμηθούμε τι στ’ αλήθεια σημαίνει κοινωνική δικαιοσύνη.
Μάνεσης Νικόλαος,
συνολικό δηλωθέν ατομικό εισόδημα €30.714,52
Πηγή: redflyplanet

Συνεχίζεται η συλλογή υπογραφών υπέρ του Πέτρου Καπετανόπουλου

$
0
0
Θυμίζουμε πως ο Πέτρος Καπετανόπουλος διώκεται με τις κατηγορίες «ψευδής ανώμοτη κατάθεση», «αντίσταση κατά της αρχής» και «απόπειρα ελευθέρωσης κρατουμένου», επειδή διαμαρτυρήθηκε σε αστυνομικούς που κακοποίησαν δημοσίως μετανάστη αφότου τον είχαν ήδη συλλάβει.  

Συλλογή υπογραφών εδώ


Αίμα ΜΟΝΟ από ΕΛΛΗΝΕΣ

$
0
0








....γιατί το αίμα του Πακιστανού, του Αφγανού, του Ινδού είναι άχρηστο!




Έμμα Τημύ Χρισεί Αβγοί



Η εξέγερση των Σπαρτακιστών

$
0
0




Η εξέγερση των Σπαρτακιστών ή αλλιώς εξέγερση του Ιανουαρίου, ξεκίνησε στις 5 Ιανουαρίου του 1919 και έληξε, βουτηγμένη στο αίμα, μια βδομάδα αργότερα. Επρόκειτο για μια γενική απεργία που εξελίχθηκε σε εμφύλια ένοπλη σύρραξη, η οποία θεωρείται ως το σημείο λήξης της Γερμανικής Επανάστασης (1918-1919).

Το 1919 η κυβέρνηση της Βαϊμάρης αναδύθηκε μέσα από την επανάσταση της Γερμανίας και αντικατέστησε την κυβέρνηση της μοναρχίας. Η χώρα ήταν διχασμένη όμως μεταξύ της εικονικής εξουσίας της κυβέρνησης και της πραγματικής εξουσίας των συμβουλίων των εργαζόμενων, στρατιωτών και ναυτών που ήταν παρόμοια με τα ρωσικά σοβιέτ.

Αφορμή για την εξέγερση αποτέλεσε η αποπομπή του επικεφαλής της Αστυνομίας του Βερολίνου και μέλους του Ανεξάρτητου Σοσιολδημοκρατικού Κόμματος (USPD), Emil Eichhorn, από το «Συμβούλιο των Αντιπροσώπων του Λαού», του οποίου οι πολιτικές ελεγχόταν κυρίως από τον Friedrich Ebert του Σοσιολδημοκρατικού Κόμματος (SPD), από την αποχώρηση του USPD από την επιτροπή τον προηγούμενο Δεκέμβριο.

Ο Eichhorn είχε αρνηθεί να σηκώσει τα όπλα εναντίον απεργών κατά τις αναταραχές της παραμονής των Χριστουγέννων, κάτι που για τον Friedrich Ebert τον κατέστησε αναξιόπιστο για τη θέση που κατείχε. Με το άκουσμα της είδησης, ομάδες εργατών έστησαν οδοφράγματα στους δρόμους του Βερολίνου, ενώ κατέλαβαν μια εφημερίδα στην οδό Kochstraße.

Σύντομα ενώθηκαν μαζί τους και απέκλεισαν αρκετές οδούς στην περιοχή όπου στεγάζονταν πολλές εφημερίδες, μεταξύ των οποίων και το επίσημο όργανο του SPD, Vorwärts, το οποίο δημοσίευε άρθρα εχθρικά προς το κίνημα των Σπαρτακιστών από το προηγούμενο φθινόπωρο. Η ηγεσία του USPD αλλά και του Κομουνιστικού Κόμματος της Γερμανίας (KPD ή πρώην Λεγεώνα του Σπάρτακου) αποφάσισαν να στηρίξουν τις ενέργειες των εργατών και κάλεσαν για γενική απεργία στο Βερολίνο στις 7 Ιανουαρίου.

Ανταποκρίθηκαν 500.000 άνθρωποι οι οποίοι κατέκλυσαν το κέντρο του Βερολίνου εκείνο το Σαββατοκύριακο. Τις επόμενες δυο μέρες ωστόσο, η ηγεσία της απεργίας, η αποκαλούμενη Επαναστατική Επιτροπή, απέτυχε να συμφωνήσει στον τρόπο συνέχισης των κινητοποιήσεων, με άλλους να ζητούν ένοπλη στάση και άλλους να ζητάνε διαβουλεύσεις με τον Ebert.

Οι εργάτες εξοπλίστηκαν παρόλα αυτά. Διχογνωμίες υπήρχαν ακόμα και στο εσωτερικό του Κομουνιστικού Κόμματος. Ο Karl Liebknecht, αντίθετα με την Rosa Luxemburg, ζητούσε την βίαια ανατροπή της κυβέρνησης του Ebert, για να μην απομακρυνθεί από τους εργάτες που ούτως ή άλλως αυτό σκόπευαν να πράξουν.

Την ίδια ώρα, μέλη του KPD επιχείρησαν να πάρουν με το μέρος τους τα τάγματα που στάθμευαν στο Βερολίνο, χωρίς ωστόσο να σημειώσουν επιτυχία. Στις 8 Ιανουαρίου, το Κομουνιστικό Κόμμα αποχώρησε από την Επαναστατική Επιτροπή, κατόπιν πρόσκλησης του Friedrich Ebert από το USPD, για συνομιλίες. Την ίδια ώρα, υπέπεσε στην αντίληψη των εργατών φυλλάδιο της Vorwärts με τον τίτλο «Η ώρα της εκδίκησης φτάνει!» που ανέφεραν επίσης τις παραστρατιωτικές οργανώσεις Freikorps, οι οποίες είχαν ταχθεί κατά της δημοκρατίας και αντιτάχθηκαν στην κυβέρνηση της Βαϊμάρης.

Η κυβέρνηση του SPD είχε προσλάβει τα Freikorps για να καταστείλει τους απεργούς, ύστερα από διαταγή του Ebert προς τον υπουργό Άμυνας Gustav Noske, στις 6 Ιανουαρίου. Η Επαναστατική Επιτροπή διέκοψε τις συνομιλίες με το SPD και η Λεγεώνα των Σπαρτακιστών κάλεσε τα μέλη της να λάβουν μέρος στις ένοπλες μάχες. Την ίδια μέρα, ο Ebert διέταξε τα ακόμα εξοπλισμένα με όπλα από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο Freikorps να επιτεθούν στους εργάτες. ΟΙ παραστρατιωτικοί, λόγω της υπεροχής του εξοπλισμού τους, σύντομα επανακατέλαβαν τους δρόμους και τα κτίρια του Βερολίνου.

Πολλοί εργάτες παραδόθηκαν – κάτι που δεν απέτρεψε τους πρώην στρατιώτες από το πυροβολήσουν εκατοντάδες εξ αυτών. Κατά τις μάχες έχασαν τη ζωή τους πλήθος πολιτών, ο αριθμός των οποίων παραμένει αδιευκρίνιστος. Τα Freikorps συνέλαβαν επίσης τον Karl Liebknecht και τη Rosa Luxemburg, τους οποίους και εκτέλεσαν στη συνέχεια. Όσο για τη φιλελεύθερη δημοκρατία της Βαϊμάρης, κατέρρευσε στις αρχές της δεκαετίας του 1930, με την άνοδο του Εθνικοσοσιαλιστικού Λαϊκού Κόμματος της Γερμανίας (NSDAP) του Αδόλφου Χίτλερ στην εξουσία.







Πηγή:tvxs

ΞΕΡΑΔΙΑ!

$
0
0






Δεν ξέρει ο Παπακωνσταντίνου πού έδωσε τη λίστα, ποιος έσβησε ονόματα, γιατί δε χρησιμοποιήθηκε όπως έπρεπε. Ξεράδια! Να τον χώσουν στον Κορυδαλλό μέχρι να θυμηθεί. Όχι με τους σταρ κρατούμενους. Με τους βαρυποινίτες. Να μη βγει μέχρι να θυμηθεί. Ε, το πρώτο βράδυ που θα πάει να πάρει το μπάνιο του, θα κουνηθεί το μυαλό του και θα τα θυμηθεί όλα.


Δεν ξέρει ο Βενιζέλος τι παιζόταν με τη λίστα, δεν ξέρει γιατί την έκρυβε τόσο καιρό, δεν ξέρει ποιος έσβησε τα ονόματα. Ξεράδια! Στην πείνα. Στέρηση τροφής μέχρι να θυμηθεί. Δυο μέρες μόνο με άπαχο γιαούρτι και θα μιλήσουν τ’ άντερά του. Τα πάντα θα θυμηθούν. Ποιες πολιτικές ευθύνες και παπαριές; Ποια κάδρα και πιθανές ενοχές; Δε μπορεί να κυκλοφορούν ελεύθεροι και να εκνευρίζουν τον κόσμο.

Αλλά ποιον κόσμο; Αυτόν που κάθισε να δει την εκπομπή της Στεφανίδου και να απολαύσει το σίχαμα της Ξάνθης να ξαναβιάζει, να ξαναξεκοιλιάζει και να ξανακαίει την άτυχη κοπέλα; Αυτός ο κόσμος είναι στον κόσμο του. Όλοι όσοι είδαν αυτή την εκπομπή κι ύστερα δήλωσαν «ενοχλημένοι» είναι για λοβοτομή. Σ’ αυτά τα πράγματα δεν υπάρχουν συζητήσεις. Όταν τ’ αντέχεις ως τηλεθεατής, έχεις τελειώσει σαν άνθρωπος. Δε με νοιάζει αν ο τηλεθεατής ξέρει ή όχι ότι εκμεταλλεύονται τα πιο βρώμικα ένστικτά του. Ξεράδια! Αυτός ταΐζει με ποσοστά τη νοσηρότητα.

Και δεν είναι μόνο η Στεφανίδου και το κοινό της. Είναι όλο το σύστημα. Αυτό το σίχαμα είναι στη φυλακή. Πώς έγινε κι έδωσε τηλεφωνική συνέντευξη σε τηλεοπτικό σταθμό; Ποιος θα τελειώσει όλους τους δεσμοφύλακες και τον διευθυντή της φυλακής που άφησαν το σίχαμα να εγκληματήσει δεύτερη φορά; Δεν ξέρει ο Ρουπακιώτης τι γίνεται στο υπουργείο του και στις φυλακές του; Ξεράδια! Να σηκωθεί να φύγει η μίρλα αυτή.

Διευθυντές τμημάτων δίωξης ναρκωτικών πουλούσαν ναρκωτικά, έκλεβαν ναρκωτικά, ελευθέρωναν εμπόρους ναρκωτικών, προστάτευαν τη μεταφορά των ναρκωτικών από τα σύνορα ως την Αθήνα και γενικώς μια Κολομβία στο χειρότερο. Τι θα πει «μεμονωμένα περιστατικά»; Πρώτη φορά τα μεμονωμένα περιστατικά είναι περισσότερα από τον κανόνα. Ποιοι γιατροί και πολεοδομίες και δήμοι έχουν διαφθορά; Αυτοί οι αστυνομικοί είχαν κάνει δικό τους κράτος με υπουργικό συμβούλιο βαρόνους των ναρκωτικών.

Ποια «μεμονωμένα περιστατικά»; Θα μας τρελάνουν; Οι αστυνομικοί στην κυριολεξία γαμάνε και δέρνουν μέσα στα τμήματα για να ψυχαγωγηθούν, πουλάνε προστασία σε πόρνες, είναι μπλεγμένοι σε εμπόριο ναρκωτικών και παραμένει ο άλλος υπουργός να τους προσφέρει πολιτική προστασία. Δεν ξέρει ότι πρέπει να ελέγξει τα πόθεν έσχες όλων των αστυνομικών; Ξεράδια! Ξέρει, αλλά φοβάται. Διότι είναι όμηρος των αστυνομικών.

Διότι αυτοί τον πάνε και τον φέρνουν μέχρι και στη χέστρα του σπιτιού του. Αν τον αφήσουν 5 λεπτά χωρίς προστασία θα χτυπάνε σαν καστανιέτες τα δόντια του από το φόβο. Κι από πάνω μάς λένε ότι είναι κρίμα κι άδικο να τους μειώσουν κι άλλο τους μισθούς. Σιγά ρε Δένδια! Δεν ξέρεις ότι τον μισθό τον έχουν μόνο για τα τσιγάρα τους; Ε αν δεν το ξέρεις, ξεράδια!

Κι έχεις τον παπάρα τον χωριατλεμέ βουλευτή της ΝΔ που παίρνει αμπάριζα τα ραδιόφωνα και τις εφημερίδες της εκλογικής του περιφέρειας για να ανακοινώσει ότι σε συνεργασία με τον μητροπολίτη θα δίνει την αποζημίωσή του από τη συμμετοχή του στις επιτροπές, «προς βοήθεια των αδυνάτων, διότι ξέρω τις δυσκολίες που περνούν». Ξεράδια ξέρει! Τις δυσκολίες τους τις ξέρει, το ότι αυτός ο ίδιος με τα γαμωμνημόνια τις προκάλεσε δεν το ξέρει;
Σαν να είναι κάποιος κυνηγός, πυροβολεί πουλιά κι όσα δεν σκοτώνει, αλλά μόνο τα πληγώνει τα παίρνει σπίτι για να τα φροντίσει να γίνουν καλά. Δε μπορεί να σκοτώνει πληγωμένα πουλιά. Ο φιλόπτηνος! Τον λες και μαλάκα. Κι ο Μητροπολίτης θα βοηθήσει στο θεάρεστο έργο του βουλευτή, ο οποίος πρώτα καταδίκασε με την ψήφο του τους πολίτες σε εξαθλίωση κι ύστερα ανακοινώνει με ντελάληδες ότι θα τους μοιράσει από ένα παξιμάδι.

Αυτή είναι η κοινωνία σε τέσσερις από τις χιλιάδες πράξεις της. Δε φτάνει ένα «γαμώ την κοινωνία σας». Ναι, ξέρω, δεν υπάρχει ένας πραγματικός ηγέτης να καθοδηγήσει τον «λαό». Ξεράδια! Να δει Στεφανίδου ο «λαός», να στηρίξει Βενιζέλο και ΠΑΣΟΚ, να ξαναψηφίσει τον βουλευτή της ΝΔ που τόσο ξεδιάντροπα τον ξεφτιλίζει, να στηρίξει τους αστυνομικούς «που κυνηγάνε τους αλήτες τους αναρχικούς» από τους οποίους κινδυνεύει η νομιμότητα, η ομαλότητα και η τάξη όπως την περιγράψαμε πιο πάνω. Ε, αυτός ο «λαός» δεν ξέρει τι του γίνεται. Ξεράδια, λοιπόν.

Οι αφίσες της πρώτης Ιντιφάντα (παλαιστινιακής εξέγερσης)

$
0
0
Η παράδοση με τις αφίσες είναι ένα εξαιρετικό στοιχείο της παλαιστινιακής πολιτιστικής κληρονομιάς, καθώς και οι ίδιες οι αφίσες είναι σημαντικές πηγές των πρωτογενών δεδομένων. Οι παλαιστινιακές αφίσες που δημιουργήθηκαν από καλλιτέχνες κατά τη διάρκεια της πρώτης Ιντιφάντα, παρέχουν μια μοναδική ματιά  μέσω της οποίας  το κοινό του σήμερα μπορεί να αποκτήσει γνώσεις σχετικά με τις συμπεριφορές και τις προσδοκίες των ανθρώπων που εμπλέκονταν άμεσα στην αντίσταση, όπως προέκυψε τότε. Τα Αρχεία των Παλαιστινιακών Αφισών περιέχουν   230 αφίσες στην ειδική συλλογή “Ιντιφάντα”  (αφίσες που περιέχουν τη λέξη “Ιντιφάντα” ή προφανείς οπτικές αναφορές στην Ιντιφάντα). Παρακάτω είναι μια επιλογή δώδεκα αντιπροσωπευτικών αφισών  από το πρώτο περίπου έτος της Ιντιφάντα.



     1) Οι επιτροπες Δημοκρατικης Πολιτιστικης  Δρασης

 

 






Η αφίσα αυτή δημιουργήθηκε από τον Παλαιστίνιο καλλιτέχνη Sliman Mansour, και αναφέρεται στις πολλές λαϊκές οργανώσεις που βοήθησαν να συντονιστούν οι  δραστηριότητες της Ιντιφάντα. Συνδυάζει εικονογραφικά στοιχεία που είναι κοινά σε προηγούμενες Παλαιστινιακές αφίσες – το kaffiyeh, τα συρματοπλέγματα,  το υψωμένο χέρι – αλλά μαζί με ένα νέο στοιχείο, τις πέτρες. Το πιο εντυπωσιακό χαρακτηριστικό εδώ, ωστόσο, είναι η έκφραση της sumud (Αραβικά: σταθερότητας) στην ανθρώπινη μορφή. Αυτός (ή αυτή) στέκεται μόνος/η, αλλά το πλήθος των πετρών συμβολίζει έναν ολόκληρο πληθυσμό. Το γεγονός ότι το κείμενο  εμφανίζεται και στα αγγλικά και στα αραβικά σημαίνει ότι στόχος ήταν να γίνει η αφίσα  κατανοητή τόσο από τους Παλαιστίνιους όσο και από τη διεθνή κοινότητα.





      2) Σε αποσταση αναπνοης(stone’s throw)

 

 






Τυπωμένη από τη Φατάχ, αυτή η αφίσα αποκαλύπτει πώς οι βασικές παλαιστινιακές οργανώσεις αντίστασης έσπευσαν να τιμήσουν τους συμπατριώτες τους μέσα στα κατεχόμενα εδάφη του Ισραήλ και στην πραγματικότητα να υποστηρίξουν πλήρως την Ιντιφάντα, καθιστώντας τη ως μια από τις πρώτες παν-παλαιστινιακές δράσεις. Η λεζάντα κάτω από τον Γιασέρ Αραφάτ δηλώνει, “Η υλοποίηση της κρατικής υπόστασης βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής(stone’s throw).”




                  


 3) Καμια φωνη ισχυροτερη απο τη φωνη της Ιντιφαντα

 

 






Το σλόγκαν της αφίσας, είναι μια φράση του  Αλ Χαλίλ Βαζίρ (ιδρυτή  της Φατάχ,  επίσης γνωστός ως Αμπού Τζιχάντ), η οποία παρέχει σαφή ένδειξη της αντίστασης. Η niqafa (Αραβικά: σφεντόνα) προκύπτει  εδώ ως άλλο ένα εικονογραφικό σύμβολο της Ιντιφάντα. Μετά το 1988 στην τέχνη των παλαιστινιακών  αφισών  ενσωματώνονται όλο και περισσότερο τα παλαιστινιακά εθνικά χρώματα και  η σημαία, τα οποία είχαν απαγορευτεί από το Ισραήλ στο εσωτερικό των κατεχομένων εδαφών μέχρι τη Συμφωνία του Όσλο το 1993.



4) Υποστήριξη… Όλη η υποστήριξη στην Ιντιφάντα στην κατεχόμενη Πατρίδα

 

 






Τυπωμένη από το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PFLP), αυτή η αφίσα παρέχει μια περαιτέρω απόδειξη ότι η Ιντιφάντα γρήγορα εξαλείφει τις διακρίσεις ανάμεσα στους Παλαιστίνιους της διασποράς και εκείνους που ζουν κάτω από την κατοχή. Το λευκό άλογο, σύμβολο της επανάστασης στην Παλαιστινιακή εικονογραφία, φαίνεται εδώ να έχει απελευθερωθεί και να στρέφει το κεφάλι με   περιφρόνηση. Το άλογο βρίσκεται πάνω σε ένα παλαιστινιακό χωριό που έχει καταστραφεί, σπάει τα συρματοπλέγματα, και καταπατά  το Αστέρι του Δαβίδ  (θρησκευτικό σύμβολο που έχει επιλέξει το Ισραήλ ως πολιτικό σύμβολο του).





   5) Μια Ακαταπαυστη Ιντιφαντα θα νικησει την Κατοχη

 

 






Το Δημοκρατικό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (DFLP) είναι  άλλη μια μεγάλη πολιτική παράταξη που αμέσως και άνευ όρων αγκάλιασε την Ιντιφάντα. Λέξεις και φράσεις όπως “αδιάλειπτο”, “σταθερότητα”, και “επανάσταση μέχρι τη νίκη” είναι αντιπροσωπευτικές στην παράδοση των Παλαιστινιακών αφισών, πριν, κατά τη διάρκεια, και μετά την Ιντιφάντα. Η Ιντιφάντα διεύρυνε τους τρόπους αντίστασης και έτσι συνεχίζει μέχρι σήμερα σε πολλές μορφές, συμπεριλαμβανομένων, μεταξύ άλλων, την έκκληση της παλαιστινιακής κοινωνίας των πολιτών για την εκστρατεία  μποϋκοτάζ, αποεπένδυσης και κυρώσεων (BDS) των ισραηλινών προϊόντων και των θεσμών.





      6) Τα παιδια είναι ισχυροτερα απο την Κατοχη

 

 






Η εμφάνιση της τακτικής της μη βίαιης αντίστασης  ενάντια στην Κατοχή, παρουσιάζεται σε αυτή την εικόνα όπου ένα νεαρό αγόρι  κρατάει ψηλά το χέρι του εναντίον ενόπλων Ισραηλινών στρατιωτών και ενός τανκ. Το σταθερό βλέμμα είναι μια οπτική αναφορά στον πυρήνα της Παλαιστινιακής έννοιας της σταθερότητας. Αυτή η αφίσα δημιουργήθηκε από τον Vladimar Tamari, έναν Παλαιστίνιο  καλλιτέχνη  που ζει (τότε και τώρα) στην Ιαπωνία,  και απεικονίζει την αλληλεγγύη μεταξύ των Παλαιστινίων της διασποράς με εκείνους που ζουν κάτω από την κατοχή. Η χρήση των ιαπωνικών, όπως επίσης των αραβικών  και αγγλικών στο κείμενο, σηματοδοτεί   μια σύνδεση με τη διεθνή αλληλεγγύη.





7) Η Ιντιφαντα είναι η Φωνη της Παλαιστινιακης Ανεξαρτησιας και της Ειρηνης

 

 






Αυτή η αφίσα δόθηκε στη δημοσιότητα από την Προοδευτική Λίστα για την Ειρήνη, ένα πολιτικό κόμμα στο Ισραήλ που σχηματίστηκε από μια συμμαχία    αριστερών Αράβων και Εβραίων  ακτιβιστών (Μια έκδοση στα Εβραϊκά, της ίδιας αφίσας φέρει τη λεζάντα, «Ας μιλήσουμε στην ΟΑΠ»). Το περιστέρι είναι  συχνή εικόνα στις Παλαιστινιακές αφίσες.



                                


         8) Gora Ιντιφαντα! (Μαζι με την Ιντιφαντα!)

 

 






Τυπωμένη από την  Internazionistak Komiteστη  Χώρα των Βάσκων, η αφίσα δείχνει το βαθμό στον οποίο τα απελευθερωτικά κινήματα σε όλο τον κόσμο ταυτίστηκαν και εμπνεύστηκαν από την Ιντιφάντα. Η  νεότητα του παιδιού, του οποίου η γροθιά μόλις που κυκλώνει την πέτρα, τιμά το ρόλο των νέων ως ηγετών της αντίστασης. Το αγόρι σε αυτή την εικόνα είναι ο Ramzi Aburedwan, τώρα γνωστός ως “Al Kamandjati” (ο βιολιστής), ο οποίος to 2002 ίδρυσε τoν Σύλλογο Kamandjati, για να ενθαρρύνει τους νέους Παλαιστίνιους να γράφουν μουσική και έτσι να ξεπερνάνε τις δυσκολίες της κατοχής.





      9) Παλαιστινιες στην πρωτη γραμμη της Ιντιφαντα

 

 






Πριν από την Ιντιφάντα, οι ηρωικές μορφές που απεικονίζονται στις  Παλαιστινιακές αφίσες ήταν οι Φενταγίν (αραβικά: αγωνιστές) που πολεμάνε το Ισραήλ με τον άμεσο ένοπλο αγώνα – συνήθως  άνδρες και, σπάνια,  γυναίκες μαχήτριες, όπως η Leila Khaledή η Dalal Mughrabi.  Αντίθετα, ο ήρωας σε αυτή την αφίσα είναι μια γυναίκα με παραδοσιακή στολή, χωρίς  πυροβόλο όπλο. Η χρήση του όρου “πρώτη γραμμή”αναγνωρίζει τους κινδύνους που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες της Παλαιστίνης που συμμετέχουν άμεσα στην Ιντιφάντα, καθώς και την διεύρυνση των τρόπων αντίστασης. Τοtatreez (Αραβικά: κέντημα) δηλαδή η διακόσμηση στην πέτρα ηρωοποιεί τη συμμετοχή των Παλαιστινίων γυναικών στην Ιντιφάντα.




                   10) 1948-1989

 

 





Η ξιφολόγχη που καρφώνει το πορτοκάλι και η ξιφολόγχη που σπάει  το βράχο τονίζει την αντίθεση ανάμεσα στην συντριπτική βία και τον διωγμό των προσφύγων της Αλ Νάκμπα (Αραβικά: η Καταστροφή) το 1948,  και τη μαζική αντίσταση στην κατοχή μέσω της Ιντιφάντα το 1989. Αυτή η αφίσα χρησιμεύει ως ανάμνηση τόσο της πρώτης επετείου της Ιντιφάντα, καθώς και της 15ης Μαΐου, της  ημερομηνίας  της Αλ Νάκμπα, το 1948, επίσης γνωστή ως “Ημέρα Αγώνα των Παλαιστινίων” και, όπως αναφέρεται εδώ, “ο σφετερισμός της Παλαιστίνης . “





                        11) Ιντιφαντα '89

 

 





Όπως και με το αντι-απαρτχάιντ κίνημα στη Νότια Αφρική, μια βασική στρατηγική της Ιντιφάντα ήταν να κάνει τα κατεχόμενα εδάφη ακυβέρνητα για το Ισραήλ. Το αγόρι που τεντώνει τη σφεντόνα του και η καύση των ελαστικών δείχνουν ότι ένα χρόνο μετά την Ιντιφάντα, ο παλαιστινιακός λαός δεν δείχνει σημάδια ότι έχει ειρηνεύσει.





                          12) Νεα μερα

 

 





Με την Ιντιφάντα ξεκίνησε μια νέα εποχή για την Παλαιστίνη. Ένας λαός που έχει  έντονα υποστεί τη βίαιη καταστολή και τη λογοκρισία , ξεσπάει σε μια ενιαία προσπάθεια για αυτοδιάθεση. Ήταν, επίσης, μια νέα εποχή για τους  αμερικανούς καλλιτέχνες, οι οποίοι εμπνεύστηκαν από τις θαρραλέες δράσεις των παλαιστινιών και ανέλαβαν μια  δημιουργική δράση αλληλεγγύης. Αυτή η αφίσα είχε συμπεριληφθεί σε μια έκθεση το 1989 στο Μπέρκλεϊ της Καλιφόρνια, με τίτλο  “Ο εορτασμός του κράτους της Παλαιστίνης”. Αν και ονομαστικά το θέμα της έκθεσης σχετιζόταν με την  δήλωση του  Γιασέρ Αραφάτ για τη δημιουργία του κράτους της Παλαιστίνης, στις 15 Νοεμβρίου 1988,  η πραγματική  έμπνευση  ήταν η ίδια η Ιντιφάντα. Αυτό μπορεί να συναχθεί από τα οπτικά στοιχεία σε πολλές από τις αφίσες της έκθεσης, όπως αυτά που παρατηρούνται εδώ: οι προκλητικά άοπλες μορφές , η σημαία, και το kaffiyeh.


Στο κείμενο του καταλόγου της έκθεσης επιβεβαιώνεται η σημασία της τέχνης της αφίσας,  τόσο στην Ιντιφάντα όσο και στον ευρύτερο παλαιστινιακό  αγώνα, όπως συνεχίζεται έως σήμερα.:



“Ενώ οι πολιτικοί παραπαίουν, εμείς δημιουργούμε, σε ορθογώνια από χαρτί, ένα μέρος όπου η Παλαιστινιακή σημαία μπορεί να κυματίζει ελεύθερα. Έχουμε προδιαγράψει στη σφαίρα της φαντασίας, το τέλος του αιματηρού ταξιδιού, ενώ τιμούμε τα δεινά που αναγκαστικά θα προκληθούν μέχρι  να γεφυρωθεί η  απόσταση ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα.“




Τα πειραματόζωα του πολέμου

$
0
0

Συνέντευξη στον Κώστα Φωτάκη

Το όνομά σας;



Φωτάκης Κώστας. Μέχρι το 1998 στην Ελλάδα, η ύπαρξη όπλων απεμπλουτισμένου ουρανίου ήταν ένα ερωτηματικό το οποίο δεν είχε απαντηθεί καταφατικά και κατηγορηματικά. Ήδη από το 2000 και μετά, όταν άρχισαν να επιστρέφουν οι πρώτοι στρατιώτες που είχαν συμμετέχει στον πόλεμο του Περσικού, στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας και ειδικά στις επιθέσεις που γίνανε στη Βοσνία και στις πολεμικές συρράξεις και όταν άρχισαν τα πρώτα προβλήματα υγείας να λαμβάνουν χώρα, αρχίσαμε και εμείς σαν Επιτροπή Αλληλεγγύης Στρατευμένων και σαν Αντιπολεμική Κίνηση να προσπαθούμε να δούμε που υπάρχουν όπλα απεμπλουτισμένου ουρανίου και αν υπάρχουν όπλα απεμπλουτισμένου ουρανίου στην Ελλάδα.



Με τρόμο ανακαλύψαμε ότι δεν υπάρχει ελληνικό νησί το οποίο να μην έχει τις αποθήκες του, τις στρατιωτικές αποθήκες του γεμάτες από όπλα, από πυρηνικά όπλα απεμπλουτισμένου ουρανίου. Ειδικά με τα βλήματα των αντιαεροπορικών πυροβόλων ZU-23, τα περίφημα Β3Τ, τα οποία έχουνε επικάλυψη απεμπλουτισμένου ουρανίου και τα οποία χρησιμοποιούνται από τους φαντάρους και μεταφέρονται με γυμνά χέρια. Γίνονται βολές στα πεδία βολής μολύνοντας με οξείδιο του ουρανίου τα νησιά και τα οποία προκαλούνε άπειρα προβλήματα υγείας στους κατοίκους. 

Το Υπουργείο Εθνικής Αμύνης έχει παραδεχτεί ότι υπάρχουν αυτά;

Ο στρατός επειδή είναι ένα απίστευτα στεγανό κύκλωμα το παραδέχτηκε ύστερα από έντονες πιέσεις όταν ήδη είχαμε τους πρώτους θανάτους κυρίως από στρατιώτες που είχανε γυρίσει από τις εμπόλεμες περιοχές. Παραδέχτηκε γιατί μην ξεχνάτε ότι τους είχαμε δώσει και τα εγχειρίδια που είχαμε βρει όπου περιέγραφαν τα βλήματα τα διατρητικά βλήματα, ειδικά των Ζ
Uκαι των MILA, σαν όπλα απεμπλουτισμένου ουρανίου και στο οποίο δεν μπορούσαν να το αρνηθούνε. Ήταν τα επίσημα εγχειρίδια των εταιρειών που παρήγαγαν αυτά τα όπλα.
Αφού το παραδέχτηκε ξεκίνησε μια απίστευτη μάχη απόδειξης ή μη κατά αυτούς, των προβλημάτων που προκαλεί το απεμπλουτισμένο ουράνιο και στο οποίο με τους διαδοχικούς θανάτους που είχαμε αναγκαστήκανε να παραδεχτούνε ότι όντως αυτό το πρόβλημα υπάρχει. Αλλά ο Ελληνικός στρατός είναι πάρα πολύ καλός και προσπαθεί να εφοδιάζει τους φαντάρους του με όλα τα μέτρα ασφάλειας. Αυτό φυσικά σε καμία περίπτωση δεν έγινε. Υπήρχανε έφεδροι που μεταφέρανε τόνους πυρομαχικών με γυμνά χέρια, όταν αρκεί ένα μόριο απεπλουτισμένου ουρανίου για να προκαλέσει προβλήματα καρκίνου και λευχαιμίας. Υπήρχανε πεδία βολής που ήτανε δίπλα σε τουριστικές περιοχές ή δίπλα σε κτηνοτροφικές μονάδες όπου κατανοητό ότι τα ζώα τρέφονταν ουσιαστικά με τα υπολείμματα των βλημάτων του απεμπλουτισμένου ουρανίου. Δόθηκε μια μάχη η οποία, τα επιχειρήματα από την πλευρά αυτών που θέλανε να σταματήσουνε αυτή την μόλυνση ήτανε τόσο συντριπτικά που ο στρατός αναγκάστηκε να το παραδεχτεί. Από το 2005 και μετά απλώθηκε πάλι ένα πέπλο σιωπής και το υπουργείο Εθνικής Άμυνας, με οποιαδήποτε κυβέρνηση και αν το εκπροσωπεί, προσπαθεί να σταματήσει τη συζήτηση για το απεμπλουτισμένο ουράνιο.

Το υπουργείο Εθνικής Άμυνας έχει παραδεχτεί τη σύνδεση θανάτων ορισμένων στρατιωτών με τη μόλυνση από απεμπλουτισμένο ουράνιο;

Επίσημα δεν υπάρχει καμία κυβέρνηση που να το έχει παραδεχτεί. Θυμάστε εκείνο τον τυχάρπαστο τον Τζέιμς Εϊ στο Κόσσοβο που όταν έκαναν εκείνο το λάθος και σκοτώσανε δεκάδες αθώους ανθρώπους τα βομβαρδιστικά του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία, έκανε μια δήλωση η οποία έλεγε ότι το απεμπλουτισμένο ουράνιο δεν ευθύνεται σε καμία περίπτωση για τους θανάτους, αυτό είναι λυμένο και ότι... Αλλά και να ευθύνεται, σύγχρονος πόλεμος χωρίς απεμπλουτισμένο ουράνιο, χωρίς βλήματα απεμπλουτισμένου ουρανίου δεν μπορεί να υπάρξει και αυτό είναι αναγκαίο κακό, μια παράπλευρη απώλεια. Αυτό είναι δεδομένο. Θεωρούν ότι έτσι πρέπει να είναι και έτσι θα είναι και όταν ξεκινάς με αυτή τη λογική θα πρέπει οπωσδήποτε να αποδείξεις ότι δεν έχει καμιά ευθύνη για τους θανάτους. 
Το σύνδρομο του Κόλπου, το σύνδρομο των Βαλκανίων αργότερα και τα θύματα που έχουμε καταγράψει εδώ νομίζω ότι είναι δεδομένο ότι το απεμπλουτισμένο ουράνιο ευθύνεται για αυτούς τους θανάτους. Να πω και το, να συμπληρώσω ότι όλες οι προσπάθειες σε εισαγωγικά που έχει κάνει το Υπουργείο να αποδείξει την μη ύπαρξη απεμπλουτισμένου ουρανίου στο αίμα, και μορίων απεμπλουτισμένου ουρανίου στο αίμα των φαντάρων έχουν γίνει με μέσα στα οποία εκ των προτέρων ξέραμε ότι δεν θα το αποδείξουνε.
Δηλαδή δεν μετριέται το απεμπλουτισμένο ουράνιο με τους κλασικούς μετρητές ραδιενέργειας, με τα οποία πήγανε μετά από 10 μέρες στα πεδία βολής. Δεν μετριέται το απεμπλουτισμένο ουράνιο στο σώμα των στρατιωτών με τους κλασικούς τρόπους. Πρέπει να περάσουνε από ειδικές εξετάσεις. Σε αυτό περάσανε, περάσανε γύρω στους 200 στρατιώτες, στους οποίους 15 σύμφωνα με δηλώσεις του Υπουργείου αναφέρθηκε μόλυνση από το ουράνιο.


Οι οποίοι νοσήσανε αργότερα;


Εμείς σε αυτούς τους 15 ήτανε οι επίσημες πληροφορίες μέχρι το 2003 ότι νοσήσανε και ότι αρκετοί από αυτούς πεθάνανε. Και φυσικά καταλαβαίνετε ότι ένας τέτοιος μηχανισμός όχι μόνο κρύβει τα νούμερα και τα ονόματα αυτών των ανθρώπων που έχουνε νοσήσει αλλά χρεώνει και τους θανάτους σε άλλες αιτίες και αντίστοιχα διαμορφώνει ένα τέτοιο περίγυρο εκβιασμών στο συγγενικό περιβάλλον, διαμορφώνοντας ένα τέτοιο πέπλο σιωπής που δύσκολα μπορείς να πάρεις πληροφορίες. Έχουμε και είχαμε επαφές με ανθρώπους οι οποίοι ρητά και κατηγορηματικά μας έχουνε δηλώσει ότι δεν μπορούνε να κάνουνε δηλώσεις να πάνε παραπέρα. Χάσανε τους ανθρώπους τους αλλά θα χάσουνε και ακόμα περισσότερα αν συνεχίσουνε τις αποκαλύψεις. Και έτσι το πέπλο ξανάπεσε πάνω από αυτούς τους θανάτους.


Από διάφορες έρευνες που έχουνε γίνει από το ΝΑΤΟ και από τον Δημόκριτο ας πούμε, που πήγε και στη Βόρεια Ελλάδα, γενικά και στα Βαλκάνια, έχουνε βγει κατά καιρούς πορίσματα ότι είναι όλα καθαρά, δεν υπάρχουνε αυξημένα επίπεδα ραδιενέργειας. Γιατί γίνεται αυτό;


Ναι, σας είπα ξεκινάει από τη βασική διαπίστωση ότι πόλεμος χωρίς απεμπλουτισμένο ουράνιο σήμερα δεν γίνεται. Όταν οι κύριες, οι κύριες έρευνες έχουν γίνει από Οργανισμούς άμεσα εμπλεκόμενους με τα ζητήματα του πολέμου τη σύγχρονη εποχή, τι πόρισμα θα μπορούσανε άλλο να βγάλουνε;
Με οποιοδήποτε σοβαρό πυρηνικό επιστήμονα συζητήσει κανείς θα μπορεί να καταλήξει μαζί του ότι στα πεδία βολής είτε στα πεδία των μαχών, μετά από μια βδομάδα το απεμπλουτισμένο το ουράνιο δεν ανιχνεύεται, αυτός ο τύπος ουρανίου. Στην αρχή μπορούν να ανιχνευτούν με τους κλασικούς τρόπους. Τους μετρητές, τα οξείδια του ουρανίου. Από εκεί και πέρα δεν ανιχνεύεται. Όλες οι μετρήσεις που έχουνε γίνει από αυτούς τους οργανισμούς, έχουνε γίνει πολύ αργότερα. Τα δείγματα εδάφους που παρθήκανε ή νερού δεν μετρήθηκαν με τις σωστές μεθόδους και τα πορίσματα που βγάζανε είναι τα ίδια. Είναι δηλαδή σαν... Το ίδιο ήταν κάτι αστείες έρευνες που έκανε, επιστημονικές έρευνες που έκανε η Νεστλέ να αποδείξει ότι η σοκολάτα δεν βλάπτει τα δόντια των παιδιών. Είναι δηλαδή, είναι στοιχειοθετημένα από πριν τα αποτελέσματα των ερευνών αυτών.


Σε ποιες περιοχές κυρίως υπάρχει πρόβλημα;


Πρόβλημα υπάρχει σε όλα τα πεδία μαχών, οπουδήποτε γίνεται σύγχρονος πόλεμος και φυσικά στα πεδία βολής. Όταν συζητήσουμε ότι... Εμείς υπολογίζουμε ότι υπάρχουν γύρω στα 600,000 βλήματα απεμπλουτισμένου ουρανίου στις περιοχές των νησιών. Ειδικά των νησιών και αντίστοιχα από την άλλη πλευρά του Αιγαίου στην Τουρκία, μιας και η περιοχή είναι από τις πλέον στρατιωτικοποιημένες του πλανήτη. Δεν υπάρχει νησί ουσιαστικά που να μην έχει πεδίο βολής. Δεν υπάρχει μονάδα κάποιου κύκλου εκπαίδευσης που να μην κάνει βολές με αυτά τα όπλα όπου καταλαβαίνετε ότι υπάρχει μια τεράστια μόλυνση, όχι μόνο την εποχή που γίνονται οι βολές, όχι μόνο για τους κατοίκους που βρίσκονται στον κοντινό περίγυρο αλλά μέσω της βροχής, της μόλυνσης του υδροφόρου ορίζοντα, της βιολογικής αλυσίδας, αυτή επεκτείνεται παντού. Φανταστείτε τη μόλυνση που συσσωρεύει το Αιγαίο ειδικά στις περιοχές των συνόρων που έχουμε και τα περισσότερα πεδία βολής και από τις 2 περιοχές.


Και στη Σούδα;


Στη Σούδα νομίζω ότι όποιος κατάγεται από την Κρήτη ή έχει συγγενείς, σε μεγάλο βαθμό γνωρίζουν ότι οι λευχαιμίες και οι καρκίνοι είναι σε έξαρση. Οτι υπάρχει ένα τεράστιο πρόβλημα με την όξυνση των προβλημάτων με τον θυρεοειδή που η σοβαρή πλειοψηφία των σοβαρών και ανεξάρτητων ερευνητών θεωρεί ότι έχει να κάνει με τα όπλα απεμπλουτισμένου ουρανίου και με τα όπλα και με τις δοκιμές των Αμερικάνων και σε σύγχρονα και μη ανακοινώσιμα νέας τεχνολογίας οπλικά συστήματα. Είναι ένα πάρα πολύ μεγάλο πρόβλημα, όταν υπήρχε μια έρευνα, ανεξάρτητη έρευνα στη Σούδα, στη θαλάσσια περιοχή της Σούδας, η οποία ανακάλυψε ποσοστά μόλυνσης, ραδιενεργής μόλυνσης στο βυθό, τα οποία ξέφευγαν από κάθε λογική εξήγηση και δεν μπορούσε να εξηγηθεί παρά μόνο με τα απόβλητα και των δοκιμών των όπλων αλλά και των πλοίων που πηγαινοέρχονταν με τις πολεμικές αναμετρήσεις του τελευταίου διαστήματος.


Για τους Έλληνες φοιτητές που ήταν στην Γιουγκοσλαβία θα μας πείτε τι είχε γίνει;


Έχετε πάρει καμία συνέντευξη που να εξηγεί γιατί χρησιμοποιούνε απεμπλουτισμένο ουράνιο εκτός από το ότι είναι πάρα πολύ σκληρό; Αυτό είναι πυρηνικό απόβλητο έτσι; Για να το θάψεις πληρώνεις ένα κάρο λεφτά. Εδώ όχι μόνο δεν πληρώνεις. Τα δίνουνε και τα χρησιμοποιούνε και τα πουλάνε κιόλας. Όχι είναι ακριβό όταν το πουλάνε.
Είναι αναγκαίο σε αυτό που περιγράφουμε σύγχρονο πόλεμο, για τους στρατιωτικούς και για τη βιομηχανία του πολέμου, η χρήση του απεμπλουτισμένου ουράνιου. Αυτή είναι η βασική αρχή που χρησιμοποιούνε. Δεν υπάρχει άρμα που να μην έχει θώρακα απεμπλουτισμένου ουρανίου με τον οποίο προσπαθούν να αυξήσουν την σκληρότητα και την μη διατρητικότητα ώστε να υποτίθεται να προστατεύεται από τα εχθρικά πυρά. Αντίστοιχα σε αυτόν τον κύκλο θανάτου, τα εχθρικά πυρά έχουν επικαλύψεις απεμπλουτισμένου ουρανίου στο οποίο στη σύγκρουση με το άρμα αναπτύσσουν τεράστιες θερμοκρασίες, λιώνοντάς το. Αυτή είναι η βασική αρχή για τον απλό κόσμο γιατί χρησιμοποιείται αυτό.
Όλα τα άρματα και αυτά που πριν στο μεγάλο πρόγραμμα της αγοράς του αιώνα, η προηγούμενη κυβέρνηση παζάρευε, είχανε θώρακες απεμπλουτισμένου ουρανίου. Αντίστοιχα τα αντίπαλα πυρά θα έχουνε βλήματα απεμπλουτισμένου ουρανίου και μπαίνουμε σε ένα τέτοιο, σε μια τέτοια προσπάθεια και σε ένα γαϊτανάκι ημιπυρηνικών όπλων και χρήση ημιπυρηνικών όπλων που αυτό εξηγεί τη διαδεδομένη χρήση του απεμπλουτισμένου ουράνιου. Ο σύγχρονος πόλεμος σημαίνει φονικός πόλεμος, σημαίνει απεμπλουτισμένο ουράνιο, σημαίνει φονικότητα των οπλικών συστημάτων και εντός των πεδίων βολής και εντός των μαχών , των πολεμικών αναμετρήσεων αλλά και κυρίως μετά. Αυτό μένει, αυτό σκοτώνει ιδιαίτερα τους άμαχους. Αυτός είναι ο σύγχρονος πόλεμος.


Δεν μιλάμε μόνο για το σύγχρονο πόλεμο αλλά μιλάμε και για την ειρήνη. Δηλαδή όλα τα παιδιά που πάνε φαντάροι στην Ελλάδα κινδυνεύουνε;


Εμείς είχαμε ένα βασικό σύνθημα που τότε μας είχανε κατηγορήσει, το ΓΕΣ, ότι υπερβάλλουμε, ότι ο πόλεμος τους και τα όπλα τους σκοτώνουν και σε πόλεμο και σε ειρήνη. Αποδείχτηκε ότι ήταν έτσι. Αν πάρουμε την Ελλάδα, η οποία είναι, για να έρθουμε στο προκείμενο, η οποία είναι σε μια από τις στρατιωτικοποιημένες περιοχές στον πλανήτη, υπάρχουν στρατόπεδα διασκορπισμένα, όπως και ΓΕΣ παραδέχεται από την Αλεξανδρούπολη μέχρι την Κρήτη, μέχρι τα νησιά. Από τα νησιά του Ιονίου μέχρι τα νησιά του Αιγαίου και στα οποία όλες οι μάχιμες σε εισαγωγικά μονάδες κάνουν βολές με απεμπλουτισμένο ουράνιο. Ειδικά στα μεγάλα κέντρα, στα κέντρα της Αλεξανδρούπολης, της Θεσσαλονίκης, του Λιτόχωρου, της Μυτιλήνης, της Σάμου, της Ρόδου, της Χίου, υπάρχουνε πεδία βολής δίπλα σε κατοικημένες περιοχές, οι οποίες κατοικημένες περιοχές βάλλονται ουσιαστικά και βομβαρδίζονται από ημι από πυρηνικά όπλα ή ημιπυρηνικά ας το πούμε έτσι και τα οποία αποτελέσματα θα φανούνε στο άμεσο μέλλον. Είναι πάρα πολύ επικίνδυνο, πρέπει να σταματήσει τώρα και δεν κρύβει κυρίως κινδύνους για τους στρατιώτες, χωρίς να το μηδενίζουμε και αυτό αλλά κρύβει κυρίως προβλήματα για το προσωπικό. Ε, για τους κατοίκους των περιοχών αυτών.
Να δούμε ένα παράδειγμα, γιατί το ΓΕΣ έλεγε ότι δεν υπάρχει πρόβλημα: Το εργοστάσιο βάσης στη Λάρισα, του στρατού, είχαν αναλάβει την ευθύνη, ο ελληνικός στρατός, να καθαρίζει και να, ουσιαστικά, απολυμαίνει τα όπλα που ερχόντουσαν από το Κόσσοβο και τις εμπόλεμες περιοχές της Γιουγκοσλαβίας, σε όλο τον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας. Παρατηρήθηκε ραγδαία αύξηση των καρκίνων στο προσωπικό και στους κατοίκους της γύρω περιοχής. Αυτό νομίζω πως είναι μια απόδειξη που κανείς δεν μπορεί να την αμφισβητήσει. Είχαν γίνει και διαμαρτυρίες των εργαζόμενων σε αυτά τα εργοστάσια και κανείς δεν μπόρεσε πειστικά να εξηγήσει γιατί αυτή η αύξηση.


Αυτό υπάρχει στατιστική επίσημη έρευνα; Δηλαδή αυτή η αύξηση πώς;


Έχουνε γίνει ιατρικές μελέτες στο προσωπικό. Το ίδιο νομίζω και το σωματείο είχε καταγγείλει, το είχε καταγγείλει. Είχε αναγκαστεί το Υπουργείο να βγει να απαντήσει και φυσικά με το τυχαίο περιστατικό. Τώρα έχουν μαζευτεί τόσα τυχαία περιστατικά που δεν είναι δυνατό όλα να είναι τυχαία.


Μπορείτε να μας αναφέρετε κάποια συγκεκριμένα περιστατικά που έχουν πέσει στην αντίληψή σας;


Ναι. Είναι δυστυχώς δεκάδες. Υπάρχουνε φαντάροι που έχουνε υπηρετήσει σε φρεγάτες οι οποίες χρησιμοποιούσαν τα γνωστά , τα λεγόμενα ΦΑΛΑΝΓΞ και τα οποία και αυτά έχουν βλήματα απεμπλουτισμένου ουρανίου. Με την απόλυση τους ή κατά το τέλος της θητείας τους αρρωστήσανε παρουσιάζοντας είτε καρκίνο, είτε όγκους στον εγκέφαλο, είτε λευχαιμία, είτε όγκους σε διάφορα άλλα σημεία του σώματός τους. Νόσησαν, διαγνώστηκε, διαγνώστηκε καλπάζον καρκίνος και ουσιαστικά σε 6 μήνες με ένα χρόνο τα παιδιά αυτά, τα νέα αυτά παιδιά, κατέληξαν. Μπορούμε να πούμε ονόματα, μπορούμε να πούμε συγκεκριμένα περιστατικά, όμως η κεντρική ιδέα είναι ότι τα περιστατικά αυτά είναι κάπως έτσι. Δηλαδή όπως τα περιγράφουμε. Έχουνε ένα, έχουνε μια κεντρική λογική πως, του πώς εξηγούνται. Στον καρκίνο φυσικά, το άλλοθι του Υπουργείου, είναι ότι στον καρκίνο ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις ποια ήταν η πρώτη αιτία. Εμείς θεωρούμε ότι δεν μπορεί να υπάρχει τέτοια κοινότητα περιστατικών που να εξηγείται από κάποιον άλλο λόγο. Είναι νέοι άνθρωποι, από 17 μέχρι 25 χρονών, τα περιστατικά είναι πολύ περισσότερα καρκίνου από τα συνηθισμένα και δεν νομίζω ότι με άλλο τρόπο μπορούν να εξηγηθούνε.


Θέλω ούτως ή άλλως να μου πείτε για τους φοιτητές.


Σε ότι αφορά τις επιπτώσεις του απεμπλουτισμένου ουράνιου στον άμαχο πληθυσμό είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα των Ελλήνων φοιτητών που βρέθηκαν στη δίνη του πολέμου της Γιουγκοσλαβίας ειδικά στη Νις που είχε βομβαρδιστεί, όπως θυμάστε, πάρα πολύ από τις Νατοϊκές δυνάμεις. Ήδη σε έναν αριθμό γύρω στους 1200 φοιτητές που υπήρχανε τότε στην Γιουγκοσλαβία, μέχρι τώρα έχουμε μετρήσει 10 ανθρώπους νεκρούς από τον πυρήνα των ανθρώπων που σπουδάζανε τότε. Αξιοσημείωτο είναι ότι ενώ το Υπουργείο έλεγε ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα σε ότι αφορά το απεμπλουτισμένο ουράνιο, αποδείχτηκε τελικά με τον πιο άσχημο και δυστυχώς επώδυνο τρόπο ότι το πρόβλημα με το απεμπλουτισμένο ουράνιο υπήρχε και ότι οι πληθυσμοί εκεί πέρα όχι μόνο βομβαρδίστηκαν από ραδιενέργεια αλλά στο μέλλον, φάνηκε ότι στο μέλλον είχανε πάρα πολλά προβλήματα. Και ειδικά όταν μιλάμε ότι η ελληνική κοινότητα των φοιτητών είχε και ζούσε και πολύ καλύτερα από το μέσο άνθρωπο που βομβαρδιζόταν μιας και από εδώ προσπαθούσαν να τους στέλνουν νερό να τους στέλνουν τρόφιμα. Δεν τρεφότανε δηλαδή με τα τρόφιμα της περιοχής.
Αξιοσημείωτο είναι η φριχτή συμπεριφορά του ελληνικού υπουργείου εξωτερικών και του υπουργείου Παιδείας, που ξέροντας το πρόβλημα, αρνιότανε να τους φέρει πίσω, αρνιότανε να δώσει μεταγραφές, αφήνοντας τους ουσιαστικά εκτεθειμένους κάτω από την ακτινοβολία του ουρανίου και των όπλων ημιπυρηνικής καταστροφής των Νατοϊκών δυνάμεων. Νομίζω ότι και αυτό είναι μια άλλη απόδειξη που συνηγορεί για τις επιπτώσεις του απεμπλουτισμένου αλλά και αντίστοιχα για τη φριχτή συμπεριφορά και απάνθρωπη συμπεριφορά των και των ελληνικών κυβερνήσεων και των εμπλοκών τους στους πολέμους.


Και στα σύνορα με την FY.RO.M. ποια ήταν τα συμπτώματα του πληθυσμού;


Ουσιαστικά επειδή οι ιατρικές υπηρεσίες και οι στατιστικές βρίσκονται σε πολύ χαμηλό επίπεδο, αυτά που ξέρουμε σαν αντιπολεμική κίνηση είναι μόνο διαδόσεις και φήμες. Μιλάνε, σε επαφές που έχουμε με γιατρούς μιλάνε για μια αύξηση 30 με 35% των καρκίνων και των θανάτων εξαιτίας καρκίνων και λευχαιμίας. Μιλάνε για συμπτώματα που δεν έχουνε ξαναπεριγραφεί στο προηγούμενο διάστημα. Δε θέλω να πω λεπτομέρειες, είναι φρικιαστικό και δεν νομίζω ότι έχει νόημα ούτε είναι αυτό το κύριο, μιας και οι περιοχές εκείνες ήτανε από εκείνες που βομβαρδίστηκαν εξίσου σφοδρά από τα Νατοϊκά αεροπλάνα και ειδικά με τα διατρητικά όπλα. Τελειώνοντας να πω ένα σημείο, να σημειώσουμε άλλο ένα πράγμα ότι αν αυτά γίνανε στη Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ και σε διάφορες πολεμικές περιοχές που κάπως λίγο ξέρουμε τι γίνεται. Φανταστείτε τι θα έχει γίνει στο Αφγανιστάν που στη βάση των ανακοινώσεων των Αμερικάνων, η συντριπτική πλειοψηφία των βομβών που χρησιμοποιήθηκαν ήταν διατρητικές βόμβες που είναι κατεξοχήν ημιπυρηνικά όπλα απεμπλουτισμένου ουρανίου. Η δυνατότητα ύπαρξης και διαβίωσης ανθρώπων έχει μπει σε υποθήκη.


Πως λειτουργεί το απεμπλουτισμένο ουράνιο, πώς μολύνει τον οργανισμό, γνωρίζετε να το περιγράψετε;


Όλη η διαδικασία μόλυνσης με το απεμπλουτισμένο ουράνιο μπορεί να χωριστεί σε 2 μέρη. Το ένα είναι μέσω της ανάφλεξης και της παραγωγής οξειδίων. Διοξειδίων του ουρανίου τα οποία είναι τοξικά με την ίδια, στο ίδιο ποσοστό με το κανονικό ουράνιο, το λεγόμενο κανονικό ουράνιο και τα οποία την ώρα που θα το εισπνεύσει αυτό ο άμεσα εμπλεκόμενος και κυρίως τα στρατιωτικά τμήματα που εμπλέκονται στις συμπλοκές ή άνθρωποι που είναι πολύ κοντά στο πεδίο της μάχης, σημαίνει ότι έχει εισπνεύσει αυτή τη ραδιενεργή σκόνη, αυτά τα ραδιενεργά οξείδια, έχουνε καθίσει στους ιστούς, σε εσωτερικά όργανα με αποτέλεσμα να ακτινοβολούν εσωτερικά και να προκαλούνε καρκίνο, όπως η συντριπτική πλειοψηφία ανεξάρτητων ερευνητών θεωρεί. Αυτό είναι το άμεσο αποτέλεσμα.
Το κυριότερο αποτέλεσμα για τους πληθυσμούς και ειδικά τους άμαχους είναι ότι επειδή είναι βαρύ μέταλλο, κατακάθεται στο έδαφος μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, δεν διαλύεται, είναι αδιάλυτο και με το πέρασμα του χρόνου περνάει στα φυτά και στο νερό και από εκεί στην τροφική αλυσίδα με αποτέλεσμα αυτό να μεταφέρεται και στον ίδιο τον άνθρωπο. Δηλαδή μιλάμε για ουσιαστικά για μια βραδυφλεγή βόμβα που αργά ή γρήγορα θα εκραγεί στον τυχερό εκείνο που θα μολυνθεί από κάποιο μόριο απεμπλουτισμένου ουρανίου. Δεν είναι κάτι δηλαδή που θα εκδηλωθεί εκείνη την ώρα. Ουσιαστικά οι επιστήμονες λένε ότι θα δούμε τα αποτελέσματα από τα πεδία των μαχών, αυτών των μαχών, ουσιαστικά των ημιπυρηνικών πεδίων μαχών να λειτουργούνε σε 5 με 12 χρόνια. Αυτό είναι όλο και για αυτό μπορεί να γίνει αυτή η συγκάλυψη της μη πρόκλησης βλαβών από το απεμπλουτισμένο ουράνιο. Λόγω της βραδύτητας των άμεσων αποτελεσμάτων στα πληρώματα που όμως μπορεί να καλυφθεί, τα στρατιωτικά πληρώματα που μπορεί να καλυφθεί. Αλλά κυρίως με την βραδύτητα εμφάνισης συμπτωμάτων στον πληθυσμό που εμπλέκεται σε αυτές, στα πεδία των μαχών και στις πολεμικές αναμετρήσεις.


Και μεταφέρεται με τον αέρα; Δηλαδή ισχύει ότι η βόρεια Ελλάδα μπορεί να έχει μολυνθεί από τα Βαλκάνια;


Αυτό που μεταφέρεται με τον αέρα είναι τα πρώτα οξείδια της έκρηξης. Αν και δεν είμαι ειδικός σε αυτό, νομίζω ότι το κυριότερο πρόβλημα δεν είναι η μεταφορά με τον αέρα αλλά είναι η μεταφορά κυρίως με το νερό, η μόλυνση των υδροφόρων οριζόντων. Νομίζω ότι είχανε γίνει και διάφορες έρευνες όσον αφορά τον Αξιό και διάφορα και διάφορα άλλα ποτάμια ειδικά της Βορείου Ελλάδας που αποδείκνυαν ότι υπήρχε περιεκτικότητα βαρέων μετάλλων μέσα στο νερό.





Πηγή:diktiospartakos.blogspot.gr

«Αριστερή/Λαϊκή Διακυβέρνηση»: Απλή Αντίφαση στους Όρους ή Πολιτική Αυτοχειρία;

$
0
0

του Νίκου Λάιου*

«Είμαστε έτοιμοι να αναλάβουμε την ιστορική ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας. Γιατί είμαστε βέβαιοι ότι θα πετύχουμε.Δεν έχουμε άλλη επιλογή από το  να πετύχουμε»

Αλ. Τσίπρας, left.gr, 04/12/2012 

«Πρέπει να ξεκαθαρίσει ο λαός σε όσο γίνεται μεγαλύτερο μέρος του ποιο δρόμο ανάπτυξης θέλει, ποια πολιτική εξουσία. Αν η εξουσία η πολιτική είναι λαϊκή, θα υπάρχει λαϊκή διακυβέρνηση. Σε αυτή τη διακυβέρνηση βεβαίως το ΚΚΕ θα παίξει αποφασιστικό και ουσιαστικό ρόλο»

Αλ. Παπαρήγα, 902.gr, 27-11-2012
Οι παραθέσεις θα μπορούσαν να συμπληρωθούν αντιστικτικά από μια τρίτη, αυτήν την φορά αντλημένη από το έργο των Μαρξ και Ένγκελς: «Οι κυρίαρχες ιδέες δεν είναι τίποτε άλλο από την ιδεατή έκφραση των κυρίαρχων υλικών σχέσεων […] Λόγου χάρη, σε μιαν εποχή και σε μια χώρα όπου η βασιλική εξουσία, η αριστοκρατία και η αστική τάξη αγωνίζονται για την κυριαρχία και όπου επομένως η κυριαρχία είναι μοιρασμένη, η θεωρία της διάκρισης των εξουσιών αποδείχνεται σαν η κυρίαρχη ιδέα και εκφράζεται σαν ένας «αιώνιος νόμος» [Η Γερμανική Ιδεολογία, τ.1, Gutenberg, 1989]. Και από μια τελευταία, προερχόμενη από την Κριτική του Προγράμματος της Γκότα: «Ένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα, όμως, δεν μπορεί να επιτρέπει σε […] αστικά σχήματα λόγου ν’ αποσιωπούν τους όρους που μονάχα αυτοί τους δίνουν νόημα» [Κ. Μαρξ, Κριτική του Προγράμματος της Γκότα, Σύγχρονη Εποχή, 2007].

«Διακυβέρνηση»: Ακόμα ένας «αιώνιος νόμος» με ημερομηνία εισαγωγής

Παρά την δυναμική παρείσφρησή του στον εγχώριο κυρίαρχο λόγο την τελευταία τετραετία -ή μάλλον ακριβώς γι’ αυτό- ο όρος «διακυβέρνηση» (και ο λόγος περί αυτής) ούτε «αιώνιος» είναι ούτε νοηματοδοτημένος από την ελληνική αριστερά – κι ας τον χρησιμοποιεί, πλέον, κατ’ εξακολούθηση, σαν ένα έτοιμο (αστικό) εργαλείο κατάλληλο για την δουλειά στα χωράφια της.

Στην Ελλάδα ο όρος έκανε την εμφάνισή του κατά την τελευταία δεκαετία, υπόκωφα στην αρχή, με πάταγο την τελευταία τετραετία και με σημεία καμπής: 1). Την δημιουργία του ιστοχώρου «Ανοικτή Διακυβέρνηση» (www.opengov.gr), στις 6 Οκτωβρίου 2009, μόλις δύο μέρες μετά τις εθνικές εκλογές, που ανέδειξαν κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με επικεφαλής τον Γ. Παπανδρέου. 2). Την μετονομασία του Υπουργείου Εσωτερικών σε Υπουργείο Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης, με την απόφαση 2876/7.10.2009 του τότε πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου.

Η εισαγωγή του όρου στα καθ’ ημάς έγινε και γίνεται πάντοτε με την συνέργεια εκπροσώπων του πολιτικού και μηντιακού κατεστημένου. Ενδεικτικά, μια από τις πρώτες δημόσιες παρουσιάσεις του όρου στο ευρύ κοινό προσέφερε ένα άρθρο του Κυριάκου Μητσοτάκη στο φύλλο της εφημερίδας «Βήμα» της 06/05/2001, με τον γλαφυρό τίτλο «Εταιρική Διακυβέρνηση στην Ελλάδα» και τον ακόμη πιο γλαφυρό υπότιτλο: «Σε ποια θέματα δίνουν βαρύτητα οι ξένοι θεσμικοί και πόσο είναι διατεθειμένοι να τα ανταμείψουν». Μια από τις πρώτες απόπειρες πιο πρόδηλης σύνδεσης του όρου με το Πολιτικό, μας προσέφερε ένα ανυπόγραφο άρθρο στο φύλλο της εφημερίδας «Καθημερινή» της 04/08/2007, με τίτλο «Η Διακυβέρνηση Μεταξά» – ανάγοντας έναν όρο, που δεν έχει χρόνο πολιτικής ζωής μεγαλύτερο της τριακονταετίας, στην (δικτατορική) κυβέρνηση της δεκαετίας του 1930. Και τα δύο άρθρα είναι διαθέσιμα στο διαδίκτυο.

Σε επίπεδο διεθνές, ο όρος «διακυβέρνηση» [governance] εισήχθηκε ως ακαδημαϊκός όρος την δεκαετία του 1980 στην πολιτική επιστήμη και την οργανωσιακή θεωρία και έχει διανύσει έκτοτε πορεία παράλληλη με τα νεοφιλελεύθερα Παραδείγματα της τριακονταετούς καπιταλιστικής συρρίκνωσης/κρίσης και ανακατάληψης του δημόσιου τομέα, δηλαδή ιδιωτικοποίησήςτου – για να επανέλθουμε στον κατά Μαρξ και Ένγκελς τρόπο παραγωγής των δήθεν «αιώνιων νόμων». Έτσι, λοιπόν, μαζί με τα υπόλοιπα νεοφιλελεύθερα Παραδείγματα, ο λόγος περί «διακυβέρνησης» τόσο έχει διαχυθεί σήμερα, ώστε χρησιμοποιείται πλέον σαν «πολυσυλλεκτικός όρος» [M.-C. Smouts, Theproperuseofgovernanceininternationalrelations– ήδη το 1998] ή μια «λέξη προς εντυπωσιασμό του κοινού» [B. Jessop, Theriseofgovernanceandtherisksoffailure: thecaseofeconomicdevelopment, 1998].

Σε τι αναφέρεται η «διακυβέρνηση» στο πεδίο του Πολιτικού

Όπως σημειώνει ο ThomasLemke: «Η διακυβέρνηση περικλείει, από τη μια, την εκτόπιση σε υπερεθνικά επίπεδα πρακτικών που ήταν προηγουμένως προσδιορισμένες με όρους του έθνους-κράτους (π.χ. η Ευρωπαϊκή Ένωση ή τα Ηνωμένα Έθνη). Από την άλλη, η σχετική με την διακυβέρνηση βιβλιογραφία εμφατικά τονίζει ότι υπάρχουν σημαντικοί μηχανισμοί κοινωνικής ρύθμισης επί πλέον του κράτους – όπως η κοινότητα, οι οργανισμοί και η αγορά» [AnIndigestibleMeal? Foucault, GovernmentalityandStateTheory, 2007].

Αφήνω κατά μέρος το κομμάτι που αφορά την διπλή κίνηση εκχώρησης/συγκεντροποίησης αρμοδιοτήτων σε υπερ-σχηματισμούς, γιατί «μιλάει» μόνο του. Όσον αφορά το -απολύτως συμπληρωματικό του- κομμάτι της εσωτερικής αναδιανομής: στον πυρήνα της «διακυβέρνησης» ενδημεί ένας Τρόποςανακατάληψης του κεκτημένου ως δημόσιο, που περνά από ένα μοντέλο ευρείας υποκατάστασης αρμοδιοτήτων του κράτους από συστήματα τυπικάεκτός του – «μη κρατικά» ή «μη κυβερνητικά», αλλά επί του πρακτέου ιδιωτικά.

Για να αιτιολογήσει τον Τρόπο αυτό, η σχετική με την «διακυβέρνηση» βιβλιογραφία αφηγείται το κράτος αφ’ ενός ως ταυτόσημο με το δημόσιο, αφ’ ετέρου ως  εχθρικό προς την πολυπλοκότητα της εποχής και των κοινωνιών μας, αποδίδοντας σε αυτό τα -εξόφθαλμα πια- ελλείμματα στο επίπεδο της πολιτικής δημοκρατίας, των δικαιωμάτων κλπ. Φυσικά, σε πείσμα των μικροαστικών αναγνώσεων της ιστορίας, το έλλειμμα δημοκρατίας και η περιστολή δικαιωμάτων δεν αφορούν αποκλειστικά στο κράτος ούτε καν κυρίως σ’ αυτό. Αρκεί να συλλογιστούμε λίγο τις διαδικασίες του παρουσιαζόμενου ως πιο ερεβώδες και ασφυκτικό χαρακτηριστικό του κράτους, δηλαδή της γραφειοκρατίας, για να καταλάβουμε ότι αυτή δεν αποτελεί ίδιον του κράτους, αλλά και των «μη κρατικών», ιδιωτικών οργανισμών, σε ολόκληρη την κλίμακα από τις πολυεθνικές εταιρείες μέχρι τις δήθεν «δικτυωτικές» και «ευέλικτες» ΜΚΟ.

Το ίδιο «το κράτος», άλλωστε, εμφανίζεται εδώ ως ένα κράτος-ουσία, καθιερωμένο σε κάποιο απώτατο παρελθόν και έκτοτε αναλλοίωτο. Επιπλέον, σε αυτό «το κράτος» αυθαίρετα ανάγονται μια ποικιλία υπαρκτών καπιταλιστικών κρατών κι αυτή η αναγωγή εμπεριέχει δύο ακόμα, σοβαρές παραλείψεις: 1). Στην πραγματικότητα, αναφερόμαστε σε κράτη που αντιστοιχούν σε κοινωνικο-οικονομικούς σχηματισμούς δομημένους επί της θεμελιώδους αντίφασης, μεταξύ σχέσεων και δυνάμεων παραγωγής, στην συγκεκριμένη έκφρασή της ως αντίθεση μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας. 2). Στο επίκεντρο των στόχων τέτοιων «συγκεφαλαιωτικών» κρατών είναι η διατήρηση και η προαγωγή των συμφερόντων των αρχουσών τάξεων έναντι των καταπιεζομένων τάξεων, πάντοτε με όρους «συμπύκνωσης ενός ταξικού συσχετισμού δυνάμεων», όπως έλεγε ο Πουλαντζάς – δηλαδή με όρους δυναμικούς.

Για να μην αναφερθούμε δε στην λειτουργία των Ιδεολογικών Μηχανισμών του Κράτους, τους οποίους σοφά ο Αλτουσσέρ κάθε άλλο παρά ταύτιζε ή απέδιδε «στο κράτος» – με ή χωρίς εισαγωγικά. Γιατί, αν ανοίγαμε την συζήτηση αυτή, εύκολα θα συναγόταν ότι από τους πιο παρεισδυτικούς Ιδεολογικούς Μηχανισμούς του Κράτουςστην Ελλάδα, την τελευταία δεκαετία της νεοφιλελεύθερης επέλασης, είναι οι ίδιες οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ).

Η «διακυβέρνηση» μεταξύ ιδεαλισμού και νεοφιλελεύθερης αντεπίθεσης

Οι ειδικοί της «διακυβέρνησης», όμως, όχι μόνο δεν ενδιαφέρονται για τέτοιες «λεπτομέρειες», αλλά δεν διακρίνουν καν τις σχέσεις αμοιβαίας αναγκαιότητας στην ύπαρξη πλούτου και φτώχειας στον καπιταλισμό (παρότι διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για την «ισοτιμία»), ενώ και άλλα κομβικά ζητήματα, όπως η εκπαίδευση, η υγιής διαβίωση,η κοινωνική αλληλεγγύη, η οικονομική ανάπτυξη, η οικολογική βιωσιμότητα, η πολιτική δημοκρατία, εξαγγέλλονται ως στόχοι «εφικτοί» για όλους, στο πλαίσιο μιας νέας διαχείρισηςκαι διοίκησηςτων υπαρχουσών δομών, που θα υπερβαίνει «το κράτος» [Lemke, όπ.π.] Και όλη αυτή η κίνηση αναπαραγωγής πραγματοποιείται μέσω μιας αναγωγής, μιας  αυτούσιας μεταφοράς σχημάτων και τεχνικών του ιδιωτικού τομέα στον δημόσιο (ανταγωνιστικότητα, ανταποδοτικότητα, αποτελεσματικότητα, διευθυντικές αρχές κλπ.), που καταλήγει να αντιμετωπίζει τους ωφελούμενους των δημόσιων υπηρεσιών ως «πελάτες», τους πολίτες ως «εταίρους» ή άλλοτε «μετόχους» – και αυτό οξύμωρα το εντάσσει στις γενικές ιδέες της «απομάκρυνσης από την γραφειοκρατία»/την «εργαλειακότητα»/την «ιεραρχία» και του «εκδημοκρατισμού της ιδιότητας του πολίτη». 

Θα μπορούσαν να γραφτούν πολλές παράγραφοι, στο πλαίσιο μιας επιχειρηματολογίας περί της exofficioκαι αποκλειστικής εγκόλπωσης της «διακυβέρνησης» στα νεοφιλελεύθερα μοντέλα διαχείρισης της κρίσης του καπιταλισμού, κάτω από την ταμπέλα της «συμμετοχικότητας», της «διαβούλευσης», του «συντονισμού της συλλογικής δράσης από τις αγορές», των «οριζοντίων δομών οργάνωσης» χαρακτηριζόμενων από «χαμηλής τυποποίησης διαδικασίες μεταξύ ίσων υποκειμένων», της «ενίσχυσης των ικανοτήτων»και της «συνεκτικότητας» [Ν. Γαρυπίδης, Τι είναι Κυβέρνηση/Διακυβέρνηση, 2010] και άλλων (τεχνοκρατικών) ωραιοποιήσεων της πρόκρισης, στην πράξη, μιας περαιτέρω ήττας του κεκτημένουως δημόσιο, στην κοινωνική διαπάλη του με το ιδιωτικό. Γιατί περί αυτού πρόκειται: περί της ζωντανής εργασίας που αξιώνει μεγαλύτερο μερίδιο του κοινωνικού πλούτου -τον οποίο παράγει υπό χειρότερους όρους- σ’ αυτό που μπορεί να κατανοήσει άμεσα ως κοινωνικό, δηλαδή στον δημόσιο τομέα, ο οποίος δέχεται λυσσαλέα επίθεση από τους Ιδεολογικούς Μηχανισμούς [St. Harney, Governance, State, andLivingLabour, 2006].

Και δεν πρόκειται, επομένως, για «το κράτος», το οποίο απ’ την μια επικρούεται και απ’ την άλλη παρουσιάζεται από την «διακυβέρνηση» ως «υπο-τομέας» ή «πτυχή» της, που μπορεί ανενόχλητη να συνεχίσει να ασκεί τον ρόλο της στο πεδίο της άμεσης καταστολής – σε ένα σχήμα που αναπόφευκτα θυμίζει τα θεωρητικά πονήματα του πατριάρχη του νεοφιλελευθερισμού, Μίλτον Φρήντμαν. Γι’ αυτό, άλλωστε, ενώ από την μια οι μικρού και μεσαίου μεγέθους επιχειρηματίες όπου σταθούν κι όπου βρεθούν ταυτίζουν «το κράτος» με το δημόσιο, από την άλλη, καθώς παρεισφρέουν στο δημόσιο και εγκαθιδρύουν εκεί τα ιδιωτικά συμφέροντά τους (κυρίως με την μορφή υπηρεσιών Πρόνοιας και «υποστηρικτικών» συλλογικοτήτων – λ.χ. «εθελοντισμός»), αρχίζουν να ψυχανεμίζονται ότι χρησιμοποιήθηκαν σαν «λαγοί» των μεγάλων κερδοσκόπων, που έρχονται τώρα να καταπιούν τους πιονέρους: κι έτσι οι ΜΚΟ-άρχες αρχίζουν τις οιμωγές ότι «δημόσιο δεν είναι μόνο το κράτος», ελπίζοντας σ’ ένα θαύμα τόσο πελώριο όσο ακριβώς και ο μικροαστισμός τους. Ο χώρος, όμως, δεν επαρκεί για περισσότερες αναφορές σ’ αυτό το καρναβάλι παραδοξολογημάτων, αντιφάσεων και στρεβλώσεων, που περιστρέφεται γύρω από την αντικοινωνική έφοδο του ιδιωτικού στο δημόσιο.

Ανοιχτοί πολιτικοί λογαριασμοί

Στις εναπομείνασες γραμμές, θα ήθελα να παραθέσω μια σειρά προβληματισμών, τους οποίους η Αριστερά, θεωρώ, θα πρέπει να λάβει υπ’ όψιν, στο πλαίσιο μιας προσπάθειας επαναθεώρησης του δημοσίου, του κράτους και της δημόσιας διοίκησης – τρεις διαφορετικέςπεριοχές πλούσιας δραστηριότητας, που εποφθαλμιούν οι υπέρμαχοι της «διακυβέρνησης», ταυτίζοντάς τις εσκεμμένα, για να αποκρύψουν τόσο τις στοχεύσεις τους για απόσπαση κι άλλων κομματιών του δημοσίου (δηλαδή για ιδιωτικοποιήσεις) όσο και την ενεργό διαπλοκή και εμπλοκή τους σε τμήματα του -κατά τα άλλα δήθεν εχθρικού- κράτουςκαι της δημόσιας διοίκησης.

Πρώτα απ’ όλα, αναρωτιέται κανείς αν σύσσωμη η Αριστερά, που εκπροσωπείται στο κοινοβούλιο, έχει υιοθετήσει τον όρο «διακυβέρνηση» (ανα)γνωρίζοντας τα συγκείμενά της. Αν η απάντηση είναι θετική, τότε αυτή η Αριστερά βρίσκεται μακριά από τα συμφέροντα της κοινωνίας και μάλιστα παίρνοντας θέση στην καθημερινή διαπάλη μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού, υπέρ του δεύτερου.

Ύστερα, στην καθημερινή, πλέον, χρήση του όρου «διακυβέρνηση», υπάρχει μια υπόνοια πως η κυβέρνηση αναφέρεται στον μηχανισμόκαι η «διακυβέρνηση» στην πράξητης διοίκησης (λ.χ. «η πέμπτη γενιά ηγετών αναλαμβάνει την διακυβέρνηση της Κίνας»). Ίσως, λοιπόν, πολλοί από τους αριστερούς (οι Τσίπρας και Παπαρήγα επιλέχθηκαν στην εισαγωγή ως επικεφαλής πολιτικών σχηματισμών, αν και έχουν χρησιμοποιήσει τον όρο πολύ λιγότερο συγκριτικά με στελέχη τους) να υιοθετούν τον όρο έχοντας προβεί σε μια τέτοια, λανθασμένη διάκριση. Αν είναι έτσι, εδώ γεννάται ένα άλλο, διπλό ερώτημα: Για την Αριστερά, η Κυβέρνηση είναι απλώς ένας μηχανισμός, που δεν περιλαμβάνει ενέργειες και πράξεις και μάλιστα ταυτίζεται με «το κράτος», την δημόσια διοίκηση και την γραφειοκρατία; Και, δεύτερον, ο όρος «εξουσία» και η πράξη της άσκησής της είναι ταμπού για την Αριστερά, ώστε -λαθεμένα- την αντικαθιστά με τον όρο «διακυβέρνηση»; Αν η απάντηση είναι καταφατική και στις δύο ερωτήσεις, τότε υπάρχει σοβαρό πρόβλημα κατανόησης άλλων σημαντικών εννοιών και συνθηκών, άρα και πρόβλημα στην ικανότητα χάραξης πολιτικών διεξόδου από το τροϊκανό-μνημονιακό ναρκοπέδιο.

Τέλος, για να μην καταχρώμαι άλλον χώρο, επιχειρήσεις κερδοσκοπικές και μη-κερδοσκοπικές (υπεργολαβικές ΜΚΟ, που περιμένουν το «εκ Βρυξελλών μάννα» για να συνεχίσουν την παρασιτική κοινωνική διαβίωσή τους) έχουν κάθε λόγο να ευαγγελίζονται «διακυβερνήσεις»: «Απελευθερώσεις», «Συνέργειες», «Συμπράξεις» Δημοσίου-Ιδιωτικού και πάει λέγοντας. Η Αριστερά, ως ισχυριζόμενος εκπρόσωπος μιας -σε πρώτη φάση- διεξόδου απ’ το αντικοινωνικό διάσελο, έχει συμφέρον να συντονίζεται με αυτές τις -μετερχόμενες επιλεκτικά ακόμη και μαρξιστική ορολογία- δυνάμεις περεταίρω οικειοποίησης/ιδιωτικοποίησης του κοινωνικού; Ή μήπως πρέπει να αναλάβει, ως ένα από τα άμεσα καθήκοντά της, την επεξεργασία μιας νέας, σύγχρονης θεωρίας του κράτους, βασισμένη κυρίως στα κείμενα των μεγάλων θεωρητικών του μαρξισμού, με πρώτο και καλύτερο τον ίδιο τον Μαρξ, ο οποίος επιθυμούσε να γίνει μάρτυρας της μετάβασης από την «κυβέρνηση των ανθρώπων» στην «διαχείριση των πραγμάτων»; Και όχι, πάντως, στην «διακυβέρνηση», «αριστερή» ή «λαϊκή», του τάχα «συλλογικά» ιδιωτικού και της τάχα «συμμετοχικής» ιδιωτίας: Πράγμα που σημαίνει ότι καμιά θεωρία του κράτους δεν είναι επαρκής για μια Κυβέρνηση της Αριστεράς, χωρίς τους αυθεντικούς, ζωντανούς λαϊκούς θύλακες αντίστασης, που θα παράγουν διαρκώς την Κυβέρνηση αυτή, εγγράφοντάς την στις καθημερινές κατακτήσεις ενός Παρατεταμένου Πολιτικού Αγώνα – μακριά απ’ τα χαλασμένα χνώτα της «εταιρικής κοινωνικής ευθύνης», των ΜΚΟ και της ΜΚΟ-ποίησης του πολιτικού βίου. 

Και επ’ αυτού, ας μου επιτραπεί να κλείσω με μια προτροπή για όσους εντός της αριστεράς «αριστερίζουν» με ρηχές πολεμικές ενάντια «στο κράτος» εκείνο, που αντιλαμβάνονται ως κράτος-ουσία: Θα προσέφεραν υπηρεσίες σε όλους εμάς, που αποκαλούμαστε και είμαστε δοκιμαζόμενος λαός, αν (ξανα-)διάβαζαν το «Κράτος και Επανάσταση», καρπό κατά ένα μέρος της πολιτικής ιδιοφυΐας του Λένιν, κατά ένα μέρος της ωστικής κίνησης των ακούραστα ενεργητικών συμβουλίων των εργατών και στρατιωτών της Ρωσίας.  

δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Δρόμος της Αριστεράς, αρ. φύλλου 147, Σάββατο 5 Ιανουαρίου 2013


*Ο Νίκος Λάιος είναι Κοινωνικός Ανθρωπολόγος, εργαζόμενος σε Κέντρο Πρόληψης των Εξαρτήσεων, Γενικός Γραμματέας του Σωματείου των Εργαζομένων στα Κέντρα Πρόληψης.




Πηγή:Κόκκινη γωνιά

ΠΑΣΟΚ ρε μούτρο!

$
0
0

Από τον Οικοδόμο
Μην ντρέπεσαι που είσαι ΠΑΣΟΚ!


Να μην ντρέπεται που είναι ΠΑΣΟΚ. Αυτός είναι ο μόνος όρος που θέτει ο Βενιζέλος σε όποιον επιθυμεί ακόμα και τώρα να γραφτεί ξανά στο κίνημα.Χωρίς ωστόσο να αποσαφηνίζει τους λόγους για τους οποίους θα μπορούσε ο κάθε Πασόκος να ντρέπεται. Είναι γνωστό πως, όταν παρασύρεται ως η επιτομή της εξυπνάδας υπερτιμώντας ακόμα και τον ίσκιο σου, γίνεται αυτό που εξορκίζεις: περνάς στην περιοχή της ηλιθιότητας. Ενώ κάλλιστα θα μπορούσε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ να δηλώσει:
«Ας έρθει μαζί μας αυτός που ντρέπεται. Γιατί εμείς είμαστε οι μόνοι που μπορούμε - με στοιχεία αδιάσειστα βάσει του συμβολαίου του γεννήτορά μας με το λαό από το '81 - να τον κάνουμε να ντρέπεται αληθινά».Ιδού η καινοτομία και η σίγουρη ψήφος, διότι ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι στη ζωή του δεν έχει κάνει κάτι για το οποίο να ντρέπεται - αρχής γενομένης από την ψήφο στο ΠΑΣΟΚ, το κόμμα που σε λίγο δεν θα αφήνει χώρο για άλλους στις φυλακές Κορυδαλλού.

Αν ο Βενιζέλος ξεπερνούσε το σύνδρομο του παγωνιού που τον ταλανίζει, θα είχε εξασφαλίσει μέσω της ντροπής την υστεροφημία του. Το κίνημα της ντροπής των Νεοπασόκων θα έδινε το δικαίωμα στη σπουδαιοφάνεια του Βαγγέλη να πάρει παράταση για πνευματική ανάρρωση, τώρα που διάγει το βίο του καμένου χαρτιού που δεν το καταδέχεται ούτε η λησμονιά.

(Από άρθρο του Γ. Κακουλίδη στο Ριζοσπάστη)

ΕΛΑΜ όπως Χρυσή Αυγή

$
0
0

ΕΛΑΜ όπως Χρυσή Αυγή

Το αυγό του φιδιού έσπασε και στο νησί


Τα μνημόνια κουβαλάνε τους σπόρους του φασισμού, όπως το σύννεφο την καταιγίδα. Είναι γνωστό πλέον ότι στην Ελλάδα το αυγό του φιδιού έχει σπάσει για τα καλά. Στην Κύπρο όμως είναι ένα στάδιο μετά την εκκόλαψη. Στην καρδιά του εορταστικού τριημέρου σημειώθηκε η κάθοδος στην Κύπρο των βουλευτών της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής Ηλία Κασιδιάρη και Γιάννη Λαγού, σε προεκλογική εκδήλωση του ΕΛΑΜ. Με την εκδήλωση αυτή επισφραγίζεται και επίσημα ο ρόλος του ΕΛΑΜ για το αμέσως επόμενο διάστημα, ο οποίος αποτελεί τον αντίστοιχο νεοναζιστικό φορέα στη Κύπρο.
Διά στόματος Ηλία Κασιδιάρη λέχθηκε ότι «ΕΛΑΜ και Χρυσή Αυγή δεν είναι απλώς αδελφοποιημένα κόμματα, αλλά το ΕΛΑΜ είναι η Χρυσή Αυγή της Κύπρου»! Είναι γεγονός ότι στην Κύπρο όλοι πια γνωρίζουν το ποιόν της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής και ότι το ΕΛΑΜ δεν αλλάζει τη συνταγή, παρά μόνο την προσαρμόζει στο βαθμό που απαιτείται στις ιδιομορφίες της κυπριακής κοινωνίας.


Κατά το παρελθόν, ο σημερινός πρόεδρος του ΕΛΑΜ υπήρξε ένας από τους υπαρχηγούς της Χρυσής Αυγής, δίπλα στον Μιχαλολιάκο, με αποστολή από τότε να επιστρέψει στη μεγαλόνησο και να ηγηθεί της κυπριακής θυγατρικής.


Άλλωστε, υπήρξε και επικεφαλής του πυρήνα της Χρυσής Αυγής Κύπρου το 2004. Όπως ο ίδιος αποκάλυψε σε συνέντευξή του, τα μέλη της οργάνωσής του είχαν κάνει αίτηση να εγγραφούν ως κόμμα στην Κύπρο με την ονομασία Χρυσή Αυγή. Όμως αυτό τους απαγορεύτηκε, με αποτέλεσμα να ονομάσουν τη νεοναζιστική οργάνωσή τους Εθνικό Λαϊκό Μέτωπο (ΕΛΑΜ).


Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια σε εκδήλωση «πολιτικού φορέα» ακούστηκαν τόσο ωμά αποθεωτικές αναφορές για ακροδεξιούς πραξικοπηματίες του παρελθόντος, όπως το όνομα του ηγετίσκου των ταγμάτων ασφαλείας στην κατοχή Γρίβα Διγενή και συνθήματα τύπου «Ελλάς, ΚύπροςΈνωσις». Στην εκδήλωση αυτή είχε πλήθος παρατηρητών προχωρημένης ηλικίας που μερικές δεκαετίες πριν είχαν λάβει μέρος στο προδοτικό πραξικόπημα ως μέλη της φασιστικής ΕΟΚΑ Β.


Πριν ένα χρόνο είχε γραφτεί από αυτές τις γραμμές ότι εγκυμονεί ο κίνδυνος να βρεθεί γόνιμο έδαφος για να αναπτυχθεί και να αναβιώσει σαν φάρσα ένα είδος μια πιο ανοιχτά αντιδραστικής «ΕΟΚΑ Γ», με νέα χαρακτηριστικά και δεδομένων των αναλογιών πάντα.


Παρουσιάζοντας τις νεοναζιστικές θέσεις του ΕΛΑΜ, ο υποψήφιος στις επερχόμενες προεδρικές εκλογές Γιώργος Χαραλάμπους μεταξύ άλλων τάχθηκε και κατά του Μνημονίου. Από όλα τα υποψήφια επιτελεία για την Προεδρία της Δημοκρατίας, το μόνο (δήθεν) αντιμνημονιακό είναι αυτό του ΕΛΑΜ! Υπό το πρίσμα φυσικά της κοινωνικής πόλωσης και της ενοχοποίησης Τουρκοκυπρίων και ξένων εργατών.


Ο πολιτικός χάρτης των αστικών κομμάτων της Κύπρου έχει πλέον διαμορφωθεί. Η κυβερνώσα Αριστερά του ΑΚΕΛ επέλεξε τον δρόμο της πλήρους ενσωμάτωσης με τη σφραγίδα του στο Μνημόνιο. Το «μακαριακό» κέντρο και ο ΔΗΣΥ εμφανίζονται ως φανατικά  μνημονιακές δυνάμεις ως κύριοι εκφραστές των κυρίαρχων κύκλων του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου.


Περισσότερο από ποτέ σήμερα υπάρχει ανάγκη μιας Αριστεράς που στο πλαίσιο της γενικότερης πάλης για την ανατροπή της σαρωτικής επίθεσης του μνημονίου  χρειάζεται να ξεσκεπάζει με επιμονή και να απομονώνει πολιτικά το ρόλο του ΕΛΑΜ -Χρυσή Αυγή και των συμμάχων τους.  Ειδική βαρύτητα αποκτά  η ανάγκη να συγκεκριμενοποιηθεί και να διευκρινιστεί η πολιτική της για την  ανατροπή της επίθεσης ειδικά στο ζήτημα των λαϊκών ελευθεριών και του δημοκρατικού ρόλου του μαζικού κινήματος.  Αυτό προϋποθέτει την πλήρη απογαλακτοποίηση της από το  ενσωματωμένο πολιτικό κατεστημένο της Κύπρου και ταυτόχρονα την επιδίωξη της ευρύτερης δυνατής ενότητας και μαζικής δράσης σε ανατρεπτική κατεύθυνση.

Πηγή: ΠΡΙΝ

Ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ και ο συνήθης ύποπτος Πέτρος Παπακωνσταντίνου

$
0
0

"Κριτική" στον ΣΥΡΙΖΑ και στο ΚΚΕ ασκεί ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου μέσα από το νέο του άρθρο που παραθέτουμε παρακάτω, την οποία και σχολιάζουμε σε αυτή την ανάρτηση. Ο σχολιασμός μας χωρίζεται σε δύο άξονες:

i) ΚΚΕ: Δείχνει να ενοχλείται (ο Π.Π) και μάλιστα ιδιαίτερα από το χαρακτηρισμό του ΣΥΡΙΖΑ ως "σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία", λες και είναι κάτι διαφορετικό. Ενοχλείται επίσης που η σοσιαλδημοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηρίζεται πιο συντηρητική από την αντίστοιχη της μεταπολιτευτικής περιόδου. Ε, περαστικά!

Επιπλέον, σημειώνει την απουσία μεταβατικού προγράμματος, αναφέρεται στην Λαϊκή Συμμαχία παρουσιάζοντάς την (σωστά) ως άθροισμα μετώπων γύρω από το κόμμα (ΠΑΜΕ, ΠΑΣΕΒΕ, ΠΑΣΥ, ΜΑΣ κτλ) και μόνο, αποφεύγοντας όμως να μπει στην ουσία της πολιτικής πρότασης του ΚΚΕ (λαϊκή εξουσία), ενώ του αποδίδει επαναστατική πλειοδοσία.

Η πραγματικότητα όμως (και αυτό το γνωρίζουν οι σύντροφοι του ΝΑΡ) είναι ότι το ΚΚΕ είναι ένα συνεπές ρεφορμιστικό κόμμα (ιστορικά αποδεδειγμένο) και η λαϊκή εξουσία που προτείνει δεν είναι τίποτα άλλο παρά η νεκρανάσταση των καθεστώτων του αν-ύπαρκτου σοσιαλισμού που γνωρίσαμε.

Σε κάθε περίπτωση, κριτική στο ΚΚΕ πρέπει να γίνεται (η δημοσιοποίηση των θέσεων ενόψει του 19ου Συνεδρίου του είναι μια καλή αφορμή) με όρους εργατικής πολιτικής αντί πολιτικού κουτσομπολιού και με την αποφυγή παραθύρων για παρερμηνείες (;) (π.χ για τους αγανακτισμένους), κάτι που επιφυλασσόμαστε να πράξουμε μελλοντικά μέσα από το ιστολόγιο.

Τέλος, κατηγορεί το ΚΚΕ για την εχθρική στάση που κράτησε απέναντι στην εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, "ξεχνάει" όμως την εξίσου εχθρική στάση και την πολιτική εκμετάλλευση του Δεκέμβρη για χάρη του σχηματισμού της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, προς τέρψιν της ηγεσίας του ΝΑΡ.

ii) ΣΥΡΙΖΑ: Σε σχέση με την αξιωματική "αριστερή" αντιπολίτευση τα πράγματα είναι λίγο πιο ξεκάθαρα και σε συνδυασμό με προηγούμενη αρθρογραφία της "περίφημης πένας" του ΝΑΡ (δείτε ενδεικτικά εδώ), άκρως απογοητευτικά.

Το μείζον πρόβλημα του Π.Π δεν είναι ούτε τα διαπιστευτήρια του Τσίπρα για καπιταλιστική ανάπτυξη στην ομιλία του στο Ελληνοαμερικάνικο επιμελητήριο, ούτε η περιοδεία του στην Λ. Αμερική, ούτε οι αλλεπάλληλες δηλώσεις/υποσχέσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ (π.χ Σταθάκης) για υγιή επιχειρηματικότητα και ανταγωνισμό της ελληνικής οικονομίας. Αντιθέτως, το πρόβλημά του, μέσα από μία άκρως αντιδιαλεκτική προσέγγιση (λες και η μορφή καθορίζει το περιεχόμενο και όχι το αντίστροφο), είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι, ούτε θέλει να γίνει, κόμμα (!).

Το βασικό άγχος του Π.Π σε σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι  το "Αριστερό Ρεύμα" του ΣΥΝ, το οποίο μάλιστα φαίνεται να αντιμετωπίζει ως προνομιακό σύμμαχο για το σχηματισμό του νέου αντικαπιταλιστικού (;) κόμματος.

Και τι θα γίνει "σύντροφε" Πέτρο με την Ε.Ε, παρέα με τα ευρωλιγούρια του ΣΥΝ; Με την ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος; Ψιλά γράμματα, αρκεί να είμαστε ουρά της σοσιαλδημοκρατίας του ΣΥΡΙΖΑ μπας και φάμε κι εμείς τίποτα από την κοινοβουλευτική πίτα....

Τέλος, φαίνεται ότι βρίσκει το μεταβατικό πρόγραμμα που λείπει από το ΚΚΕ, στην  "αριστερή κυβέρνηση" (που στη συνέχεια έγινε "κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας") του ΣΥΡΙΖΑ:

"Η συνοχή αυτού του ιδιότυπου «μετώπου χωρίς κόμμα» αναπόφευκτα θα δοκιμαστεί κάποια στιγμή είτε με το σχηματισμό μιας «αριστερής κυβέρνησης» που θα προδώσει τις λαϊκές ελπίδες, αν συνεχίσει το δρόμο των κοινοβουλευτικών αυταπατών και του δογματικού ευρωπαϊσμού, είτε και πριν από τις εκλογές, αν τερματιστεί η ασταθής δημοσκοπική άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ ή αν η ανέτοιμη ηγεσία του παραλύσει μπροστά στα πελώρια πολιτικά διλήμματα μιας γενικευμένης κοινωνικής σύγκρουσης."   

Εκτός του ότι εναποθέτει τις λαϊκές ελπίδες (και τις δικές του προφανώς) στην μεγάλη δημοκρατική παράταξη, κρατάει τις επιφυλάξεις του για το αν η κυβέρνησή της (με οποιοδήποτε χαρακτηρισμό κι αν της προσδώσουν) προδώσει τις ελπίδες....στο δρόμο για μια νέα ενσωμάτωση.

Δεν είναι καιρός για επαναστάσεις"αντικαπιταλιστή σύντροφε". Ας είναι υπερ-ώριμες οι αντικειμενικές συνθήκες. Πρέπει να προετοιμάσουμε τις υποκειμενικές....

-------------------------------

Το άρθρο του Π.Π αποτελεί "κριτική" σε ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ, ακριβώς λόγω της ένδειας πολιτικών επιχειρημάτων και προτάσεων ώστε να αντιπαρατεθεί στις ανεπάρκειες της καθεστωτικής αριστεράς, δείγμα των αντικειμενικών ορίων που τίθενται όταν δορυφοριοποιείσαι γύρω από αυτή. Επίσης, δεν αποτελεί "μία φωνή" στο εσωτερικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αντίθετα, είναι ένα δείγμα της πολυσυλλεκτικότητάς της, όπου χωράνε και συντίθενται μια χαρά για να φτιαχτεί η αντικαπιταλιστική σούπα, η κομμουνιστική επαναθεμελίωση με την "αριστερή κυβέρνηση", η επανάσταση με τον "αντικαπιταλισμό" εντός του καπιταλισμού, η μονομερής διαγραφή του χρέους με την ΕΛΕ, ο τρίτος πόλος στην αριστερά και στο εργατικό κίνημα με την ουρά της σοσιαλδημοκρατίας.


Κρίμα για έναν πολιτικό σχηματισμό (ΝΑΡ) που δειχνε κάποτε "πως άλλος θα γενώ" για να φτάσει σήμερα να έχει ως μοναδικό σημείο διαχωρισμού από την καθεστωτική/υποταγμένη αριστερά, το βρώμικο '89 και την κριτική στα καθεστώτα του αν-ύπαρκτου σοσιαλισμού.

Η ζωή συνεχίζεται όμως όπως και η ταξική πάλη και πρέπει να ξαναχτίσουμε, για την αριστερά που έχει ανάγκη η εποχή μας, για την εργατική-επαναστατική έξοδο από την κρίση, για την αναγέννηση της απελευθερωτικής προοπτικής σαν αίτημα του εργατικού κινήματος.

 * Διαβάστε επίσης τον σχολιασμό για το άρθρο του Π.Π από την Κόκκινη γωνιά  από όπου προέρχεται και η φωτογραφία της ανάρτησης.


kokkinostupos

 Σύριζα & ΚΚΕ, Κοινοβουλευτικός σοσιαλισμός & Κομμουνιστικός τηλεσιγραφισμός


 ΤουΠέτρου Παπακωνσταντίνου


Η πρόσφατη πανελλαδική συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ και η δημοσίευση των Θέσεων της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ έθεσαν τους δύο ισχυρότερους πόλους της ελληνικής Αριστεράς στην τελική ευθεία για τα κομματικά τους συνέδρια, που θα πραγματοποιηθούν, σχεδόν παράλληλα, την άνοιξη. Πρόκειται στην ουσία για συνέδρια προγραμματικής, πολιτικής και οργανωτικής επανίδρυσης.

Τα πιεστικά προβλήματα που θέτουν ενώπιον της Αριστεράς η ιστορικών διαστάσεων κρίση του καπιταλισμού και η τρομερή επίθεση που δέχεται ο κόσμος της εργασίας υποχρεώνουν και τα δύο κόμματα να αναζητήσουν ριζοσπαστικά καινούργιες απαντήσεις. Ωστόσο, οι εν λόγω απαντήσεις κινούνται σε κατευθύνσεις που αποκλίνουν δραματικά μεταξύ τους και, πολύ φοβόμαστε, από τις ανάγκες των κοινωνικών δυνάμεων που φιλοδοξούν να εκπροσωπήσουν.

Διακηρυγμένος στόχος του ΣΥΡΙΖΑ είναι η μετατροπή του από ιδεολογικά άμορφη συνομοσπονδία συνιστωσών σε ενιαίο πολιτικό φορέα, ικανό να αναλάβει το βάρος μιας αριστερής διεξόδου από την κρίση. Το στόχο αυτό (υποτίθεται ότι θέτει η προγραμματική διακήρυξη που δόθηκε στη δημοσιότητα κάτω από τον τίτλο «Τι είναι και τι θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ», σκόπιμα προκαλώντας ιερόσυλους συνειρμούς με το ιστορικό μανιφέστο του Δημήτρη Γληνού «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ». Έστω κι έτσι, προδίδει μια θεμελιώδη αλήθεια: Ότι ο υπό διαμόρφωση «ενιαίος» ΣΥΡΙΖΑ ούτε είναι ούτε καν φιλοδοξεί να εξελιχθεί σε πραγματικό κόμμα, με στοιχειωδώς συνεκτική ιδεολογία και σαφή στρατηγική, αλλά σε ένα ρευστό «μέτωπο χωρίς κόμμα», με συνεκτικό ιστό την προσμονή της «αριστερής κυβέρνησης».

Στο κείμενο της προγραμματικής διακήρυξης κάθε προοδευτικός πολίτης, από την Αριστερά της σοσιαλδημοκρατίας μέχρι τους πολιτικά σκεπτόμενους αντιεξουσιαστές, μπορεί να βρει κομμάτια που τον εκφράζουν. Οι καταβολές του ΣΥΡΙΖΑ ανιχνεύονται στο ΕΑΜ, την ΕΔΑ, αλλά και τις «γνήσια δημοκρατικές δυνάμεις» της Ένωσης Κέντρου. Ο μεν καπιταλισμός είναι «σύστημα εκμετάλλευσης», σου πρέπει να ανατραπεί, η δε «δημιουργική επιχειρηματικότητα, που λειτουργεί για το δημόσιο όφελος, δεν θα πληγεί, αλλά θα βοηθηθεί». Ο σοσιαλισμός είναι «ο στρατηγικός μας στόχος», όπως λένε οι μαρξιστές, αλλά και «δρόμος διαρκούς αγώνα» που ξεκινά από το σήμερα, όπως διατείνονταν όλοι οι σοσιαλδημοκράτες, από τον Μπερνστάιν μέχρι τους Παπανδρέου.


Η ευρωζώνη είναι «ζώνη γερμανικής οικονομικής επικυριαρχίας, αν όχι καταναγκασμού», ευτυχώς όμως υπάρχει (ίσως σε κάποιο παράλληλο σύμπαν) «η δική μας Ευρώπη… των λαών, των επαναστάσεων του κοινωνικού κράτους». Την εύθραυστη «ενότητα» αυτών των ακραία αντιφατικών θέσεων απείλησαν να διαρρήξουν δύο τροπολογίες του Αριστερού Ρεύματος, οι οποίες πόλωσαν τη συνδιάσκεψη ανάμεσα στην «Αριστερά» και στη συμμαχία «Κέντρου» και «Δεξιάς». Η πρώτη εξ αυτών περιόριζε την αναζήτηση πολιτικών συμμάχων ή και κυβερνητικών εταίρων του ΣΥΡΙΖΑ προς τα αριστερά του (κυρίως ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ), επιδιώκοντας να αποτρέψει καιροσκοπικές συμμαχίες με τη ΔΗΜΑΡ, τους Ανεξάρτητους Έλληνες κτλ. Η δεύτερη επιχειρούσε να δεσμεύσει την κομματική ηγεσία ότι, στην προοπτική σχηματισμού αριστερής κυβέρνησης, θα επιμείνει στην ακύρωση των μνημονίων και τη μονομερή διαγραφή όλου ή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, ακόμη κι αν τεθεί ζήτημα εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη.


Η διαχωριστική γραμμή της συνδιάσκεψης ήρθε για να μείνει. Η συνοχή αυτού του ιδιότυπου «μετώπου χωρίς κόμμα» αναπόφευκτα θα δοκιμαστεί κάποια στιγμή – είτε με το σχηματισμό μιας «αριστερής κυβέρνησης» που θα προδώσει τις λαϊκές ελπίδες, αν συνεχίσει το δρόμο των κοινοβουλευτικών αυταπατών και του δογματικού ευρωπαϊσμού, είτε και πριν από τις εκλογές, αν τερματιστεί η ασταθής δημοσκοπική άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ ή αν η ανέτοιμη ηγεσία του παραλύσει μπροστά στα πελώρια πολιτικά διλήμματα μιας γενικευμένης κοινωνικής σύγκρουσης.


Οι ενδείξεις είναι ήδη ορατές. Η αριστερόστροφη πολιτική απόφαση της Συνδιάσκεψης κάνει λόγο για «λαϊκό ξεσηκωμό» και «παλλαϊκό ανένδοτο αγώνα» με στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης, προειδοποιώντας τους πολίτες ότι θα πρόκειται για «μια διαδικασία μεγάλων συγκρούσεων», οι οποίες «θα θέσουν στην ημερήσια διάταξη το ζήτημα του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού». Δεν πρόλαβε όμως να στεγνώσει το μελάνι στο χαρτί και ήρθε ο Γιάννης Δραγασάκης, με συνέντευξη του στο Βήμα της 9ης Δεκεμβρίου, να υποστηρίξει ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα προβεί σε μονομερείς ενέργειες (σ.σ. για την κατάργηση των μνημονίων και τη διαγραφή του χρέους) παρά μόνο αν προκληθεί» από τους Ευρωπαίους. Δεν θα σε πειράξω, αν δεν με πειράξεις! Λες και δεν έχει «προκληθεί» βάναυσα ο έλληνας εργαζόμενος από τα μνημόνια της κοινωνικής βαρβαρότητας και του εθνικού εξευτελισμού! Τι νόημα είχε τότε να μαζευτούν 3.000 σύνεδροι για να ψηφίσουν μια διακήρυξη που λέει «καμιά θυσία για το ευρώ» και δεσμεύει το κόμμα ότι θα ακυρώσει μονομερώς τα μνημόνια;


Σε αντίθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ, οι «Θέσεις» της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ για το 19ο συνέδριο δεν μπορούν να κατηγορηθούν για καιροσκοπική πολυσυλλεκτικότητα. Η ιδεολογική συνοχή, η πολιτική σαφήνεια και η οργανωτική στερεότητα αποτελούν, άλλωστε, τα κυριότερα στοιχεία που επιτρέπουν στο ΚΚΕ να συσπειρώνει ένα σημαντικό και πολύτιμο δυναμικό αριστερών αγωνιστών – στους δρόμους πολύ περισσότερο από ό,τι στις κάλπες. Πρόκειται για ανθρώπους οι οποίοι αντιλαμβάνονται ότι στις πολύ σκληρές συγκρούσεις που βρίσκονται μπροστά μας χρειάζεται κάτι σταθερό και στέρεο, πέρα από τη μεταμοντέρνα πλουραλιστική ρευστότητα ενός μεγάλου, εκλογικού μηχανισμού.


Το μέγα ερώτημα είναι ποιο πολιτικό σχέδιο εξυπηρετεί αυτή η ιδεολογική καθαρότητα. Η απάντηση είναι απογοητευτική. Απέναντι στην τρομερή κρίση που βιώνουμε και κινδυνεύει να οδηγήσει τους έλληνες εργαζόμενους στο βιοτικό επίπεδο των πατεράδων ή των παππούδων τους, η μόνη απάντηση που δίνει η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ είναι η… σοσιαλιστική επανάσταση! Απορρίπτει ρητά ακόμη και την έννοια του μεταβατικού προγράμματος ως ρεφορμισμό, θεωρώντας ότι ακόμη και στόχοι όπως η έξοδος από την Ευρωπαϊκή Ένωση μπορούν «να ενσωματωθούν σε αστικές επιδιώξεις» αν δεν συνοδεύονται από τη… δικτατορία του προλεταριάτου! Πρόκειται για πραγματικό αμόκ «επαναστατικού» τελεσιγραφισμού προς τις λαϊκές μάζες: Ή δεχόσαστε το 100% του προγράμματος μας και την καθοδήγηση του κόμματος μας, ή ο αγώνας σας για άμεση διέξοδο από την κρίση είναι μάταιος, αν όχι και ύποπτος.


Μα τι λέτε, εμείς δεν είμαστε σεχταριστές, εμείς προτείνουμε κοτζάμ Λαϊκή Συμμαχία, θα πουν οι συντάκτες των «Θέσεων». Πράγματι. Μόνο που η περίφημη Λαϊκή Συμμαχία, όπως διαβάζουμε, θα αποτελείται από το ΚΚΕ, το ΠΑΜΕ και τις συναφείς μετωπικές συσπειρώσεις του… ΚΚΕ και των οπαδών του!


Ο ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηρίζεται «σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία» και μάλιστα «πιο συντηρητική σε σύγκριση με τη σοσιαλδημοκρατία της μεταπολιτευτικής περιόδου», δηλαδή χειρότερος κι από το ΠΑΣΟΚ. Ακόμη χειρότερα, η Κεντρική Επιτροπή αποκλείει κάθε δυνατότητα ενιαίου μετώπου όχι μόνο με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και με οποιοδήποτε ριζοσπαστικό, αντικαπιταλιστικό κόμμα ήθελε προκύψει μελλοντικά στα αριστερά του (εδώ φωτογραφίζει Αριστερό Ρεύμα και ΑΝΤΑΡΣΥΑ), προφητεύοντας ότι θα πρόκειται για «ένα νέο ανάχωμα της λεγόμενης αριστερής ή κομμουνιστικής ανανέωσης»!

Υπάρχει ένα ενοχλητικό ερώτημα: Γιατί, παρά τις τόσες επαναστατικές κορώνες, το ΚΚΕ δεν εισπράττει, καιρό τώρα, την εχθρότητα από τους κυριότερους εκπροσώπους του συστήματος – αντίθετα, βλέπουμε κύρια άρθρα μεγάλων αστικών εφημερίδων να το επαινούν για τη «σοβαρότητα» που επιδεικνύει; Απλούστατα, γιατί η πολιτική γραμμή που έχει χαράξει είναι πολύ αριστερή στα λόγια και πολύ λίγο επικίνδυνη στην πράξη. Καταδικάζει το ΚΚΕ στο ρόλο ενός μεγάλου μαρξιστικού ομίλου, ενός κόμματος προπαγάνδας και όχι πολιτικής διεύθυνσης ενός «επικίνδυνου» κινήματος μαζών.

Οι πράξεις μιλάνε πιο δυνατά από τα λόγια κι ένα βήμα του πραγματικού κινήματος αξίζει περισσότερο από μια ντουζίνα προγραμματικών διακηρύξεων. Δυστυχώς, η ηγεσία του ΚΚΕ δεν χάνει ευκαιρία να επιδείξει γραφειοκρατική εχθρότητα σε κάθε αυθόρμητη, αντιφατική, πάντως ριζοσπαστική εκδήλωση των μαζών εάν δεν την ελέγχει απολύτως. Χθες ήταν ο Δεκέμβρης του 2008, τώρα είναι οι πλατείες και το κίνημα των Αγανακτισμένων, για το οποίο οι «Θέσεις» αποφαίνονται ότι «στηρίχθηκε, ενθαρρύνθηκε -αν δε σχεδιάστηκε κιόλας- από μηχανισμούς της αστικής τάξης»!

Το ερώτημα που τίθεται από τα πράγματα, αν μπορεί να υπάρξει ένας «τρίτος δρόμος», πέρα από τον κοινοβουλευτικό σοσιαλισμό του ΣΥΡΙΖΑ και τον επαναστατικό τελεσιγραφισμό του ΚΚΕ. Και αν υπάρχει μια κρίσιμη μάζα αριστερών αγωνιστών που θα δώσει αξιοπιστία και δυναμισμό σε ένα παρόμοιο εγχείρημα, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για ένα ενιαίο μέτωπο αγώνα και νίκης. Ιδού η Ρόδος…

Πηγή: aristeroblog

Η ΣΕΛΜΑΝ κλείνει το εργοστάσιό της στο Βασιλικό - Στο δρόμο 174 εργαζόμενοι (και ένα σχόλιο)

$
0
0







Από τον Οικοδόμο


Την οριστική διακοπή της λειτουργίας του εργοστασίου στο Βασιλικό Χαλκίδας στις 8 Φεβρουαρίου 2013, και την απόλυση των 174 εργαζομένων αποφάσισε η Σέλμαν. Οι λόγοι που οδήγησαν την εταιρεία σε αυτή την απόφαση, όπως αναφέρονται στη σχετική ανακοίνωση είναι οι εξής:


1. ο δραµατικός περιορισµός της δραστηριότητάς της, απότοκος της κατακόρυφης µείωσης παραγγελιών κατά 26% το εννεάµηνο του 2012 σε σχέση µε το αντίστοιχο εννεάµηνο του 2011 και κατά 46% σε σχέση µε το εννεάµηνο του 2010.

2. η ραγδαία αύξηση της τιµής των βασικών α’ υλών και συγκεκριµένα της ξυλείας κατά 20%, λόγω διπλασιασµού της τιµής του πετρελαίου θέρµανσης και στροφής των καταναλωτών στη χρήση ξυλείας για θέρµανση. Αντίστοιχα η τιµή της κόλλας, που αποτελεί τη δεύτερη βασική α’ ύλη µας αυξήθηκε κατά 13% σε σχέση µε το 2011.

3. η ραγδαία αύξηση των επισφαλειών του τρέχοντος έτους, που ανέρχονται σε ποσοστό περίπου 8 % του κύκλου εργασιών µε αυξητική τάση και η αδυναµία εξεύρεσης ικανοποιητικού αριθµού αξιόχρεων πελατών.

4. η διαρκής σώρευση ζηµιών των τελευταίων ετών, που έχουν ξεπεράσει τα 125.000.000 ευρώ.

5. η έλλειψη παραγγελιών για το αµέσως επόµενο χρονικό διάστηµα στα προϊόντα που παράγει το εργοστάσιο στο Βασιλικό και ειδικότερα, στα προϊόντα πάγκων, πορτακίων, µελαµινών και µοριοσανίδας, ως αποτέλεσµα της διαρκούς πτώσης της οικοδοµικής δραστηριότητας κατά ποσοστό που υπερβαίνει το 70% σε σχέση µε το έτος 2011.

6. η αδυναµία επίτευξης συµφωνίας µε το Σωµατείο των εργαζοµένων του εργοστασίου Βασιλικού για προσαρµογή του υψηλού µισθολογικού κόστους στα νέα δεδοµένα, το οποίο έχει ως αποτέλεσµα επίσης υψηλό, έως απαγορευτικό, κόστος παραγωγής.


7. η αδυναµία εφαρµογής ενός συστήµατος εκ περιτροπής εργασίας στο εργοστάσιο Βασιλικού, ωσότου οι τιµές των α’ υλών επανέλθουν στα συνήθη επίπεδα και αυξηθούν οι παραγγελίες.



Για τους παραπάνω λόγους η εταιρεία θα προχωρήσει στη διαδικασία καταγγελίας των συµβάσεων εργασίας του συνόλου των εργαζοµένων, που απασχολούνται στην εγκατάσταση του Βασιλικού, ανεξαρτήτως ειδικότητας, ο αριθµός των οποίων σήµερα ανέρχεται σε 174 άτοµα. Οι καταγγελίες των συµβάσεων εργασίας θα πραγµατοποιηθούν στις 08.02.2013 µε την τήρηση εκ µέρους της εταιρείας όλων των νόµιµων προϋποθέσεων που επιβάλλει ο Ν. 1387/1983 (Έλεγχος Οµαδικών Απολύσεων και άλλες διατάξεις).

Οπως τονίζεται στην ανακοίνωση, η Σέλμαν ενηµερώνει τους πελάτες και συνεργάτες της ότι και µετά τις 8.02.2013 θα συνεχιστεί κανονικά η βιοµηχανική παραγωγή,διακίνηση και εµπορία των προϊόντων της µέσω των γραφείων και της έκθεσής της στην Αθήνα, του εργοστασίου και των αποθηκευτικών χώρων της στη ΒΙ.ΠΕ. Κοµοτηνής, του υποκαταστήµατος και των αποθηκών της στη Θεσσαλονίκη και των λοιπών εταιρειών του Οµίλου.

Τονίζεται επίσης ότι η διακοπή λειτουργίας των βιοµηχανικών εγκαταστάσεων Βασιλικού Χαλκίδας θα έχει οριακά αρνητική επίδραση στα οικονοµικά αποτελέσµατα της ΣΕΛΜΑΝκαι κατ’ επέκταση στα ενοποιηµένα οικονοµικά αποτελέσµατα του Οµίλου κατά 0,5 εκατ. ευρώ περίπου στην χρήση του 2013. Συγκεκριµένα, αρνητική επίδραση αναµένεται κυρίως λόγω του κόστους των αποζηµιώσεων απόλυσης του προσωπικού και θετική επίδραση λόγω του µειωµένου εργατικού κόστους. Όσον αφορά τις επόµενες χρήσεις, εκτιµάται, ότι θα υπάρξει θετική επίδραση κατά 5,5 εκατ. ευρώ περίπου ανά έτος κυρίως λόγω του µειωµένου εργατικού κόστους.


 
(Σχόλιο Οικ.)Oι υπογραμμίσεις είναι του ιστολογίου. Είναι κάτι περισσότερο από προφανές πως τόσα χρόνια που ο βιομηχανικός κολοσσός ΣΕΛΜΑΝ συσσώρευε τεράστια κέρδη από τις συνεχώς αυξανόμενες πωλήσεις του (λόγω της έκρηξης της οικοδομικής δραστηριότητας, αλλά και των εξαγωγών), το μισθολογικό κόστος των εργαζομένων δεν καθιστούσε «υψηλό, έως απαγορευτικό, το κόστος παραγωγής». Είναι προφανές επίσης πως, σύμφωνα με την ανακοίνωση της εργοδοσίας, για μια ακόμα περίπτωση εργοστασίου που κλείνει οι ευθύνες μεταφέρονται στους εργαζόμενους (διαβάστε ΕΔΩανακοίνωσή τους και ενημερωθείτε για τις δραστηριότητες του εργοστασίου και τι απαιτήθηκε από τους εργαζόμενους) που δεν συναινούν σε ένα σύστημα «εκ περιτροπής εργασίας» μέχρι (άκουσον! άκουσον!) «οι τιµές των α’ υλών επανέλθουν στα συνήθη επίπεδα και αυξηθούν οι παραγγελίες.»!! Όμως δεν μπορούν να κρύψουν την αλήθεια. Το κλείσιμο του εργοστασίου στο Βασιλικό μόνο προσωρινά θα επηρεάσει αρνητικά τα «οικονομικά αποτελέσματα» της ΣΕΛΜΑΝ κι αυτό εξαιτίας… του κόστους των αποζημιώσεων των εργαζομένων (πάλι φταίνε οι εργαζόμενοι!). Σύμφωνα με την ανακοίνωση της εταιρίας σύντομα θα υπάρξει «θετική επίδραση».

Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Η ΣΕΛΜΑΝ  κλείνει ένα  εργοστάσιο του ομίλου της επειδή με αυτόν τον τρόπο θα έχει περισσότερα κέρδη ο όμιλος. Τα όσα αναφέρονται στην ανακοίνωσή της για «ευθύνες» των εργαζομένων στο εργοστάσιο, είναι φτηνές δικαιολογίες-«επιχειρήματα» στη βρώμικη προπαγάνδα της τρικομματικής συγκυβέρνησης και  των καθεστωτικών ΜΜΕ και παράλληλα στάχτη στα μάτια αυτών που δεν θέλουν ή δεν μπορούν ακόμα να καταλάβουν τη σκληρή αλήθεια: ο μόνος δρόμος που ακολουθεί το κεφάλαιο είναι αυτός του δικού του συμφέροντος, του μεγαλύτερου κέρδους. Οι εργάτες αποτελούν απλά την καύσιμη ύλη στις μηχανές του. Οικοδόμος.

Η Ιστορία στα μέτρα του συστήματος: Το παράδειγμα του βιβλίου Ιστορίας της Γ' Λυκείου

$
0
0
Απόσπασμα από την ομιλία του πανεπιστημιακού Γιώργου Μαργαρίτη, σε εκδήλωση εκπαιδευτικών

Η κόκκινη σημαία κυματίζει πάλι στο απελευθερωμένο Στάλινγκραντ

Μέσα από τα σχολικά βιβλία, όπως και στα άλλα μέσα προπαγάνδας που έχει στα χέρια του το σύστημα, επιχειρείται το ξαναγράψιμο της Ιστορίας, όχι βέβαια με βάση τα νέα ιστορικά δεδομένα και τις αποκαλύψεις που έχουν προκύψει. Πρόκειται για προσπάθεια παραχάραξης και διαστρέβλωσης της Ιστορίας, απογύμνωσής της από το ρόλο του παράγοντα λαού, αθώωσης των εκμεταλλευτών, ενταγμένη στη γενικότερη προσπάθεια επίθεσης ενάντια στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις του λαού μας ενάντια στη νέα γενιά. Μια προσπάθεια που δε στοχεύει στο παρελθόν αλλά στο παρόν και το μέλλον.

Το ζήτημα αποτέλεσε το θέμα της εκδήλωσης που είχαν διοργανώσει στις 11 Νοέμβρη πρωτοβάθμια σωματεία εκπαιδευτικών της Αττικής, όπου ο καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας στο ΑΠΘ, Γ. Μαργαρίτης, ανέδειξε το ζήτημα με παραδείγματα από σχολικά βιβλία.

Σήμερα, παραθέτουμε απόσπασμα της ομιλίας του για το βιβλίο Ιστορίας της Γ' Λυκείου:
«Μετά τις περιπέτειες του βιβλίου της ΣΤ' Δημοτικού (της κας Ρεπούση), στους αρμόδιους με τη συγγραφή σχολικών εγχειριδίων κύκλους του υπουργείου Παιδείας και του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, θα μπορούσε εύλογα να υποθέσει κανείς ότι επικράτησε κάποιου είδους ανησυχία και ταραχή. Πώς θα μπορούσε να είναι ευχάριστο το κλίμα που άφησε πίσω του η περιπέτεια του βιβλίου αυτού, κλίμα που, για ορισμένα πρόσωπα, είχε σημαντικό πολιτικό κόστος. Γνωρίζοντας τα παραπάνω, εύλογα υποθέτουμε πως στην επιλογή του βιβλίου Ιστορίας (Γενικής Παιδείας) της Γ' λυκείου, έπαιξε ρόλο ετούτη η κατάσταση: η αντικατάσταση του παλαιού βιβλίου νεότερης και σύγχρονης Ιστορίας δεν θα έπρεπε σε καμία περίπτωση να προκαλέσει τα όσα προκάλεσε το αντίστοιχο του δημοτικού. Αυτός ήταν, φαίνεται, ο λόγος που αναζητήθηκαν "σίγουρες" λύσεις, στην εδώ περίσταση.

Το "σίγουρο" εξαρτάται φυσικά από το πώς το αντιλαμβάνεται ο καθένας. Στην προκειμένη περίπτωση, για να μην υπάρχουν δυσαρέσκειες, το βιβλίο ανατέθηκε με βάση την αρχή της κομματικής πλειοψηφίας: στη συγγραφική ομάδα κυριαρχούν στελέχη και συνεργάτες των δύο οργανισμών που φέρουν το όνομα του Κωνσταντίνου Καραμανλή (Ιδρυμα Κωνσταντίνου Καραμανλή και Ινστιτούτο Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Καραμανλή).

Τα ιδρύματα που φέρουν το όνομα μεγάλων πολιτικών ανδρών της τρέχουσας ελληνικής ιστορίας είναι εξαιρετικά δραστήρια στις μέρες μας είτε το τιμώμενο στον τίτλο τους πρόσωπο έχει αποβιώσει, είτε όταν (στην περίπτωση του ιδρύματος Μητσοτάκη) βρίσκεται εν ζωή. Ασχολούνται προφανώς με την πολιτική και ως εκ τούτου με την Ιστορία. Πολλά από αυτά, όπως συμβαίνει με το Ινστιτούτο "Κωνσταντίνος Καραμανλής", χρηματοδοτούνται - με 1.800.000 ευρώ στην περίπτωση αυτή - από τον προϋπολογισμό που η Βουλή των Ελλήνων κατανέμει στα κοινοβουλευτικά κόμματα σε τρόπο ώστε να εμπλουτίζουν το θεωρητικό και επιστημονικό τους υπόβαθρο. Καλά και άγια όλα αυτά, αποτελούν όμως οπωσδήποτε ελάχιστα πειστικές ιδιότητες για τη συγγραφή ενός σχολικού βιβλίου. Οι λόγοι θα μπορούσε να είναι αυτονόητοι σε οποιαδήποτε χώρα η λέξη αυτή διατηρεί κάτι από τη σημασία της.

Το αποτέλεσμα της δεδομένης επιλογής οδήγησε σε ένα κείμενο που θα μπορούσε να τοποθετηθεί ανάμεσα στην κατήχηση και στην απολογία. Κατήχηση πάνω στις αρχές στις οποίες πιστεύει η σημερινή κοινοβουλευτική πλειοψηφία του τόπου και πάνω στις οποίες, όπως η ίδια νομίμως πιστεύει, κινήθηκε η Ιστορία του ελληνικού κράτους και του κόσμου ολόκληρου. Απολογία οπωσδήποτε παραταξιακή καθώς στο σχολικό βιβλίο εμπεριέχονται, ενίοτε ενισχυμένες, οι "επίσημες θέσεις" της Δεξιάς στα αμφιλεγόμενα σημεία της πρόσφατης ειδικά Ιστορίας: για την περίοδο της κατοχής, του εμφυλίου και του μετεμφυλιακού κράτους λόγου χάρη. Ο χώρος εδώ δεν επαρκεί για την ανάπτυξη αυτών των "αναμενόμενων" χαρακτηριστικών του βιβλίου. Για τούτο θα περιοριστούμε στα μη "αναμενόμενα"».

Αθωώνοντας το ναζισμό


«Στο βιβλίο αυτό περισσεύουν οι ακατανόητου στόχου εκπλήξεις για τον μαθητή ή τον καθηγητή αναγνώστη και χρήστη του σχολικού βιβλίου. Η μανία με τον Χίτλερ είναι το πρώτο απρόσμενο. Θα κατανοούσε ίσως κανείς ότι η άποψη ότι ο καλύτερος φίλος του Χίτλερ υπήρξε ο Στάλιν (σελίδα 120) εκπορεύεται από μια πάγια οπτική της Δεξιάς που πολύ θα επιθυμούσε να απαλλάξει τον πολιτικό της χώρο από τις ακροδεξιές - ως και ναζιστικές - εκδοχές του. Προς τι όμως η συνεχής επανάληψη της θέσης ότι ο φιλελευθερισμός (οικονομικός; πολιτικός;) και η κοινοβουλευτική δημοκρατία είχαν δύο και μόνο εχθρούς: τον φασισμό - ναζισμό και τον κομμουνισμό (στις σελίδες 99, 100, 104, 120 κλπ. του βιβλίου του μαθητή); Επιχειρείται μήπως η εμπέδωση της παραπάνω θέσης "διά της επαναλήψεως" όπως γινόταν στα δημοτικά σχολεία του παλιού καιρού; Ας πούμε ότι τα εμπεδώσαμε ... Τι παραπάνω προσφέρει ο εξωραϊσμός του ναζισμού, στο σημείο, για παράδειγμα, της ανόδου του στην εξουσία. Οι Εθνικοσοσιαλιστές του Χίτλερ, γράφεται, ότι πήραν 44% των ψήφων (βιβλίο μαθητή σελ. 104) και ότι αυτό το ποσοστό τους οδήγησε στην εξουσία. Στην πραγματικότητα αυτό είναι το εκλογικό ποσοστό που το ίδιο το ναζιστικό κόμμα απέδιδε στον εαυτό του. Προέκυψε από την εκλογική αναμέτρηση στις 5 Μαρτίου 1933, όταν οι ναζί είχαν ήδη την εξουσία, λίγο μετά την πυρκαγιά στο Ράιχσταγκ (τη γερμανική Βουλή) που αποδόθηκε προβοκατόρικα στους κομμουνιστές και αποτέλεσε την αφορμή για μαζικές διώξεις ενάντιά τους και ενάντια σε κάθε δημοκρατικό στοιχείο. 

Τότε μάλιστα θεωρήθηκε ως μεγάλη αποτυχία των ναζί και του Χίτλερ προσωπικά το γεγονός ότι σε εκλογές που οι ίδιοι οργάνωσαν και με τους κυριότερους πολιτικούς τους αντιπάλους υπόδικους, στις φυλακές και στα στρατόπεδα εγκλεισμού, δεν κατάφεραν να πετύχουν τον εκλογικό τους στόχο που ήταν η υπέρβαση του 50% των ψήφων και η αυτοδυναμία στη γερμανική Βουλή. Γενικά σήμερα η ιστοριογραφία δέχεται ως εκλογικό ποσοστό που οδήγησε τον Χίτλερ στην εξουσία το 33,1% που απέσπασε το κόμμα του στις τελευταίες ελεύθερες εκλογές του Νοεμβρίου 1932 ή έστω το 37,4% που το ίδιο κόμμα είχε στις εκλογές του Ιουλίου 1932. Μόνο το σχολικό μας βιβλίο αναφέρεται στο ειδικό 43,9% (44%) των χωρίς αντίπαλο εκλογών του 1933.

Ο εξωραϊσμός της ανόδου των Ναζί στην εξουσία δε σταματά όμως εδώ. Στην ίδια σελίδα του σχολικού βιβλίου (βιβλίο μαθητή, σ. 104) εφευρίσκεται νομιμοποιητικό δημοψήφισμα για την ανάδειξη του Χίτλερ σε απόλυτο ηγέτη της Γερμανίας. Στην πραγματικότητα στις 23 Μαρτίου 1933 το κοινοβούλιο - χωρίς τους υπό διωγμό κομμουνιστές, με μόνη αντίδραση που προήλθε από τους εναπομείναντες σοσιαλιστές και με στήριξη των χιτλερικών σχεδίων από το κεντρώο χριστιανικό κόμμα - ψήφισε έναν ειδικό νόμο για να "ανακουφίσει το γερμανικό έθνος και τον γερμανικό λαό από το άγχος που ένιωθε" - απέναντι στην επαπειλούμενη κομμουνιστική επανάσταση προφανώς !!

Ο νόμος αυτός, Ermachtigungsgesetz, έδινε τη δυνατότητα υπέρβασης του συντάγματος και παραγωγής νομοθετικού έργου στην κυβέρνηση που όριζε ο Καγκελάριος - δηλαδή ο Χίτλερ - καθιστώντας άχρηστο το Ράιχσταγκ, το κοινοβούλιο. Τον Αύγουστο του 1934, τρεις ώρες πριν τον θάνατο του προέδρου της Γερμανίας Χίντεμπουργκ, η κυβέρνηση ψήφισε νόμο, σύμφωνα με τον οποίο τα αξιώματα του Καγκελαρίου και του Προέδρου συγχωνεύονται και με τον τρόπο αυτό ο Χίτλερ πήρε την ιδιότητα του απόλυτου ηγέτη, του Φίρερ (Οδηγού). Αντί για αυτές τις κινήσεις αυθαιρεσίας, νοθείας, βίας, παραπλάνησης και τρομοκρατίας το σχολικό μας βιβλίο επιμένει να βλέπει "δημοψήφισμα" στα 1934 μάλιστα. Η διεθνής ιστοριογραφία πάντως αγνοεί προφανώς τα περιγραφόμενα στο εν λόγω πόνημα γεγονότα και περιγραφές !!

Αλλά και η συγκρότηση του Αξονα περιγράφεται με εξαιρετικά περίεργο τρόπο. Η επιθετική αυτή σύμπραξη πρώτον χάνει το όνομά της - για το Σύμφωνο Αντι-Κομιντέρν πρόκειται, τη συμμαχία κυβερνήσεων ενάντια στον κομμουνισμό και την Κομμουνιστική Διεθνή - και, δεύτερο, παρουσιάζεται αποκλειστικά και μόνο μέσα από λόγο του Μουσολίνι (βιβλίο μαθητή, σελ. 112). Σύμφωνα με τον τελευταίο, ο Αξονας είναι πρόταση συνασπισμού των ευρωπαϊκών κρατών που "εμπνέονται από τη θέληση για συνεργασία και ειρήνη".

Αντε να δεχτούμε ότι για πολιτικοϊδεολογικούς λόγους η Δεξιά έχει ανάγκη από μια κάποια "τροποποίηση" της Ιστορίας. Μήπως, λέω μήπως, εδώ το παρατράβηξε;

Τα παραπάνω αποδεικνύουν πόσο υποκριτική είναι η "έκπληξη" της κλασικής Δεξιάς και των αστικών ελίτ για την εμφάνιση του φαινομένου Χρυσή Αυγή . Το κομματικό σχολικό βιβλίο της Γ' λυκείου αποκαλύπτει την προετοιμασία του ιδεολογικού υποστρώματος πάνω στο οποίο μπόρεσε να αναπτυχθεί ο φασισμός και ο ναζισμός.

Ακόμα, εάν ο κομμουνισμός αναγορευτεί στο υπέρτατο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας όπως το έχουν υπογραμμίσει οι Στεφάν Κουρτουά και οι καθ΄ημάς μαθητές τους Στάθης Καλύβας και Νίκος Μαρατζίδης, τότε ο ναζισμός όχι μόνο αθωώνεται αλλά αξίζει να ακολουθήσει κανείς τα ίχνη του».

Πηγή: alfavita

Υπάρχει και όριο στην αθλιότητα!!

$
0
0




"Και η πολιτική αθλιότητα έχει όριο" μας πληροφορεί το ΠΑΣΟΚκαταλήγοντας σε σημερινή του ανακοίνωση. 

Ακούγοντας την ανακοίνωση από τις τηλεοράσεις σκεφτήκαμε ότι το σωστό θα ήταν να γράψει πως "η πολιτική αθλιότητα δεν έχει όριο", όμως αγαπητέ αναγνώστη μιλάμε για το ΠΑΣΟΚ και το χώρο του λεγόμενου κέντρου όπου η αθλιότητα έχει γίνει δεύτερη φύση οπότε ο συντάκτης πράττει ορθώς και εξηγούμεθα.

Η αθλιότητα δε μπορεί να έχει διαβάθμιση, δε μπορεί να υπάρχει αποδεκτή και μη αποδεκτή αθλιότητα, εντός και εκτός ορίων, ή μια πράξη είναι άθλια ή δεν είναι. 

Ως Άθλιο θα χαρακτηρίζαμε οτιδήποτε είναι ηθικά μη αποδεκτό όπως η εκμετάλλευση, το ψέμμα κτλ, όμως ολα αυτά δεν ισχύουν για τους Πασόκους του ευρέους ιστορικού πλαισίου. 


Αθλιότητα π.χ. είναι να είσαι "δημοκράτης"-λέγε με Ελευθέριο Βενιζέλο- και να φτιάχνεις νόμο «ιδιώνυμο» που ψηφίστηκε το 1929 (N. 4229) "Περί μέτρων προστασίας του κοινωνικού καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών των πολιτών", ο οποιος νόμος προέβλεπε ποινή φυλάκισης πάνω από έξι μήνες για όποιον, κατά το άρθρο 1, "επιδιώκει την εφαρμογήν ιδεών εχουσών ως έκδηλον σκοπόν την δια βιαίων μέσων ανατροπήν του κρατούντος κοινωνικού συστήματος ή την απόσπασιν μέρους εκ του όλου της επικράτειας ή ενέργεια υπέρ της εφαρμογής αυτών προσηλυτισμού".

Αξιοσημείωτο είναι ότι απερρίφθη από το Βενιζέλο πρόταση του Παπαναστασίου να διώκονται με το «ιδιώνυμο» όχι μόνο οι κομμουνιστές αλλά και οι φασίστες.

Αθλιότητα π.χ. είναι στις 18/10/44 να λες 

"Πιστεύομεν εἰς τὴν Λαοκρατίαν. Καὶ Λαοκρατία δὲν σημαίνει μόνον δικαίωμα ψήφου. Σημαίνει ἐπίσης δικαίωμα, ζωῆς, δικαίωμα εὐημερίας, δικαίωμα πολιτισμοῦ. Καὶ ὁ Λαός μας, μὲ τοὺς ἀπαραμίλλους ἀγῶνας καὶ τὰς σκληροτάτας θυσίας του, κατέκτησε τὸ δικαίωμα νὰ τοῦ ἀνήκῃ τὸ Μέλλον.Νέος κόσμος θὰ ὑψωθῇ ἀπὸ τὰ ἐρείπια..." και στις 3/12/44 να αιματοκυλεις το λαο της Αθηνας.
Επισης αθλιοτητα ειναι ο ιδιος "δημοκρατης"ανθρωπος- που για τα "καλα" που εκανε ονομαστηκε απο την αρχουσα ταξη "γερος της Δημοκρατιας"- στις 21/3/1947επισκεπτομενος το Γύθειο να δηλώνει «Εφόσον δεν έχει αποκατασταθεί η έννοια του Κράτους, η διατήρησις των παρακρατικών οργανώσεων της Δεξιάς αποτελεί εθνικήν ανάγκην. »

Αθλιότητα είναι τα ψέμματα των προεκλογικών περιόδων του ΠΑΣΟΚ, οπως "ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο", "πρώτο νομοθέτημα η απλή αναλογική", "οι καλέτερες μέρες", "μια μετοχή ο ΟΤΕ", "λεφτά υπάρχουν", αλλά και άλλα, όπως "ευχαριστώ τους Αμερικάνους", "πέτα τον έξω Σάββα αγόρι μου", "αυτή είναι η Ελλάδα", να βοά ο τόπος από τα σκάνδαλα και ο Πρωθυπουργός της χώρας να λέει "όποιος έχει στοιχεία να παει στον εισαγγελέα" και άλλα πλείστα όσα μπορεί να ανακαλέσει ο καθένας στη μνήμη του από τα πεπραγμένα των κυβερνήσεων, και όχι μόνο, της λεγόμενης "δημοκρατικής" παράταξης.

Για το χώρο αυτό η αθλιότητα είναι σύμφυτη με την ύπαρξη του, οπότε το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να βάλει κάποιο "όριο στην αθλιότητα" ανάλογα με το κατά καιρούς "καλό και συμφέρον".

Αλλά όποιος βάζει όριο στην αθλιότητα δε μπορεί παρά να είναι ένας άθλιος ο ίδιος . . . 

Υ.Γ.:για την αθλιότητα  του Σύριζα επιφυλλασόμεθα σε κάποια άλλη αναρτηση αν και με τόσους "άθλιους" εκ μεταγραφής, μπορεί κάποιος να θεωρήσει ότι τα παραπάνω ισχύουν για αμφότερους



Οι μαυρούκοι μικροπωλητές

$
0
0




Η σκηνή στον κεντρικό πεζόδρομο της Πάτρας, στην Αγίου Νικολάου, όπου παραδοσιακά συνυπάρχουν τρία πράγματα: γεμάτα τραπεζάκια στις ατελείωτες καφετέριες, τσάρκες άνευ λόγου και αιτίας (το πάλαι ποτέ γνωστό "νυφοπάζαρο") και άφθονοι μικροπωλητές μετανάστες με ταμπλάδες όπου βρίσκεις από σιντί και γυαλιά ηλίου μέχρι οποιοδήποτε φτηνομπιχλιμπίδι τραβάει η όρεξή σου.

Ενώ η παρέα χαζολογάει σε μια βιτρίνα, πλησιάζει χαμογελαστός μαυρούκος (πώς διάβολο γίνεται κι αυτοί οι μαυρούκοι είναι πάντοτε χαμογελαστοί, δεν μπορώ να το καταλάβω) κι απλώνει προς το μέρος τους το χέρι του όπου κρατάει ένα γυναικείο πορτοφόλι. "Δεν θέλουμε πορτοφόλι, φίλε", σπεύδει να αποκρούσει την προσφορά ένας από τους άντρες τής παρέας. Το χαμόγελο του μαυρούκου γίνεται ακόμη πλατύτερο. "Δεν πουλάω", λέει με σπαστά ελληνικά, "της κυρίας είναι".


Τί είχε συμβεί; Οι αφρικανοί μικροπωλητές πήραν χαμπάρι μια πορτοφολού που "ξάφριζε" την τσάντα τής κυρίας καθώς η παρέα χάζευε τις βιτρίνες, την άρπαξαν και ένας απ' αυτούς ανέλαβε το πιο δύσκολο μέρος τής επιχείρησης: να επιστρέψει το πορτοφόλι στην ιδιοκτήτριά του. Και λέω "το πιο δύσκολο" γιατί το να κουτουπώσει ένα μαυρούκος μια πορτοφολού είναι μάλλον εύκολο. Όμως, ποιός τον διαβεβαιώνει ότι στην παρέα τής παθούσης δεν υπάρχει είτε κάποιος χρυσαυγίτης είτε κάποιος απλώς ηλίθιος (οι χρυσαυγίτες είναι ηλίθιοι εκ προοιμίου);

Η κυρία πήρε το πορτοφόλι της και, πριν προλάβει να συνέλθει τελείως από τον αιφνιδιασμό, επιχείρησε ενστικτωδώς να ανταμείψει τον χαμογελαστό μαυρούκο με ένα χαρτονόμισμα. Ο μαυρούκος αρνήθηκε σηκώνοντας τα χέρια και εξηγώντας με τα στοιχειώδη ελληνικά του ότι αυτός απλώς επέστρεφε το πορτοφόλι στην ιδιοκτήτριά του. Αν ήθελαν να ανταμείψουν κάποιον, έπρεπε να βρουν τον αφρικανό που άρπαξε την πορτοφολού...


Το παραπάνω στιγμιότυπο είναι αυθεντικό και, μοιραία, επανέφερε στην μνήμη μου ένα παλιότερο περιστατικό, στον ίδιο πεζόδρομο: με μπροστάρη γνωστό έμπορο, μεγαλόσχημο μέλος τού εμπορικού συλλόγου τής πόλης, η αστυνομία κάνει ντου και συλλαμβάνει όλους τους μετανάστες μικροπωλητές, κατάσχοντας τους ταμπλάδες με την πραμάτεια τους. Όπως δήλωσε ο εν λόγω μπροστάρης στα τοπικά κανάλια, αυτοί οι μικροπωλητές έχουν καταστεί πληγή για τους νόμιμους εμπόρους.

Μάλιστα. Δίκιο έχει ο άνθρωπος. Οι παράνομοι μικροπωλητές έχουν καταστρέψει τους νόμιμους μαγαζάτορες. Αφού σας λέω ότι την έχω πατήσει κι εγώ. Θυμάμαι μια φορά που πήγαινα στο κοσμηματοπωλείο να αγοράσω ένα δαχτυλίδι δώρο για την σύζυγό μου, έπεσα πάνω σε έναν μαυρούκο που πούλαγε τζοβαϊρικά, σκέφτηκα "πού να τρέχω τώρα στα κοσμηματοπωλεία;" και ψώνισα απ' αυτόν. Και δεν είναι μόνο αυτό το δαχτυλίδι, έτσι; Έχω πάρει και ρολόι Ρόλεξ από τους μαυρούκους. Και σιντί Μαζωνάκη. Και ηλεκτρονική μυγοσκοτώστρα. Σκέφτεστε πόσα λεφτά έχασε το νόμιμο εμπόριο από τις δικές μου απερισκεψίες;

Πληγή οι μαυρούκοι. Άσε που το μαύρο χρήμα δίνει και παίρνει αφού κανένας τους δεν κόβει απόδειξη. Για να μη πω ότι με τόσα λεφτά που μαζεύουν, όχι μόνο δεν σκέφτονται να γυρίσουν στις πατρίδες τους αλλά ειδοποιούν κι άλλους συντοπίτες τους να έρθουν και στο τέλος θα μας πνίξουν.

Πληγή οι μαυρούκοι. Δίκιο έχει ο Κασιδιάρης...




Πηγή:Cogito ergo sum

ΣΚΑΙ, MEGA και στο βάθος...Γκαίμπελς

$
0
0



Πέρυσι ήταν η Έλενα Καταβάτηπου εκπροσωπούσε τους απεργοσπάστες-τσιράκια του Μάνεση, φέτος είναι η συνονώματη Ελένη Παπαδοπούλου που εκπροσωπεί τους "νυκοκοιραίους". Το φασιστοκάναλο άλλαξε, οι υπηρεσίες παραμένουν οι ίδιες....





Η νέα επαγγελματίας «αγανακτισμένη κάτοικος» των ελληνικών ΜΜΕ





Το πρωί της περασμένης Κυριακής [06.01.13], στην εκπομπή «Mega Σαββατοκύριακο», φιλοξενούνταν ο βουλευτής του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Χρήστος Καραγιαννίδης, με αφορμή πρόσφατες δηλώσειςτου.
 

Στο απέναντι τηλεοπτικό παράθυρο, όπως διαβάζουμε σε δημοσίευση τουJungle Report, μια «τυχαία» κάτοικος της περιοχής ονόματι Ελένη Παπαδοπούλου, καταγγέλλει τις «αθλιότητες» της κατάληψης στη Βίλλα Αμαλίας.



Ακολουθεί το σχετικό βίντεο-απόσπασμα...









Αυτή η «τυχαία» κάτοικος είναι μέλος κάποιας υποτιθέμενης «Επιτροπής κατοίκων της πλ. Βικτωρίας» και τυχαίνει να πρωταγωνιστεί πάντασε ξενοφοβικά ρεπορτάζ της «Καθημερινής» αναλαμβάνοντας το ρόλο του κάτοικου-χειροκροτητή της πολιτικής των ρατσιστικών πογκρόμ του Δένδια κατά των μεταναστών (βλ.εδώ).



Αξιοσημείωτο είναι επίσης το γεγονός ότι ο uploaderαυτού του βίντεο στο youtube, "PETRIDISGEORGE", ο οποίος ανεβάζει κατά κόρον βιντεάκια όπου πρωταγωνιστούν βουλευτές της Χρυσής Αυγής, τιτλοφόρησε στην αρχή το βίντεο αυτό ως "ΒΙΛΑ ΑΜΑΛΙΑ vs ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ" (βλ. screenshotεδώ). Αργότερα άλλαξε τον τίτλοσε "Ολη η Αλήθεια απο Κάτοικο Αθήνας για ΒΙΛΑ ΑΜΑΛΙΑ". Δηλαδή το "ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ" μετατράπηκε σε "Κάτοικο Αθήνας".



Επιπλέον, όπως διαβάζουμε στο left.gr, η συγκεκριμένη κυρία εμφανίζεται, τόσο σερεπορτάζ των «Νέων»μετά τη δολοφονία του Μανώλη Καντάρη (Μάιος 2011), να περιγράφει με τα πιο μελανά χρώματα την περιοχή της, όσο και σε σειρά ρεπορτάζανάλογου περιεχομένου (από τον Μάρτιο έως τον Αύγουστο του '12) στην εφημερίδα «Καθημερινή», όπως αναφέρθηκε και προηγουμένως (βλ. επόμενη εικόνα).



  

Τέλος, όσον αφορά τους επαγγελματίες «αγανακτισμένους κατοίκους» που ξεφυτρώνουν κάθε τόσο στα καθεστωτικά ΜΜΕ, ας έχουμε πάντα υπόψη μας την πρώτη σπουδαία που ανέδειξε το είδος, Θέμις Σκορδέλη, η οποία από «απλή αγανακτισμένη κάτοικος», έφτασε νακατηγορείτεγια σοβαρό ξυλοδαρμό μετανάστη, να επικαλείται επανειλημμένα «ψυχική διαταραχή» προκειμένου να μη δικαστεί, αλλά ταυτόχρονα να δύναται να είναι υποψήφια βουλευτής της Χρυσής Αυγής...




Όσον αφορά στο κανάλι του Mega, μία υπενθύμιση «επαναλαμβανόμενης σύμπτωσης»,
είναι αρκετή για να εξηγήσει αυτά που πρέπει...




Νοέμβριος '10: Οι «ντόπιοι αγανακτισμένοι κάτοικοι» του Mega
















Η υποψήφια δημοτική σύμβουλος Ελένη Πορτάλιου (ΣΥΡΙΖΑ), επισκέπτεται την περιοχή του Αγ. Παντελεήμονα. Εκεί δέχεται επίθεση από «αγανακτισμένους κατοίκους της περιοχής» (σύμφωνα με το MEGA). Την προηγούμενη μέρα επίθεση με γιαούρτια είχε δεχτεί στο ίδιο μέρος και ο Αλέκος Αλαβάνος. Οι προκλητικότατοι δημοσιογράφοι του Mega είδαν και στις δύο περιπτώσεις «ντόπιους αγανακτισμένους κατοίκους». Εμείς πάλι στιςφωτογραφίεςβλέπουμε 2 υποψήφιους βουλευτές 
της Χρυσής Αυγής



Διαβάστε επίσης:









Η αναγκαστική εργασία «απελευθερώνει» την οικονομία

$
0
0







Άρθρο σε σχέση με την πρόταση Δούκα για "τσάμπα εργασία" από  το sidonistiko



Η εργασία δεν είναι δικαίωμα. Η επιλογή της δεν αποτελεί, ούτε καν σε μια... ελεύθερη οικονομία, δυνατότητα του ατόμου ώστε να βελτιώσει την οικονομική και κοινωνική του θέση. Είναι απλώς υποχρεωτική!



Η υποχρεωτική (!) εργασία, μάλιστα, είναι ένα μέσον για να βελτιωθούν τα οικονομικά του κράτους, αλλά και των επιχειρήσεων, οι οποίες θα μπορούν να ανακάμψουν εάν διαθέτουν εργάτες ή υπαλλήλους δωρεάν. Άλλωστε τι είναι προτιμότερο; Να είσαι άνεργος ή να δουλεύεις, έστω και δωρεάν; Οι αντιλήψεις αυτού του είδους – και οι εκβιασμοί αυτού του είδους – ταιριάζουν, αναμφισβήτητα, σε ολοκληρωτικά καθεστώτα.



Κι όμως, την ιδέα περί δωρεάν υποχρεωτικής εργασίας διατύπωσε αυτές τις μέρες ο κατ’ εξοχήν υπέρμαχος της «ελεύθερης» οικονομίας Πέτρος Δούκας, πρώην υφυπουργός της Ν.Δ. και στέλεχος πολλών και σημαντικών επιχειρήσεων



 του Σταύρου Χριστακόπουλου πηγή : εφ. Ποντίκι




σε ένα «μανιφέστο» το οποίο δημοσίευσε στην ιστοσελίδατου με τον «βαρύ» τίτλο: «Get Greece Back to Work. 90+ Προτάσεις για ένα Ελληνικό ΝΕW DEAL II‏». Στην πρότασή του αυτή ανέφερε, από την αρχή κιόλας:



«ΙΙ. ΤΙ ΠΡΟΤΕΙΝΩ
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ "ΔΩΡΕΑΝ" ΕΡΓΑΣΙΑΣ // ΤΑΞΙΑΡΧΙΕΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ: Όλοι οι άνεργοι να κληθούν να δουλέψουν όπου τους χρειάζεται η Πολιτεία, η Τοπική Αυτοδιοίκηση και ο Ιδιωτικός Τομέας. Από το να μαζεύουν ελιές (χιλιάδες τόνοι παραμένουν αμάζευτες), ή άλλα αγροτικά προϊόντα, να καθαρίσουν τις παραλίες ή δρόμους, να φυτέψουν δένδρα, να κάνουν βοηθητικές εργασίες σε τεχνικά έργα.



Ταυτόχρονα, να ζητηθεί από τις επιχειρήσεις αν θα τους ενδιέφεραν κάποιοι εργάτες ή υπάλληλοι για 3 μήνες εντελώς δωρεάν! Γιατί λέω εντελώς δωρεάν; Γιατί οι περισσότερες επιχειρήσεις είναι καταχρεωμένες και δεν μπορούν να πληρώσουν! Απ’ την άλλη πλευρά, είναι σημαντικό οι άνεργοι να ξετριφτούν, να μπούνε σε κάποια δράση, έστω και ταπεινή.

Παράλληλα, θα βγει και κάποιο επωφελές έργο. Το ένα θα ανατροφοδοτεί το άλλο! Η παραγωγή κάποιου έργου θα δημιουργήσει ευκαιρίες και ανάγκη και ζήτηση για περισσότερο έργο!».



Εκπληκτικό, αν μη τι άλλο...




Καταναγκασμός και ολοκληρωτισμός




Το παραπάνω «προσκλητήριο» δεν είναι τίποτε άλλο από μια κατ’ εξοχήν ολοκληρωτική άποψη για την εργασία, την οικονομία και την κοινωνία. Μήπως λοιπόν είναι αντιφατικό να εκφέρεται από έναν εκφραστή της «ελεύθερης» οικονομίας; Ίσως όχι, όπως θα δούμε παρακάτω.



Κατ’ αρχάς ο πρώην υπουργός κάνει λόγο για «ταξιαρχίες εργασίας»προσδίδοντας στρατιωτικό χαρακτήρα στην οργάνωση του εγχειρήματος και παραπέμποντας ευθέως:



● Στα σοβιετικά στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας ή γκουλάγκ, όνομα το οποίο έλαβαν από την Αρχή που επόπτευε τα εν λόγω στρατόπεδα. Σύμφωνα δε με τη Wikipedia, «Η ρωσική λέξη "ГУЛАГ" είναι αρκτικόλεξο των λέξεων Главное Управление исправительно-трудовых ЛАГерей ОГПУ [Γενική Διεύθυνση Αναμορφωτικών Στρατοπέδων Εργασίας και Αποικιών του Λαϊκού Κομισαριάτου Εσωτερικών NKVD]».



● Στην καταναγκαστική εργασία, που αποτέλεσε το πρόσχημα του ναζισμού για το ολοκαύτωμα. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ήταν και... στρατόπεδα εργασίας. Εξ ου και το περίφημο «Arbeit macht frei» («Η εργασία απελευθερώνει») στην είσοδο του Άουσβιτς.




Ή πληρώνεις ή επιστρατεύεσαι!



Ο απολύτως συναφής όρος «τάγματα εργασίας», όμως, δυστυχώς για τον τεχνοκράτη πρώην υπουργό, ο οποίος ευαγγελίστηκε τις «ταξιαρχίες εργασίας», έχει χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν από την Τουρκία για να ονομάσει ανάλογες «ταξιαρχίες», τις οποίες χρησιμοποίησε προκειμένου ναεξοβελίσει τις μειονότητες που ζούσαν στο έδαφός της. Δηλαδή με στόχο την οικονομική – και εν συνεχεία φυσική – εξόντωση, μεταξύ άλλων, και των Ελλήνων στη «φίλη και γείτονα».



Ας δούμε πώς επιχειρήθηκε αυτό, με οδηγό ένα δημοσίευμα των «Νέων»στις 21 Νοεμβρίου 2011, με τίτλο: «Δεν έχεις να πληρώσεις; Στα τάγματα εργασίας!». Διαβάζουμε στον πρόλογο:



«Χρωστούσες τον φόρο περιουσίας και δεν μπορούσες να τον εξοφλήσεις, ακόμη κι αν ξεπουλούσες όλη την περιουσία σου; Έπαιρνες τον δρόμο για τα βάθη της Ανατολίας, για να ξεπληρώσεις δουλεύοντας σε απάνθρωπεςσυνθήκες. Μια έρευνα φωτίζει τον τρόπο με τον οποίο εξοβελίστηκαν η ελληνική, η αρμενική και η εβραϊκή αστική τάξη της Πόλης το 1943.



Απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης, αδικίες, καταναγκαστικές πορείες, θάνατος, πρόχειροι ενταφιασμοί... Είναι μερικά μόνο από τα γεγονότα που καταγράφει με απόγνωση ο Κωνσταντίνος Κιουρκτσόγλου στις σελίδες του ημερολογίου του».



Και συνεχίζει το δημοσίευμα, στο οποίο μπορεί κάποιος να βρει, εκτός από το είδος του διωγμού μέσω των στρατοπέδων εργασίας, εκπληκτικές αναλογίεςμε τη σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα. Από τις «αιτίες» των οικονομικών διώξεων και τα πανομοιότυπα μέτρα έως την ακραία μεροληψία στην επιβολή των φόρων:



«"Πήγαμε και πλυθήκαμε στο προσωρινό χαμάμ που έφτιαξε ο Αγκόπ στους πρόποδες του Κοπ. Το σώμα μας – για πρώτη φορά, ύστερα από επτά μήνες – ερχόταν σε επαφή με το νερό" γράφει στις 29 Ιουνίου του 1943. Λίγες ημέρες ενωρίτερα δε, στις 25 Ιουνίου, δεν κρύβει την πικρία του και σημειώνει: "Στις εφημερίδες που ήρθαν σήμερα, ο Χουσεΐν Τζαχίτ γράφει πως ‘οι μειονοτικοί εξορίστηκαν λόγω έλλειψης χρημάτων, όμως οι οικογένειές τους ζουν σαν μεγιστάνες στα νησιά και τα κέντρα διασκέδασης’. Είθε κι εκείνοι να πάθουν χειρότερα από μας, τότε μόνο θα καταλάβουν"».



Ποιες ήταν οι αιτίες όμως που επέβαλαν τον σκληρό αυτόν φόρο στους μειονοτικούς πληθυσμούς;



"Η ανάγκη για εκτουρκισμό της οικονομίας" εξηγεί στο ντοκιμαντέρ – στο οποίο παρουσιάζονται δημοσιεύματα του τουρκικού και ελληνικού Τύπου σχετικά με το θέμα – ο διακεκριμένος τούρκος ιστορικός Ριφάτ Μπαλί. Με το ξέσπασμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και την επίδραση των Ναζί, το αντιμειονοτικό συναίσθημα που καλλιεργείται στην Τουρκία κορυφώνεται. Το 1941 αρχίζει η επιστράτευση των ‘20 ηλικιών’.



Οι μη μουσουλμάνοι άνδρες μεταξύ 25-45 ετών αποστέλλονται στα βάθη της Μικράς Ασίας σε ειδικά στρατόπεδα εργασίας, όπου εργάζονται κάτω από σκληρές συνθήκες για την κατασκευή δημόσιων έργων. Λίγα χρόνια ενωρίτερα – το 1934 – με νόμο όλοι οι πολίτες της χώρας υποχρεούνται να αποκτήσουν τουρκόφωνα επίθετα και επιβάλλεται η αποκλειστική χρήση της τουρκικής γλώσσας στον δημόσιο βίο.



"Η επιδείνωση της οικονομικής κρίσης και η άνοδος του ναζισμού οδηγούν κυβέρνηση και Τύπο να υιοθετήσουν μια πιο επιθετική στάση απέναντι στις μειονότητες, απόρροια της οποίας είναι ο ληστρικός αυτός φόρος" επισημαίνει η ιστορικός Ειρήνη Σαρίογλου.



"Αρχικός στόχος ήταν ο περιορισμός των ελλειμμάτων και η μείωση του υψηλού πληθωρισμού. Ωστόσο λίγο πριν από την ψήφιση του νόμου η κυβέρνηση διεξάγει εμπιστευτική έρευνα σχετικά με την επιχειρηματική δραστηριότητα των μειονοτικών, με απώτερο σκοπό την ολοκληρωτική εξαφάνισή τους από την αγορά.
Έτσι ο νόμος φόρου περιουσίας εφαρμόζεται με κραυγαλέα μεροληπτικότητα και υπερβολή εις βάρος του μη μουσουλμανικού στοιχείου. Έτσι οι μουσουλμάνοι Τούρκοι πολίτες κατέβαλαν συμβολικό φόρο, την ώρα που οι μειονοτικοί φορολογήθηκαν έως και δέκα φορές παραπάνω από τους αμιγώς τουρκικής - μουσουλμανικής καταγωγής".



"Ο στόχος δεν επιτυγχάνεται. Δεν δημιουργήθηκε τελικά μουσουλμανική αστική τάξη" εκτιμά ο καθηγητής Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο του ΜαρμαράΑγιάν Ακτάρ, ο οποίος παραδέχεται πως το βαρλίκι ήταν μια κίνηση εθνικιστική "που προκάλεσε αρρωστημένες καταστάσεις".



Αντίθετη γνώμη όμως εκφράζει η Ειρήνη Σαρίογλου, που υποστηρίζει πως "οι Τούρκοι αγόραζαν ολόκληρες εμπορικές στοές σε εξευτελιστικές τιμές. Η οικογένεια Κοτς (σ.σ.: μία από τις πλουσιότερες της Τουρκίας) απέκτησε μεγάλη περιουσία εκείνη την περίοδο.

Η αντίστροφη μέτρηση αρχίζει τον Σεπτέμβριο του 1943 όταν ο ανταποκριτής των New York Times στην Τουρκία δημοσιεύει μια σειρά άρθρων για τα εργατικά τάγματα. Η διεθνής εικόνα της χώρας αμαυρώνεται. Τον Δεκέμβριο του 1943 επιτρέπεται στους εξόριστους να επιστρέψουν στις εστίες τους – ύστερα από έναν χρόνο κακουχιών – και ο νόμος καταργείται τον Μάρτιο του 1944."



Ωστόσο τουλάχιστον 21 άτομα εικάζεται πως πέθαναν στην εξορία, γεγονός όχι απίθανο, αν σκεφτεί κάποιος όσα γράφει ο Κωνσταντίνος Κιουρκτσόγλου στις 13 Αυγούστου: 

"Καθώς δουλεύαμε, οι επικεφαλής μας για παραπάνω τυραννία διέταξαν την αποστολή της Ερζουρούμ να πάει για ανεφοδιασμό τροφίμων. Πήγαινε - έλα πέντε ώρες. Πήγαν υπό την επιτήρηση των δεκανέων με τα καμουτσίκια".



Ο νόμος άλλωστε όριζε να μην αποστέλλονται στην εξορία οι άρρωστοι και οι άνω των 55 ετών υπόχρεοι, εντούτοις εκτοπίστηκαν πολλοί από αυτούς χωρίς να είναι γνωστό εάν και πότε θα επέστρεφαν στα σπίτια τους».



Παρεμπιπτόντως, το όνομα Κοτς, της οικογένειας που φέρεται, κατά την ιστορικό Ειρήνη Σαρίογλου στο ανωτέρω δημοσίευμα των «Νέων», να πλούτισε στη διάρκεια του οικονομικού διωγμού των Ελλήνων και των άλλων μειονοτήτων της Τουρκίας, θυμίζει άραγε κάτι στα μέλη της κυβέρνησης Μητσοτάκη και, κατά συνέπεια, στον υφυπουργό Οικονομικών εκείνης της κυβέρνησης; Στο πλαίσιο της πολιτικής περί ελληνοτουρκικής προσέγγισης, εννοείται...




Η σύγχρονη δουλεία



Φυσικά, μετά τη δημοσιοποίηση της «πρότασης» Δούκα, πήραν... φωτιά το Ίντερνετ και τα μέσα διαδικτυακής πληροφόρησης και κοινωνικής δικτύωσης. Στο twitter μάλιστα δημιουργήθηκε πάραυτα λογαριασμός με τίτλο#taksiarxies_ergasias. Το αποτέλεσμα ήταν ο πρώην υπουργός τριών κυβερνήσεων της Ν.Δ. να παρέμβει στο αρχικό κείμενό του και να προβεί σε «διευκρινίσεις» - «διορθώσεις»:



1. Ο τίτλος «Πρόγραμμα "Δωρεάν" Εργασίας // Ταξιαρχίες Εργασίας» έγινε: «ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ "Εθελοντικής Εργασίας / Δωρεάν" (Για τους εργοδότες) // Πανστρατιά για την Εργασία». 


Με τον τρόπο αυτόν:



● Η «"δωρεάν" εργασία» μετατράπηκε σε «"εθελοντική εργασία / δωρεάν" (για τους εργοδότες)». Για κάποιον ανεξήγητο λόγο το πρόβλημα της ανεργίας την εποχή των μνημονίων θεωρείται ζήτημα... εθελοντισμού!



● Οι «ταξιαρχίες εργασίας» μετατράπηκαν σε «πανστρατιά για την εργασία». Με τη διαφορά ότι η «πανστρατιά» εξακολουθεί να αφορά αποκλειστικά τον... εθελοντισμό των ανέργων.



2. Στο σημείο όπου προτείνει «όλοι οι άνεργοι να κληθούν να δουλέψουν όπου τους χρειάζεται η Πολιτεία, η Τοπική Αυτοδιοίκηση και ο Ιδιωτικός Τομέας. Από το να μαζεύουν ελιές (χιλιάδες τόνοι παραμένουν αμάζευτες), ή άλλα αγροτικά προϊόντα, να καθαρίσουν τις παραλίες ή δρόμους, να φυτέψουν δένδρα, να κάνουν βοηθητικές εργασίες σε τεχνικά έργα», προστίθενται ακόμη «μαγαζιά, συνεργεία, επιχειρήσεις, ανάλογα με την ηλικία, τις δεξιότητες, την έφεση και την όρεξη του καθενός».



Προφανώς, ο Π.Δ. θεωρεί πως με την προσθήκη της «έφεσης» και της «όρεξης του καθενός» αίρεται ο καταναγκασμός και τεκμηριώνονται ο «εθελοντισμός» και η... «πανστρατιά». Φοβερό...



3. Το άλλο επίμαχο απόσπασμα της «πρότασης» έλεγε:



«Ταυτόχρονα, να ζητηθεί από τις επιχειρήσεις αν θα τους ενδιέφεραν κάποιοι εργάτες, ή υπάλληλοι για 3 μήνες εντελώς δωρεάν! Γιατί λέω εντελώς δωρεάν; Γιατί οι περισσότερες επιχειρήσεις είναι καταχρεωμένες και δεν μπορούν να πληρώσουν! Απ’ την άλλη πλευρά, είναι σημαντικό οι άνεργοι να ξετριφτούν, να μπούνε σε κάποια δράση, έστω και ταπεινή».



Και αυτό διορθώνεται με την προσθήκη «διευκρινίσεων» (με μαύρα στοιχεία):



«Ταυτόχρονα, να ζητηθεί από τις επιχειρήσεις αν θα τους ενδιέφεραν κάποιοι εργάτες, ή υπάλληλοι για 3 μήνες χωρίς επιβάρυνση (για τις επιχειρήσεις, κ.λπ.). Γιατί λέω χωρίς επιπλέον κόστος (για τους εργοδότες) / (Το Δημόσιο, εκτός από το επίδομα ανεργίας θα πληρώνει και ειδικό επιμίσθιο, ανάλογα με τις οικονομικές του δυνατότητες).

Γιατί οι περισσότερες επιχειρήσεις είναι καταχρεωμένες και δεν μπορούν να πληρώσουν! Απ’ την άλλη πλευρά, είναι σημαντικό οι άνεργοι με την εθελοντική εργασία να ξετριφτούν, να μπούνε σε κάποια δράση, έστω και ταπεινή. Να έρθουν σε επαφή με τους αυριανούς εργοδότες».



Δηλαδή η ουσία της «πρότασης» παραμένει αναλλοίωτη και μετά τις «προσθήκες», «διευκρινίσεις» κ.λπ.:



● Έτσι ή αλλιώς οι άνεργοι πρέπει να κληθούν να δουλέψουν τζάμπα για τους ιδιώτες.



● Το Δημόσιο, το οποίο θα διώξει συνολικά, κατ’ απαίτηση της τρόικας, 150.000 υπαλλήλους του έως το 2015, θα τους αντικαταστήσει με τους ανέργους του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα πληρώνοντας επίδομα ανεργίας και... επιμίσθιο, ανάλογα με κάποιες δυνατότητες, τις οποίες υποτίθεται ότι δεν έχει – και γι’ αυτό απολύει δεκάδες χιλιάδες. Εκπληκτικό!



● Και η αποκάλυψη: Οι καταναγκασμένοι «εθελοντές» δεν θα πάνε να δουλέψουν τζάμπα απλώς και μόνο για να αυξήσουν τα κέρδη των όποιων και όσων επιχειρηματιών. Όχι, βρε κουτοί: Θα πάνε να δουλέψουν τζάμπα για «να έρθουν σε επαφή με τους αυριανούς εργοδότες». Διότι τη σήμερον καμιά «επαφή» δεν γίνεται αν δεν δουλέψεις τζάμπα ένα τρίμηνο, ώστε να κριθείς ανεπαρκής, να αντικατασταθείς πριν τελειώσει και ο επόμενος σαν εσένα να πάρει τη θέση σου. Όπως ακριβώς συμβαίνει και σήμερα με την «υπό δοκιμή εργασία».

Νίκο Τεμπονέρα 22 Γενάρηδες μετά στέκεσαι όρθιος ανάμεσα μας!

$
0
0

nikos-temponeras


Αντέχεις  και η μνήμη σου μας ορίζει να αντέχουμε και να παλεύουμε μαζί σουστη σημερινή μαύρη εποχή αυτοενοχοποίησης και αυτοπαγίδευσης στα τάρταρα του ληστρικού φασιστικού συστήματος που ρημάζει τις ζωές μας αλλά και όσα ξέραμε μέχρι χθες. Και αυτό το δεύτερο είναι που μας τρομάζει. Μας τρομάζει μη λυγίσουμε και κατρακυλήσουμε μαζί τους. Γιατί σκοτείνιασε η κοινωνική αναφορά ολωνών μπροστά στα τέμπλα των αγορών και των τραπεζών.


Το μεροκάματο κατάντησε φιλοδώρημα της «φιλανθρωπίας» τους που διαφημίζεται μόνο και μόνο ως αντίβαρο στην αναγκαία κοινωνική αλληλεγγύη της ανατροπής που τη φοβούνται και την ξορκίζουν. Οι εργασιακές σχέσεις, το δικαίωμα στην εργασία,στην παιδεία,στην υγεία  υποκλίνεται και προσαρμόζεται σε τριτοκοσμικά επίπεδα. Οι εργαζόμενοι κάτω από τις επιταγές των οικονομικών «προφητών» ντόπιων και ξένων υποχρεώνονται σε εκμηδενισμό του εργασιακού μας παρόντος που οδηγεί σε μεγαλύτερο μηδενισμό του μέλλοντος μας. Στο κενό της γενικότερης διαλυτικότητας και αποδόμησης της κοινωνίας,  επιχειρείται ο εθισμός μας στην ευδοκίμηση του φασισμού που μας κυκλώνει από παντού κλείνοντας τα περάσματα λες και δεν είναι το δικό τους μακρύ, ρυτιδιασμένο, αποτρόπαιο χέρι.
Νίκο Τεμπονέρα!Αντέχεις  και η μνήμη σου μας ορίζει να αντέχουμε και να παλεύουμε μαζί σουενάντια στο μονόδρομο που μας επιβάλλει το μαύρο μέτωπο τρόικας-κυβέρνησης και χρυσής αυγής που δεν είναι καν δρόμος, είναι γκρεμός και άβυσσος.


Η αριστερή αντιπολίτευση σύσσωμη δεν γίνεται να αρκείται στο παραπάνω αυταπόδεικτο ότι μας πάνε στο γκρεμό. Είτε με ένα κοινωνικό αυτισμό που επαγγέλλεται παραδείσους που αποδείχτηκαν κόλαση, είτε με μια “κυβερνησιμότητα “χωρίς ταξικό κοινωνικό πρόσημο καταδικασμένη να αποτύχει. Χρειάζεται να προβάλλει πειστική εναλλακτική πρόταση εξουσίας  που θα κινεί τις μάζες της κοινωνίας σε άλλη κατεύθυνση με ονοματεπώνυμο.


Νίκο Τεμπονέρα!Αντέχεις  και η μνήμη σου μας ορίζει να αντέχουμε και να παλεύουμε μαζί σου.


Γιατί η κοινωνία της εργασίας δεν μπορεί και δεν αντέχει να τους περιμένει σε συνθήκες μακροχρόνιου και ισόβιου εξανδραποδισμού της. Θα μας αιφνιδιάσει όλους ανεξαιρέτως.


Δεν θαναι πρωτοφανές έχει ιστορικά ξαναγίνει να εισβάλουν στη κεντρική σκηνή οι κοινωνικά αποκλεισμένοι (μετανάστες, νέοι, εργαζόμενοι, άνεργοι)με νέες μορφές κοινωνικής οργάνωσης και για άλλη μια φορά να συμπαρασύρουν τους διαχειριστές της πολιτικής σε δρόμους που αυτοί δεν τους αντέχουνε.


Έτσι θα ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση που δεν μπορεί παρά να είναι ελπιδοφόρα.

Γιατί η ελπίδα της κοινωνίας της εργασίας θάρθει από αυτούς που έχουν χάσει κάθε ελπίδα.

Τοσα χρονια αγωνες λαου και νεολαιας

το δρομο δειχνει ο Νικος Τεμπονερας


Afissa-2013


….Ένας άνθρωπος καίγεται                                

ένας άνθρωπος φωτίζει τη νύχτα
ολόρθος σ’ενα φυλάκιο φωτίζει τη νύχτα
τον άλειψαν πετρέλαιο
και τον άναψαν
άναψε κιόλας μια μεγάλη φωτιά
στο κόσμο
πάμε να ζεσταθούμε απόψε
να δούμε λίγο ουρανό…
….να δούνε την ώρα

να δούνε ότι είναι η ώρα

που κανένα ρολόι

δεν έδειξε ποτέ…


 ”Μάχη στην άκρη της νύχτας”
του ΤΑΣΟΥ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗ

Η ελληνική ακροδεξιά στο διαδίκτυο: μια ανάλυση γράφων

$
0
0




Από τη στήλη "Η άλλη όψη..." της εφημερίδας ΔΡΑΣΗ


Η άνοδος της ακροδεξιάς στην Ελλάδατα τελευταία χρόνια έχει αναλυθεί ενδελεχώς (για εκτενή βιβλιογραφία βλέπε το δοκίμιο της Βασιλικής Γεωργιάδου). Οι πολιτικοί, οικονομικοί, και κοινωνικοί λόγοι που εξηγούν αυτή την άνοδο αλλά και το ιστορικό υπόβαθρο στο οποίο στηρίχθηκε είναι γνωστοί (για τη σχέση οικονομικής κρίσης και εκλογικής ανόδου της ακροδεξιάς στη Νότια Ευρώπη βλέπε Bosco & Verney, 2012). 
 

Επίσης έχει σχολιασθεί και στηλιτευθεί– δικαίως – ο ρόλος των κυρίαρχων ΜΜΕ και ιδιαίτερα της τηλεόρασης στην καλλιέργεια και στη νομιμοποιήση εθνικιστικών και ρατσιστικών αντιλήψεων σε μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού (Ψαρράς, 2010)
 

Στη συζήτηση αυτήθα ήθελα να προσθέσω μια ακόμη παράμετρο που μπορεί να εξηγήσει ένα μέρος αυτού του φαινομένου: τη σημαντική και αυξανόμενη παρουσία της ελληνικής ακροδεξιάς στο διαδίκτυο.


Εισαγωγή


Εδώ και αρκετά χρόνια το διαδίκτυοαποτελεί πεδίο δημόσιας έκφρασης και σχολιασμού για όλο και περισσότερους Έλληνες πολίτες. Εξαιτίας της ιδιαίτερης κατάστασης που επικρατεί στα ελληνικά ΜΜΕ (οικονομική συγκέντρωση, αδιαφάνεια, διαπλοκή με την οικονομική και πολιτική εξουσία, βλέπε Σμυρναίος, 2010), η ελληνόφωνη μπλογκοσφαίρα έλαβε γρήγορα πολιτική διάσταση και χαρακτηριστικά μέσου διαμαρτυρίας και κριτικής (Zafiropoulos & Vrana, 2009) .


Αρχικά η σφαίρα αυτή είχεσαφώς προοδευτικά χαρακτηριστικά λόγω της σχετικής κοινωνιολογικής ομοιογένειας των μελών της (κυρίως νέοι υψηλού μορφωτικού επιπέδου όπως δείχνει ο Καραμπάσης, 2008). 
 

Ο εκδημοκρατισμός όμως αυτών των νέων μέσωνκαι η μαζική τους χρήση από όλο και μεγαλύτερα κομμάτια του πληθυσμού τα κατέστησε σημαντικά επικοινωνιακά διακυβεύματα και για όσους στοχεύουν στη χειραγώγηση της κοινής γνώμης. Έτσι ξεκίνησε η ανάδειξη και η παγίωση του λαϊκισμού και της μισαλλοδοξίας με μαζικές διαστάσεις στο ελληνικό διαδίκτυο
 

Η ελληνική ακροδεξιά, πατώνταςεν μέρει σε αυτή την εξέλιξη, βρίσκεται πλέον σε περίοπτη θέση στο ελληνόφωνο διαδίκτυο μέσω ενός πλέγματος ιστότοπων (επίσημων σελίδων, ιστολογίων και προφίλ κοινωνικών δικτύων όπως το Youtube και το Facebook). Από τη θέση αυτή, άλλες φορές με προσωπείο, άλλες ανοιχτά, προπαγανδίζει τις ιδέες της με επιτυχία. 
 

Παρακάτω θα παραθέσω τα ευρήματα μιας μικρής κλίμακας ανάλυσης της ακροδεξιάς μπλογκοσφαίρας.


Μεθοδολογία


Χρησιμοποιήθηκε ανάλυση κοινωνικών δικτύων και αναπαράσταση με γράφους (Μπουντουρίδης, 2004).Ένα αρχικό δείγμα είκοσι προεπιλεγμένων ακροδεξιών ιστότοπων αναλύθηκε μέσω crawling από το πρόγραμμα Issuecrawler. Βρέθηκαν έτσι 88 ιστότοποι που συνδέονται με τους πρώτους είκοσι με δύο τουλάχιστον hypelinks. Η μεγάλη πλειοψηφία αυτών των ιστότοπων είναι ακροδεξιάς προέλευσης. Στη συνέχεια χρησιμοποιήθηκε το ελεύθερο λογισμικό gephiγια τη δημιουργία του γράφου και τον υπολογισμό αλγόριθμων όπως το betweeness centrality

Επεξήγηση του γράφου 

Οι κουκκίδες αντιστοιχούν σε ιστότοπουςκαι οι γραμμές στους συνδέσμους που υπάρχουν μεταξύ τους. Η τοπολογία του γράφου είναι αποτέλεσμα των σχέσεων μεταξύ των ιστότοπων. Με άλλα λόγια αυτοί που βρίσκονται στο κέντρο του χάρτη έχουν σημαντική επιρροή στην κοινότητα, σε αντίθεση με αυτούς που βρίσκονται στην περιφέρεια. 
 

Το μέγεθος των κουκκίδων (από το μικρότερο στο μεγαλύτερο) εξαρτάται από το σύνολο των εισερχόμενων και εξερχόμενων συνδέσμων που διαθέτει κάθε ιστότοπος (degree). Αυτό σημαίνει ότι όσο περισσότερο συνδέεται ένα ιστότοπος με τους υπόλοιπους του δείγματος, τόσο μεγαλύτερη διάμετρο έχει η κουκκίδα που του αντιστοιχεί.


Το χρώμα τους (από το άσπρο στο κόκκινο)εξαρτάται από το betweeness centrality του κάθε ιστότοπου. Ο αλγόριθμος αυτός εκφράζει τον βαθμό κατά τον οποίο ένας ιστότοπος κατέχει στρατηγική θέση μέσα στην κοινότητα. (Εδώ μπορείτε να κατεβάσετε ολόκληρο το χάρτη σε μορφή pdf για καλύτερη ανάλυση).


Τα ακροδεξιά ιστολόγια: μια ευμεγέθης κοινότητα

Η πρώτη παρατήρησηπου μπορεί να γίνει αφορά το μέγεθος της ακροδεξιάς κοινότητας στο εσωτερικό της ελληνικής μπλογκοσφαίρας. Μεγάλος αριθμός ιστολογίων με ακροδεξιά πολιτική κατεύθυση και με πλούσια δραστηριότητα και περιεχόμενο βρέθηκαν με ένα απλό crawling. Μπορούμε λοιπόν να υποθέσουμε με ασφάλεια ότι ο πραγματικό αριθμός τους είναι πολύ μεγαλύτερος. 
 

Το συμπέρασμα είναι ότι μια τέτοιαπαρουσία δεν μπορεί να είναι παρά το αποτέλεσμα, τουλάχιστον εν μέρει, μιας συνειδητής στρατηγικής υποκινούμενης από πολιτικές οργανώσεις. Αυτό βέβαια είναι αρκετά δύσκολο να αποδειχθεί αφού τα περισσότερα από αυτά τα ιστολόγια είναι απολύτως ανώνυμα. 
 

Επίσης το μέγεθος της κοινότηταςεπιβεβαιώνει την όλο και μεγαλύτερη επιρροή της ακροδεξιάς τη χώρα αλλά και ενός είδους απενοχοποίηση της δημόσιας έκφρασης της. Το φαινόμενο αυτό είναι ιδιαίτερα έντονο και στα κοινωνικά δίκτυα όπου η διάχυση του ακροδεξιού λόγου βρίσκει πρόσφορο έδαφος ακόμη και σε ομάδες που μπορούν να χαρακτηριστούν απολιτικές. 

Εσωστρέφεια και προώθηση ατζέντας


Η δεύτερη παρατήρηση που μπορείνα γίνει είναι ότι η συγκεκριμένη κοινότητα, αν και σχετικά ποικιλόμορφη στο εσωτερικό της, δεν συνδέεται παρά ελάχιστα με το υπόλοιπο διαδίκτυο, αν εξαιρεθούν υπηρεσίες όπως το Youtube και το Facebook που αποτελούν απαραίτητα συμπληρώματα των ιστολογίων. 
 

Σε αντίθεση με τη σχετική στεγανότηταπου τους διακρίνει ως προς το εξωτερικό της κοινότητας, οι δεσμοί μεταξύ των ιστότοπων που την απαρτίζουν είναι πολύ στενοί. Έστω κι αν αυτό είναι εν μέρει αποτέλεσμα της μεθοδολογίας, η κοινότητα των ιστολογίων του δείγματος είναι ιδεολογικοπολιτικά ομοιογενής και θέλει να παραμείνει έτσι. 
 

Για παράδειγμα, ένα ενδιαφέρον στοιχείοείναι η παντελής απουσία συνδέσμων προς επαγγελματικούς δημοσιογραφικούς ιστότοπους και κυρίαρχα ΜΜΕ (εφημερίδες, τηλεοράσεις, ειδησεογραφικές πύλες), κάτι που παραδοσιακά χαρακτηρίζει τα ιστολόγια. Τη μόνη εξαίρεση αποτελεί η εφημερίδα Δημοκρατία που έχει 296 εισερχόμενους δεσμούς από το δείγμα. 
 

Η εφημερίδα αυτή θεωρείται υποστηρίκτριατου Σαμαρικού μπλοκ και χαρακτηρίζεται από εθνικιστικές τάσεις. Σε αυτή γράφουν παλιά μέλη του Δίκτυου 21 όπως ο Σ. Καλεντερίδης και ο Φ. Κρανιδιώτης. Διαφαίνεται λοιπόν μια σχετική σύμπλευση της άκρας δεξιάς με τη Νέα Δημοκρατία σε ότι αφορά τουλάχιστον τους διαδικτυακούς δεσμούς που αναπτύσσουν.


Η κλειστή δομή αυτής της κοινότηταςτων ακροδεξιών ιστολογίων έχει ως αποτέλεσμα τη διαμόρφωση μιας εναλλακτικής ατζέντας θεμάτων και “ειδήσεων” (ή μιας διαφορετικής προσέγγισης της κυρίαρχης ατζέντας) η οποία διακινείται μαζικά και ανακυκλώνεται με τρόπο τέτοιον ώστε σταδιακά να εξαφανίζεται η αρχική πηγή της (κάτι που διευκολύνει τη διακίνηση τους στο εξωτερικό της κοινότητας). 
 

Ενίοτε αυτές οι “ειδήσεις”, που συχνά έχουν εντυπωσιακό χαρακτήρα, αφομοιώνονται και από άλλα μη ακροδεξιά ιστολόγια, διαχέονται στα κοινωνικά δίκτυα και φτάνουν αρκετές φορές ακόμη και στα κυρίαρχα ΜΜΕ έστω κι αν είναι ψευδείς ή χειραγωγημένες (βλέπε θαύμα του Γέροντα Παϊσιου).


Η αισθητική του Blogger


Στα ομοιογενή χαρακτηριστικά του δείγματοςεντάσσεται επίσης η χρήση σχεδόν αποκλειστικά της πλατφόρμας δημοσίευσης Blogger της Google. Ελάχιστοι από τους ιστότοπους του δείγματος έχουν δικό τους domain name και κανείς δεν χρησιμοποιεί μία άλλη από τις δημοφιλείς υπηρεσίες όπως το Worpress. 
 

Μπορούμε να υποθέσουμε ότι αυτόοφείλεται σε λόγους ιστορικούς (κληρονομιά της πρώτης γενιάς ιστολογίων του είδους), τεχνικούς (η χρήση μιας μοναδικής πλατφόρμας διευκολύνει τη διασύνδεση με τα άλλα μέλη της κοινότητας), κοινωνιολογικούς (πχ. μικρότερη εξοικείωση με τα νέα μέσα) αλλά και ένα είδος τυποποίησης του λόγου και της αισθητικής που εκφράζεται μέσω αυτών των ιστολογίων. 

Εσωτερική ποικιλομορφία


Στο εσωτερικό της κοινότητας συνυπάρχουνόλες οι τάσεις της ελληνικής ακροδεξιάς (θρησκόληπτοι, εθνικιστές, συνωμοσιολόγοι, αντισημίτες κλπ.). Αλλά τις κομβικές θέσεις κατέχουν ιστολόγια που κατευθύνονται ή πρόσκεινται στη Χρυσή Αυγή όπως το ventetta.blogspot.com και το egersis2.blogspot.com. 
 

Άλλα ιστολόγια που κατέχουν στρατηγικές θέσειςστην κοινότητα είναι πιο δύσκολο να χαρακτηριστούν όπως το koukfamily.blogspot.com που παρουσιάζεται ως οικογενειακό μπλογκ ή το kostasxan.blogspot.com με πιο επαγγελματικά και λιγότερο οπαδικά χαρακτηριστικά. 
 

Τη λίστα συμπληρώνουν ομοϊδεατικά ιστολόγια τοπικού ενδιαφέροντος, ιστότοποι γενικής πληροφόρησης που συνδυάζουν λαϊκίστικη ρητορική με ελαφρές θεματικές όπως τα αθλητικά, τα κοσμικά μέχρι και το ελαφρό πορνό, γνωστά ηλεκτρονικά μέσα του δεξιού πατριωτικού χώρου όπως το antinews.gr και το Ρεσάλτο, “δημοσιογραφικά” όπως το Athinapoli, το eglimatikotita.gr και το Makeleio (εδώ μπορείτε να κατεβάσετε ολόκληρη τη λίστα των ιστότοπων σε μορφή csv).


Σε ό,τι αφορά τη ρητορική που χρησιμοποιείταιστην ονοματολογία αυτή περιστρέφεται γύρω από τις έννοιες της αντίστασης (ταμπούρι, εσχατιά, ανάσχεση), της εναλλακτικής θεώρησης (αντιπληροφόρηση, διαφορετική ματιά, εναντίον όλων, αντίλογος), της εκδίκησης (βεντέτα, hellenic revenge), του συναγερμού (greekalert, red sky warning, έχω μάτια και βλέπω, ξυπνήστε ρε), της συνωμοσιολογίας, της παλινόρθωσης του έθνους κλπ.


Τα ανοιχτά ρατσιστικά άρθρα είναι σπάνιααλλά υπαρκτά. Τα περισσότερα όμως ιστολόγια κάνουν επιλεκτική δημοσίευση ειδήσεων που αφορούν τη μετανάστευση, το Ισλάμ και την εγκληματικότητα με τρόπο που να στοχοποιούν μειονότητες (μετανάστες, Ρομά κλπ.).


Άλλοι συνήθεις στόχοι αποτελούνταιαπό τον Σύριζα, που ταυτίζεται πάντα με τους κουκουλοφόρους και τον εσωτερικό εχθρό, το ΠΑΣΟΚ, που χαρακτηρίζεται προδοτικό κόμμα, την Τρόικα και όσους συνεργάζονται μαζί της (εκτός του Σαμαρικού μπλοκ της ΝΔ που αναφέρεται πιο σπάνια), την εξωτερική απειλή (Τουρκία, Αλβανία, ΠΓΔΜ), τη “σιωνιστική απειλή”, τις ΗΠΑ κλπ. Συχνές επίσης είναι οι θετικές αναφορές στα σώματα ασφαλείας, τις ένοπλες δυνάμεις, την Εκκλησία, κάτι που χαρακτηρίζει παραδοσιακά την ελληνική δεξιά.


Τέλος, μια ενδιαφέρουσα τάσηπου παρατηρείται είναι η χρήση από αρκετά ιστολόγια του δείγματος μιας ρητορικής η οποία βασίζεται σε σχήματα και φόρμες παραδοσιακά ταυτιζόμενες με την αριστερά όπως η λαϊκή κυριαρχία, η αντίσταση στους κατακτητές, ο αντικαπιταλισμός. Αυτό το νέο γνώρισμα της ακροδεξιάς στην Ελλάδα σε κάποιες περιπτώσεις κάνει δυσκολότερη την ανίχνευση της πραγματικής πολιτικής ταυτότητας ενός διαδικτυακού μέσου που την εκφράζει.


Κεκαλυμμένη υποστήριξη στη Χρυσή Αυγή


Αξίζει να σημειωθεί ότι ενώ οι αναφορές στη Χρυσή Αυγήως θέμα επικαιρότητας είναι πολύ συχνές σε μεγάλο αριθμό ιστολογίων, δεν υπάρχουν καθόλου σύνδεσμοι ούτε προς τον επίσημο ιστότοπο της οργάνωσης, ούτε προς άλλες φίλα προσκείμενες πολιτικές ομάδες.


Η ακροδεξιά ρητορική στο διαδίκτυο παρουσιάζεταιλοιπόν πρωτίστως ως ακομμάτιστη και πατριωτική. Αυτή η στρατηγική φαίνεται να είναι επιτυχής αν κρίνουμε από το βαθμό αναδημοσίευσης των ειδήσεων που παράγουν τα ακροδεξιά ιστολόγια.


Επίλογος


Η ανάδυση του διαδικτύου ως μαζικού μέσουενημέρωσης αντιμετωπίστηκε αρχικά ως εγγενώς θετική εξέλιξη. Ο εκδημοκρατισμός των μέσων παραγωγής και διάχυσης της πληροφορίας θεωρήθηκε, δικαίως, ως παράγοντας εμπλουτισμού της δημόσιας σφαίρας.


Στο συγκεκριμένο παράδειγμαόμως φαίνεται ότι η ανάπτυξη της μπλογκοσφαίρας και των κοινωνικών δικτύων διευκολύνει την προπαγάνδα. Το ελληνικό διαδίκτυο αντικατοπτρίζει έτσι την γενικότερη τάση που υπάρχει αυτή την στιγμή στην ελληνική κοινωνία: την ηγεμονία της ακροδεξιάς ιδεολογίας πάνω σε πλατιά κοινωνικά στρώματα αλλά και σημαντικό κομμάτι του πολιτικού συστήματος.


Έστω κι αν αυτή η εξέλιξη δεν είναι καινούρια, φαίνεται ότι η ανάδυση της Χρυσής Αυγής σε σημαντικό πολιτικό μόρφωμα επιταχύνει την εξέλιξη μεγάλου κομματιού της ελληνόφωνης μπλογκοσφαίρας σε φορέα ιδεών μίσους.


Διαφαίνεται μάλιστα ότι μέσω του διαδικτύουαναπτύσσονται και εμβαθύνονται οι δεσμοί μεταξύ γειτονικών ιδεολογικών χώρων της δεξιάς και της άκρας δεξιάς οι οποίοι καταλήγουν στην αποκρυστάλλωση ενός κοινού ιδεολογικού και πολιτικού υπόβαθρου.


Συνεχίζεται η απεργία στην ΑΓΝΟ, μετά τις απίστευτες μπούρδες του ιδιοκτήτη

$
0
0
Από τον Εργάτη

Σε 2 ημέρες η μισθοδοσία όλου του μήνα αλλά...πτωχεύει!

Το νέο πλήγμα για τη γνωστή γαλακτοβιομηχανία έχει να κάνει με το γεγονός ότι από την Κυριακή τα μεσάνυχτα το εργοστάσιό της στο Λαγκαδά Θεσσαλονίκης, βρίσκεται επί της ουσίας εκτός λειτουργίας, καθώς οι εργαζόμενοι έκαναν πράξη απόφαση της γενικής τους συνέλευσης και ξεκίνησαν 24ωρες επαναλαμβανόμενες απεργίες, διεκδικώντας να τους καταβληθούν δεδουλευμένα των τελευταίων τριών μηνών.

Θρυαλλίδα για την έναρξη της απεργιακής κινητοποίησης των 340 εργαζομένων στη μονάδα του Λαγκαδά αποτέλεσε η ατελέσφορη συνάντηση που είχε η αντιπροσωπεία τους  με τον Νίκο Κολιό.

Ο ιδιοκτήτης της επιχείρησης, όπως επισημαίνεται από τους συνδικαλιστές, όχι μόνο δεν έδωσε ένα χρονοδιάγραμμα για την αποπληρωμή των οφειλών τους προς το προσωπικό, αλλά, ούτε λίγο, ούτε πολύ, τους ξεκαθάρισε ότι θα πληρωθούν όταν η Αγνό βρει τα απαραίτητα χρήματαγια να το πράξει αυτό κι ότι αν κάνουν απεργία στην ουσία θα οδηγήσουν το εργοστάσιο σε κλείσιμο, μια και η ημερήσια απώλεια εσόδων (σε περίπτωση απεργίας) για την εταιρεία εκτιμάται ότι θα αγγίζει τα 250 χιλ. ευρώ ή σχεδόν το 50% της μισθοδοσίας του προσωπικού.
Αυτή η στάση του ιδιοκτήτη της Αγνό, πάντως, χαρακτηρίστηκε ως “ωμός εκβιασμός”, από τους εργαζόμενους, οι οποίοι μετά την αρχική παγωμάρα και την απογοήτευση, αφού δεν πήραν απαντήσεις, ούτε και για το τί στοχεύει η διοίκηση με την προσφυγή στο άρθρο 99 (πλην του αόριστου, θα είναι ευεργετικό), αποφάσισαν να λάβουν δραστικά μέτρα, πιέζοντας για τα χρήματά τους, αφού όπως λένε, “κάποιοι δεν έχουν, πλέον, ούτε για τη βενζίνη για να πάνε στη δουλειά τους”. 


Δεν υπάρχει καλύτερη ομολογία ληστείας του εργατικού εισοδήματος,  “η ημερήσια απώλεια εσόδων αγγίζει τα 250 χιλ. ευρώ ή σχεδόν το 50% της μισθοδοσίας του προσωπικού“.Δηλαδή, η εταιρεία βγάζει την μισθοδοσία του προσωπικού σε μόνο 2 μέρες του εργάσιμου μήνα !  Αποκρύπτει βέβαια πως φορτώθηκαν εμπορεύματα την προηγούμενη της απεργίας σε αυξημένες ποσότητες και η διανομή προχώρησε κανονικά, μειώνοντας έτσι τις όποιες απώλειες επικαλείται λόγω της απεργίας.
Πως γίνεται όμως μόνο οι εργαζόμενοι να κατονομάζονται σαν υπεύθυνοι του οικονομικού αδιεξόδου της εταιρείας και να απειλούνται όχι μόνο με απολύσεις αλλά και με κλείσιμο του εργοστασίου?


Προφανέστατα, ο επιχειρηματίας έκανε λάθη διαχείρισης σε μια εταιρεία που πήρε σχεδόν τσάμπα από την ΑΤΕ, αν δεν έβγαλε τα “κέρατά του”, όπως πιστεύουν οι περισσότεροι, και θέλει να την κλείσει εκβιάζοντας τους πάντες ή να συνεχίσει να λειτουργεί χωρίς να πληρώνει κανέναν.


Viewing all 2506 articles
Browse latest View live